Der leefde in âld man, en dy hie trije soannen yn 'e hûs en dy wienen sa lui as stael.
De âld man kaem op it sykbêd to lizzen, mar foardat er de egen foar altyd ticht die, sei er tsjin 'e jonges: "Ik ha 't jim noait fortelle wold, mar nou't ik ôfskie nimme mat fan dizze wrâld, sil ik it jim nòu noch meidiele. Jimme witte wol hoefolle lân wy ha. Yn dat lân sit in skat forburgen."
Doe't de âld man dizze wurden sein hie, stoar hy.
Doe't er bigraven wie ha de trije soannen de hiele wrâld op 'e kop set. It lân woarde omdold en nochris omdold, mar al hwat se founen, gjin skat.
De âldste fan 'e trije, dy't it measte forstân hie, sei: "Nou't wy it dan dochs om ha, jonges, en wy 't allegear swart makke ha, nou kinne wy der ek wol weit yn siedzje."
Dat dienen se, en doe kaem der in frucht op fan jewelste.
Doe't it nôt ryp wie waerd it sichte. De terskmesine kaem op 't hiem en 't wie allegear sied fan puike kwaliteit. Dat hja barden der in slompe jild foar.
Doe seinen se tsjin inoarren: "Us heit hat wol gelyk hawn, dat der in skat yn 'e groun siet."
Elk jier bibouden se de groun wer en it woarden flinke keardels.

As de houtwjirms kloppen yn 't môgige hout bitsjutte dat dat der in sterfgefal kaem.
As de houn spûkgûlde ek; dêr wienen âlde minsken deabinaud foar.
As eksters skatteren op it hiem kaem der ek in sterfgefal.

Doe't wy us in kear yn Earnewâld leinen, rekke ik as lyts jonkje siik. Doe founen se trije krânsen yn 't kessen, dêr't ik op lei. De trêdde krâns wie noch net fol tsjoend, oars hie ik dea west.
Mem hat de krânsen dea sean yn in koperen goatling. Dan gong de tsjoenster ek dea of sy krige in freeslike pine.

Yn Easterlittens wenne in skuonmakker. Hy en syn wyfke hienen it tige krap. Mar hy sei tsjin har: "Ik ha altyd noch in hope." De frou sei: "Lit dy hope mar farre. Wy sitte yn 'e earmoed en wy bliuwe yn 'e earmoed."
Mar de skuonmakker joech de hoop net forlern.
Op in nacht droomde hy. Doe sei er de oare moarns tsjin syn frou: Ik droomde, der kom in frou mei in wite mûtse op by de foardoar en dy sei: "Jo matte nei Amsterdam ta, nei de Papebrêge. Dêr is it gelok foar jo weilein."
It like de frou net goed ta dat er dêr hinne soe. It koste ek noch in slompe jild, mar de skuonmakker hâldde oan. Hy skarrele 't lêste bytsje jild byinoar en doe gong er mei de Lemsterboat nei Amsterdam ta.
Doe't de skuonmakker yn Amsterdam oankom, sette er fuort nei de Papebrêge ta.
Dêr wie 't tige drok. Fan wearskanten roan en ried it dêr almar hinne en wer. In hiel soad minsken. De skuonmakker stie oan 'e kant op 'e brêge.
Net in minske dy't nei him omseach. Dat hy tochte op 't lêst: "Wie 'k hjir mar noait kom."
It woarde joun en hy krige sin oan hwat iten en sa. 't Bigoun to skimerjen. Hy gong dêr wei en socht in loazjemint op. Dêr slepte er dy nachts.
Hy hie net folle sinten mear, hy moest de oare jouns wer mei de nachtboat nei de Lemmer ta. Mar earst woed er noch us op 'e Papebrêge sjen - hy joech de hoop noch net alhiel op.
Mar ek nou gong it drokke forkear oan wearskanten foarby en net ien dy't by him kom.
Hy bigong oan syn droom to twiveljen, doe't der ynienen ien op him ta kom. Dat wie in âld man, mei in sek op 'e rêch en gatten yn 'e klean. It like wol in bidler.
Hy sei: "Hwat steane jo hjir lang."
"Ja", sei de skuonmakker.
"Hwat dogge jo hjir eins?" frege dy bidler.
Doe sei de skuonmakker: "Ik ha in droom hawn."
"In droom?" sei de bidler, "leauwe jo oan dromen?"
