Ik heb wel es heure vertelle, da vroeger ’n gruupke hekse, soms wel zeuven, acht, bé’j mekoar kwame um aandere minse te ploage. Ze zetten dan de poppen op ’n ré’jtje en gave ze de naam van degenen, ien ’t dörp, die ze woue peste. Ze nuumden dan bijvoorbeeld een naam: Hanneke Jansen, zullen we mar zeggen, en dan stoake ze de pop med’n nold of speld. Die dan genuumd waren ien ’t dörp, kregen dan erge pien, net of ze gestoake wiere. Soms gieng de gezondheid achteruut en ze wiere nie mer of slech bèter. De hekse ploagde ze soms tot ze dood gienge.

’n Vrouw, die hekse kos, begos oud te worre. Durrum wou ze ’t hekse ok leren on heur dochter. De heks zej: “Ge mot ’n spreuk leren en as ge die kent, goj op ’n bessemsteel zitte net as op ’n pjed en dan vlieg ge dör de schorsten de loch ien. De spreuk is:

Hutepetuut
De schorsten uut
Over heggen en struuk
Nor....(en dan nuum je de plats, wor ge hin wil).

De dochter leerde ’t sprökske en doch, da ze ’t goed kende. Ze gieng opten bessemsteel zitte en wou gon hekse. Ze zèj:

Hutepetuut
De schorsten uut
Dör heggen en struuk
Nor...

Een hörtje dornoa kwam ze wer thuus. ’t Hele gezich zat vol schramme en krabbe en bloed. En de klere ware kapot en vol scheure. Ze was, zoas ze gezeid had, nie over mar dör de hegge en struke gegoan. En ge kos ’t wel goed zien.

Ik had mien dern opgehold, die ien Oarem diende. ’t Was ien de nach van Goeie Vré’jdag op Poaszoaterdag 1940. Ze had mè de poasdage vré’j. ’t Was heldere moan. Toe we goed en wel Oarem uut ware gefiets, zage we ’n kruus ien de moan. Wa da te bedujje had, wiste we toe nog nie. Mar meer minse haddenet gezien. De volgende mèr zeje sommige minse: “Da vörspel ongelukke”. Lotter, na de invasie, wier d’r gezeid: “Da was de vörspelling gewes van den Duitser”. Mar um op ons verhoal terug te komme. We ware Huse al vörbé’j en reje al ien de Angerense stroat ien Gendt, toe zage we ienens ’n zwarte gedoante midden opte weg. We reje henje on henje, zoas jongeluj da doen. We liete mekoare ienens los en reje ieder on enne kant vörbé’j de gedoante, die midden opte weg bleef stoan. We kosse ’t goed zien, want ’t was moanlich. Mar we wiste nie wat ’t was. Toch gin mins! Toe we vörbé’j ware, keke we tegeliek um en zage niks mer. We waren ’r stil van en zèje ers niks, zo ware we geschrokke. Toe we wied genoeg weg ware, zèje we tege mekoare: "Wa motta toch gewes zien? We weten ’t nou nog nie.