Doe fortelde de skuonmakker syn droom.
"Ha - ha -" lake de bidler, "ik ha droomd, yn Easterlittens achter it hûs fan in skuonmakker stie in levende linebeam en op 't oare ein stie in peal yn 'e groun, en dêr hie de frou in line oan. Ik droomde, dat dy linebeam moesten se der útdolle - ha - ha, hwa leaut nou sokke dingen."
Doe sei er: "Ik mat ek mar wer fuort." En hy sjoude wer ôf.
De skuonmakker wist genôch. Hy makke dat er op 'e nachtboat kom en hy farde oer de Sudersé nei De Lemmer ta. En de oare moarns wied er al wer yn Easterlittens.
Doe't er thús kom by syn frou sei se: "Hoe is 't gong mei dy?"
Hy sei: "Dat mat noch bliken dwaen."
"Doestû dêr yn Amsterdam wieste op 'e Papebrêge wienen hjir minsken dy't skuon to meitsje brochten", sei it minske. "Yn dy tiid hie der fortsjinne wurde kind."
Nei it thédrinken bigjint de skuonmakker wer to skuonmeitsjen, lyk as oars. Mar op 'e neidei sei er:
" Ik wol dy libbene linebeam achter hûs der út ha mei woartel en tak."
Dat like har net goed ta, mar hy sette syn sin troch. De minsken dêr omhinne setten greate egen op.
Syn frou sei: "Dû mast net raerder dwaen."
Dy skoandere linebeam dy't dêr altyd stien hie. En de buorlju wienen't mei har iens.
Op 't lêst foel de linebeam om. De skuonmakker sei: "Ik saegje him by de stobbe om 't ôf en dan graef ik de stobbe út."
Doe't er dat die stuite er op in tsjettel. 't Wie in izeren tsjettel, dy siet fol modder. Sy spielden him om en fan binnen woarde er moai glêd. 't Wie in âlderwetske tsjettel mei lêzen der op. Mar dat koenen se net lêze, hwant it wie in fremde tael.
"Och, och," sei de frou, "is dat nou alles hwat der fan dy reis nei Amsterdam tofoarskyn kom is?"
Doe kom doomny dêr in kear op besoek.
De doomny seach der nei. Doe sei er: "Hwat [ha] jo dêr in moaije tsjettel. Hwer ha jo dy wei?"
"Dy ha 'k op 'e Brol kocht yn 'e stêd", sei de skuonmakker. Doomny sei: "Der stiet op: - Der is nòch in tsjettel en dy is nòch better -"
Doomny sette ôf.
De skuonmakker sei: "Ik sil djipper grave." Hy gong der út en doe oan 't dollen. Doe foun er wer in tsjettel. Dy siet fol jiske. Hy sei tsjin syn frou: "Mast ris sjen." Der siet allegear jild tusken de jiske.
Sy lieten it hûs hielendal fornije. En sy krigen nije meubels. De minsken om har hinne seinen: "Hwat ha dy âlde minsken it yn oarder. It binne ek oppassende lju."
Der heart noch in rymke by:
Als ge daar per toeval in Oosterlittens komt,
dan kunt ge de woning in ogenschouw nemen.
Want de woning staat er nog heden ten dage.
En de plaats waar de boom heeft gestaan is een kenteken aangebracht, waar het geld is vandaan gehaald.

Der wenne nêst jierren in skuonmakker yn Easterlittens. Hy en syn wyfke dat wienen twa bijierre minsken. Elke dei wie hy drok oan 't wurk om hakken en soallen ûnder 'e skuon to dwaen.
Se hienen in sober bistean, it kom krap om. Sa wìe 't froeger, hè? Mar de skuonmakker sei: "Ik ha altyd noch de hope dat wy 't iens better krije sille."
"Lit dy hope mar farre," sei 't wyfke dan, "wy sitte yn 'e earmoed en wy bliuwe yn 'e earmoed."
Doe op in moarntiid sieten se togearre by de thétafel. Doe sei de skuonmakker: "Ik ha fannacht in nuvere droom hawn."
"It sil hwat wêze," sei se, "dû mei dyn droom."
Mar hy bigong wer to skuonmeitsjen. Hy sette hakken en soallen ûnder 'e skuon.
De oare moarns ûnder 't thédrinken sei er: "Nou ha 'k fannacht wèr deselde droom hawn!" Doe fortelde er, hy hie droomd, dat der wie in frou by him kom mei in wite mûtse op, dy wie by de foardoar stean bleaun en dy hie sein: "Jo matte nei Amsterdam ta gean nei de Papebrêge. Dêr is jou gelok."
De skuonmakker sei tsjin syn wyfke: "Dêr wol 'k hinne en dan wol 'k reizgje mei de nachtboat fan 'e Lemmer."
Sy wienen wol earm, mar der leinen noch wol safolle sinten yn 't kammenet om mei de nachtboat nei Amsterdam ta.
Doe't er yn Amsterdam oanlânne, doe frege er dizze en jinge hwer't de Papebrêge wie.
Op 't lêst wied er toplak. It drokke forkear gong dêr hinne en wer en der wie net ien ûnder al dy minsken dy't him oan him steurde.
Doe sei er: "Ik woe, dat ik hjir net yn Amsterdam kom wie."
Hy slepte dy nacht yn in loazjemint en de oare moarns gong er wer nei de Pape-brêge ta, en dêr wie alles wer krekt itselde. Der wie in drok forkear, it gong almar hinne en wer en der wie net in minske dat him oan him steurde.
Hy tocht: Joun gean 'k mar wer op hûs yn. Hy wie hwat mismoedich. Der gebeurde neat.
Doe kom der op 'e neidei in âld man oan mei gatten yn 'e hoazzen en in sek op 'e rêch. 't Wie in skoaijer. Hy kom skean oer de wei op him ta. Doe sei dy âld man tsjin 'e skuonmakker: "Binne jo hjir ûnbikend yn Amsterdam? Sykje jo hjir 't ien of oar?"
"Nou, né," sei de skuonmakker, "ik haw sa'n nuvere droom hawn."
Doe sei de âld-man: "Leauwe jo dan oan dromen?"
"Sjoch," sei er, "doe't ik foar in mennich jierren yn Easterlittens wenne, doe droomde ik, dêr stie in linebeam earne foar in hûs en dy linebeam moest ik der út grave, dêr wie myn gelok. Mar," sei er, "ik leau net oan dromen. Kom," sei er doe, "ik mat ek wer fuort."
Dyselde jouns fart de skuonmakker wer yn 'e nachtboat nei de Lemmer ta.
Doe't er thúskom by syn frou sei dy: "Wel, hoe hat dyn reis west? Hat it hwat opsmiten?"
"Né," sei er, "niks wurdich wie 't."
"Ik hie 't wol tocht," sei se, "hiest better thús bliuwe kind. Der kommen guon mei skuon dy't noadich makke wurde moesten en dû sietst dêr yn Amsterdam by de Papebrêge."
De oare moarns bigjint de man wer to skuonmeitsjen. Mar op 'e neidei seit er: "Ik wol dy linebeam der út ha."
"Och, och," seit it wyfke, "dy moaije, libbene linebeam der út? Ik brûk him altyd as linepeal."
"It kin wol in linepeal bliuwe", seit de skuonmakker.
Hy saget him by de stobbe om't ôf en graeft dan de stobbe út. Doe die er de tokke der ôf en doe dolde er yn 'e groun. Doe kom dêr in moaije izeren tsjettel foar 't ljocht.
Hy set de stamme fan 'e linebeam wer yn 'e groun. Dan hâldt syn frou in peal dêr't de line oan fêst kin.
De buorlju sizze: "Hwerom slacht dy man de linebeam om?"
De skuonmakker seit: "It wurdt my oars to tsjuster yn 'e hûs."
De tsjettel sit fol modder, as er út 'e groun komt.
Doe spielde er de tsjettel by de pomp ôf. De modder woarde der út dien, en doe't er hielendal skjin wie, sei er tsjin 't wyfke: "Astû nou dy tsjettel trije kear omspielste mei siedend wetter, dan kinne wy him wol ha foar húshâldelik gebrûk."
Doe brûkten se dy tsjettel. 't Wie in moaije tsjettel. Der stie ek hwat op, mar dat koenen se net bistaverje.
"'t Is in moaije tsjettel", sei de skuonmakker.
"Ja," sei 't wyfke, "mar hy kin it evenwicht noch net hâlde foar dat jo dêrfoar nei Amsterdam west ha, nei de Papebrêge."
De beide âlde ljutsjes gongen wolris nei tsjerke ta en 't gebeurde sadwaende wolris dat der in doomny by har op bisite kom.
Dat gebeurde ek ris wer op in middei.