Ik heb mien voader wel es heure vertelle over werwolve. Hé’j had da wer gehörd van grötvoader. Op ’n keer mos grötvoader vör grötmoeder popkes gon hoale bé’j iemand achteraf ien Huse. Want grötmoeder was bang, da ze kanker had. Popkes of kankerpoppe ware dinge, die te kriege ware bé’j inkele manne of vrouwe die ze eiges mieke. Worvan wet ik nie. Ik het ze nooit gezien. De minse zèje wel, da ze ongevèr zo groot ware as ’n vingerlid en dat ’r grei [spul] inzat, datte kanker kos genèze. Da grei zat ien ’n duukske. En da popke mos opte kankerplek geleid worre of opte plek, worvan ze dochte, dat ’r kanker zat. ’n Deel* minse zèje, dat ’t niks as kwakzalveré’j was. Aandre gleufde d’ron. In ielk geval grötvoader kreeg de popkes en ging toe wer op weg nor huus. Mar hé’j kwam langs ’n herberg. En umdat ie zo bar gern ’n borreltje lustte, ging ie ers ekkes binne. Dor zatte drie manne te koarte. Ze vroegen ’m, of ie ’n spulleke met wou doen, want ze hadde ’n vierde man nodig. Grötvoader zèj: “Ik wil wel ’n poar pötjes meedoen, mar nie te lang, want ik mot nor huus. De vrouw wacht op mien”. Hé’j had geluk en won ’n poar pötjes. No ’n hortje zèj ie: “Nou mot ik goan, want aanders kom ik te loat bé’j de vrouw”. “Ja ja”, zèje d’aandre, “nou gé’j gewonne het, nou wil gé’j d’r tussen uut. Mar da gee zo mar nie”. En ’t drèjde hos op ruzie uut. Mar grötvoader zag ’r tussenuut te kniepe en liep hard weg. Toenie stapvoets begos te lope, zag ie opens ’n eindje vör ’m uut iemand midden opte weg zitte, opte huke [hurken]. Hé’j was wer ekkes bé’jgekomme van ’t hard lope, mar toch verschrok ie. Hé’j doch: “Da’s nie pluus. Ik mot er mar vurzichtig langs zien te komme”. Toenie juus vörbé’j was, sprong de kjel - of wat ’t dan ok was - op zien rug en sloeg ’m d’erms um de nek en de schouwers. Hé’j was bar zwoar. En grötvoader kos hos nie mer veruut. ’t Kouwe zweit van èngs liep ’m langs de kop. En hé’j doch: “Hoe rak ik ’m kwiet? ’t Is zeker ’n werwolf. Hé’j het ’t vel um”. Ien die tied droege de kjels gewoonlijk ’n flink stoale mes ien de schei van de boks [broek]. Grötvoader zag ’t mes te kriege en snee toe over d’èrms, wormee de werwolf ’m vas had. En toe wastie zien mach kwiet. Hé’j glee van grötvoaders rug en kwam toe vör ’m stoan mee gevouwe haand en smeekte: “Doe me toch niks!” ’t Vel was weg en de kjel ston helemol naks vör ’m. Mar grötvoader zèj: “Al buj ok van de gloeiende duvel, nou zuj d’ron”. De kjel zag wel, hoe vuul grötvoader was en de kjel sprong opzied en liep hard weg. Grötvoader ’m achternoa, want hé’j was nog bar kwoad. Mar hé’j zag de kjel al nie mer.
Toe brocht ie de popkes nor huus, nor de vrouw. Hé’j protte nog wa medder en zèj: “Ik go nog ekkes nor de herberg, ik mot ’n borreltje vur de schrik. Want d’r is mien wa overkomme, da zeg ik ou. Ik zal ou da lotter wel es vertelle”. De vrouw had al gezien, dat ’r iets bezonders gebeurd was, mar ze doch: “Loddem nou mar goan, dan kalmiert ie wa”. Grötvoader ging wer terug nor de herberg, wor ie dien oavend al gewes was. Dor zate nog inkele minse en ok...de werwolf! Hé’j had zien klere wer on en leek gewoon. Grötvoader, die nou kalm geworre was, zèj: “O, dor hej ’m!” En hé’j vertelde wat ie belèf had. Toe wou de kjel er van deur, mar d’aandre zèje: “Nee, nee, gé’j blief hier”. En ze gropen ’m vas. De kjel riep: “Lo mien los, lo mien los”. En hé’j trok en trok en ging d’r bar op. Mar hé’j kreeg gin kans um los te komme. Ze hiele ’m stevig vas. ’t Was zeker wer tied um te gon werwolve, dat ie zo tekeer ging. Opens hörde ze lève ien den ope schorstin: geschetter, gegiechel, gekrijs. En toe viel d’r opens ’n ding ien ’t herdvuur. ’t Was ’t vel, datte kjel um mos hemme, as ie ging werwolve. Ze zage allemol, hoe ’t vel verbrien. Ze stonnen’r mee grote oge nor te kieke. En de kjel wier rustig. En toe ’t vel helemol verbraand was, zuchttenie en zèj: “Goddank, nou zie ’k ter af”. En sinds die tied was en bleef ie ’n gewone mins. Wie ’t was gewes, wis grötvoader nie mer.