Syn eech foel op 'e izeren tsjettel, dy't oer 't fjûr hong.
"Jonge," sei er, "hwat ha jim dêr in moaije tsjettel. Hwer ha jim dy wei?"
"Dy ha 'k op 'e Brol kocht", sei de skuonmakker (de Brol was een pleintje in Leeuwarden, waar vroeger markt gehouden werd).
"Dêr't jo dizze tsjettel wei ha," sei doomny, "dêr is nòch in tsjettel, dy is nòch better. Dat stiet der op to lêzen."
Doomny bleau noch in skoftsje sitten, doe sei er op 't lêst: "Kom, ik mat mar wer fuort."
Doe't doomny fuort wie, sei de skuonmakker tsjin syn frou: "Ik wol de beam der nochris wer út ha."
Deselde middeis giet er wer nei de beam ta. Hy graeft him der út en dêr fynt er in tsjettel, dy sit fol jild. Hy sei: "Ik hie altyd al in hope."
Doe wie er ryk mar hy liet it net skine.
It hûs dêr't se yn wennen, moest er hiere. Op in dei gong er nei de eigner ta en hy sei, hy woe dat hûs wol keapje. Dan hoefde er gjin hier mear to biteljen.
"Dat wurdt neat wol?" sei de eigner, hwant dy tocht dat de skuonmakker in hiel earm mantsje wie.
"Och," sei er tsjin 'e eigner. "as jo it goed fine dat ik it yn gedielten bitelje, rêd ik it wol op."
"Nou," sei de eigner, "jo kinne 't wol krije."
Hy keapet it hûs en bitellet it yn gedielten.
Doe sei er tsjin syn frou: "it âlde hûsrie, de rommel dy't wy der yn stean ha, is neat wurdich. Wytste hwat? Ik wol allegear nij hûsrie ha."
Doe seinen de minsken dy't der omhinne wennen: "Hwat ha dy âlde minsken it yn oarder."
"Ja," seinen guon, "dat is neat gjin wonder, it binne altyd oppassende minsken west. Dy ha in moai stuorke oergarre."
Doe sei de skuonmakker tsjin syn frou: "Nou ha wy in eigen hûs en nij hûsrie, hwat ha wy nou dochs in moaije âlde dei."
En sa wie 't ek.
De woning staat er nog heden ten dage.
Als ge bij toeval in Oosterlittens komt,
dan kunt ge de woning in ogenschouw nemen.
En de plaats waar de boom heeft gestaan is een
kenteken bij aangebracht, waar het geld is vandaangehaald.

Der wie in mantsje, dat soe to kuijerjen yn 'e bosk. Hy wie noch mar in lyts eintsje de bosk yn, doe seach er in dead fûgeltsje lizzen. Doe tocht er: dat beestje hat sokke moaije fearkes, dat stek ik mar yn 'e bûse.
Hy wie noch mar in lyts eintsje fierder, doe seach er in levend fûgeltsje yn 'e toarnen sitten. Dat wie àl sa'n moai dierke. Dat, dat stuts er ek yn 'e bûs.
Hy tocht by himsels: nou mat ik mar wer op hûs oan, mar doe wist er it paed net mear. Hy wie fordwaeld. Hy mar rinne en mar rinne en ja, doe seach er op it lêst yn 'e fierte in ljochtsje. Hwant it wie yntiids al tsjuster woarn. Dêr stevene hy op ôf en doe kom er by in hûs, dêr wenne in reus yn.
Hy kloppe oan en sei: "Kin ik hjir fannacht ek sliepe?"
"Jawol," sei de reus, "kom der mar yn." Hy tocht by him sels: dan fret ik him moarn op.
Mar de reus hie mar ien bêd, dat wie it greate bêd, dêr't er sels yn slepte. Hy sei tsjin 't mantsje: "Dû mast mar yn myn bêd sliepe." En doe tochte er by himsels: dan saegje ik him fannacht dwarstroch.
Mar dat mantsje tochte: - Sa'n ûnbidich-great bêd, dat is fiersto mânsk foar my; ik kin better yn in lyts hoekje lizzen gean. - En dat die er ek.
Dy nachts kom de reus mei in hiele greate sage en dêrmei sage er it bêd dwarstroch. Hy tochte: nou is 't mantsje dea.
Mar de oare moarns, dêr kom it mantsje fan 't bêd ôf en stapte oer de flier. Doe woarde de reus kjel en hy sei: "Ik sil dy it leven bihâlde litte, mar dan mastû yn steat wêze twa dingen to dwaen, dy't ik ek doch." Hy tochte by him sels: dat kin er doch net, en dan meitsje ik him dea.
Earst moest it mantsje in stien sa bot knipe, dat it wetter der út kom. En de reus krige sels in stien fan 'e groun en hy knypte dêr mei safolle kracht yn, dat it wetter kom der út.
"Och heden," sei 't mantsje, "dat is suver neat." En hy helle it deade fûgeltsje ta de bûse út en knypte dêr yn, dat it focht der út kom.
Dat hie de reus net tocht, mar hy hie nòch in taek. Hy sei tsjin 't mantsje: "Nou mast in stien omheechsmite en wol sa heech, dat er earst nei in ûre weromkomt." En de reus krige wer in stien en dy smiet er omheech, en nei in ûre, doe kom dy stien wer del.
"Och heden," sei 't mantsje, "dat is suver neat. Ik kin him wol sa heech smite, dat er hielendal net weromkomt." En doe helle er it levende fûgeltsje ta de bûse út en dat liet er los, en dat fleach fuort, en sy seagen it net wer.
De reus seach yn dat er it mantsje to gering skat hie en hy liet him gean.
(Dit fortelde my in sekere Jehannes Dykstra to Eastemar, gâns jierren lyn)

Net freegje!
Op in stien by in hiel âlde hutte siet in jonkje fan in jier of tolve. Yn 'e hannen hie er in sulveren tabaksdoaze mei in gouden munt der yn. Hy hie krekt syn beppe, dêr't er by grutbrocht wie, op it hôf brocht en no hie er gjin minske mear op 'e wrâld. Miskien wie der earne noch wol famylje, mar hy wist net wêre.
Hy beseach it goudstik. De tabaksdoaze en de munt wienen it iennichste fan wearde dat er besiet. Beppe hie altiten sein: 'Dy bliuwt foar dy lizzen, yn dizze sulveren tabaksdoaze. Dit goudstik is foar dy. Dat sille wy net brûke. It komt noch fan jim pake, en jim pake hat it alear tige bêst hân'. Hy wie in Iyts jonkje en hy koe him dat allegear net begripe. Hy hie der better op ynfreegje moatten, mar dêr wie it no te let ta. Syn heit hie er noait kennen en syn mem wie mei syn berte stoarn. Op har stjêrbed hie beppe him grif noch mear fertelle sillen. 'Dat grutte hûs!' hie se sein, 'dat grutte hûs!' mar doe hie se net mear útbringe kinnen.
Wylst er dêr sa op dy stien siet te prakkesearjen, de doaze noch yn 'e hân, kaam der in man oan dy't er net koe. Ja, dy doaze! tocht er, en hy treau him gau yn 'e bûse.
De man frege him, wêrom't hy dêr sa ferwezen hinne siet, en de jonge fertelde him, dat er syn beppe begroeven hie. 'Do kinst hjir net sitten bliuwe', sei de man, 'kom mar mei, mar dan moatst my neat freegje. Wy geane op reis'. De jonge woe wol witte, wêr't se hinne gongen, mar hy doarst it net freegje. Mei de hân hâlde er de tabaksdoaze yn 'e bûse stiif beet, en ûnder it rinnen hearde er no en dan it goudstik yn 'e doaze rammeljen.
Se rûnen in hiel ein en doe kamen se by in grut hûs, dêr't se om iten fregen en om ûnderkommen foar de nacht. Se waarden freonlik ynhelle en krigen wat se begearden, it hoegde net better.
De oare moarnes wienen se yntiids wekker en se woenen fierder. Doe stie dêr in gouden beker te pronk yn 'e hûs. De frjemde man stie op 'e sprong om fuort—sa'n grutte mantel hie er oan—en doe krige er de gouden beker en dy ferburch er ûnder 'e mantel en sa sette er fuort.
Dat fûn de jonge tige raar. 'Mar man!' begûn er — Iykwols, doe sei de man: 'Net freegje! Moatst meikomme'.
Se rûnen de hiele dei en op 'e jûn kamen se wer by in grut hûs. Se gongen nei de doar en doe kaam der in frommis foar. Sa en sa: 'Wy wolle graach wat iten ha en wy wolle graach oernachtsje'. It frommis gong werom en de jonge tocht, it sil wol goed wêze, mar hja kaam werom mei in grouwe hûn — se mochten der net yn en krigen neat. Dêr stiene se en it waar waard min, it begûn te reinen dat it easde. De man rûn net fier; hy strúnde om dat grutte hûs en doe fûn er dêrefter in rûm hok; der wienen bargen yn, mar der lei ek in bult strie en dêr joegen se har yn del.
De oare moarnes wienen se wer yntiids wekker en de man sei: 'Wy moatte fierder'. En yn it fuortgean rûnen se efter it hûs lâns en doe stie dêr in kokensfinster of in oar finster iepen. De man helle de gouden beker ûnder syn mantel wei en dy sette er dêr troch dat finster yn 'e hûs del. De jonge wist net, wat hy der oan hie, en soe wer begjinne, mar de man sei: 'Stil! Net freegje!'
Wer rûnen se de hiele dei en de jûnes kamen se by in tige Iyts hûske. Dêr wennen in pear âlde minsken yn. Se kloppen oan: 'Ha jim ek wat iten foar ús en ûnderdak foar de nacht?' Gol en freonlik waarden se ynnoege. De âlde minsken seinen: 'Folle ha wy net, mar wy sille alles meiïnoar parte'. Doe hienen se apels op 'e tafel en geitemolke en se mochten oanfalle. De apels wienen fan har eigen beam en de molke wie fan har geit. Mei de slieperij wie it behelpen, mar se slepten der lekker.
De oare moarnes rekken se der wer yntiids ôf. En doe gong dy man hinne en kapje yn dy beam, dat er deagean moast, en hy snie de geit de hals út. Dat gong it j onkj e troch alles hinne, want it wie in gru tte bistefreon, m ar hy bedim me him, d at er net frege.
Se gongen fierder en doe kamen se by in brêge. Op dy brêge sei de man: 'En no sil ik dy fertelle, wêrsto eigentlik om freegje woeste'. En doe begûn er.
'Dy gouden beker moast ik meinimme. Hy is troch in tafal by dy minsken te lâne kommen, mar it is in beker dêr't ûngelokken mei barre. Hy set de minsken oan ta kweade dieden, en dy't der út drinke geane dea, want der sit fergif yn. Dêr woe ik dy bêste minsken dêr't ik him weinommen ha foar bewarje. En dat oare grutte hûs, dêr't ik de beker delset ha, dêr moast wat barre. Dy grutte húshâlding kin net fierder libje, dêr kamen freeslike dingen út fuort. Dat moat ophâlde'.
'Jamar, dy earme âlde minsken . . .' sei de jonge.
'De man sil in nije beam plantsje. Dêr makket er in gat foar yn 'e grûn en dan fynt er in skat en se hawwe it fierder har hiele libben rûm'.
It jonkje wie noch net foldien: 'Mar wêrom moast dy earme geit dan dea?'
'Dy geit moast dêrwei. Hy sit oan 't spit. Dan komt er by it gat dat de man makket en dêr raamt er him dea. Dat mei net'.
De jonge soe der noch wat tsjinyn lizze, mar ynienen wie de man fuort. De jonge die in stap foarút, en doe tocht er: Och hea, dy doaze! Want hy hearde it goudstik net mear rammeljen. Hy helle de doaze ta de bûse út, mar hy liet him hast falle. sa woech dy der yn. Hy siet oan 'e kop ta fol mei krekt sokke goudstikken as der tefoaren ien yn sitten hie.
De jonge gong fierder en doe seach er dêr in hûske stean, net folle better as syn beppe harres. Dan moat ik dêr mar yn, tocht er. Hy rûn der hinne en doe trof er dêr in fanke oan. Dy siet der like raar foar as hy, want har beppe wie ek stoarn. Dêr bleau er en mei de tiid waarden se man en wiif. Fan de goudstikken koe er lân keapje, dat foar wyld lei. Dat makke er oan en njonkenlytsen waard er in fikse boer.

Mar doe op in kear kaam der in notaris. Yn it grutte hûs dêr't de frjemdling de beker delset hie wie de hiele hûshâlding stoarn. Troch dy beker. En de man fan dat hûs hie de jonge syn heit west. Syn mem hie dêr as faam tsjinne en hy wie in oerwinneling fan dy man, mar dy hie neat mear fan de faam witte wollen en se wie mei skande fuortjage. Dat hie beppe him fertelle wollen, doe't se sei: 'Dat grutte hûs . . .' Der hie al wat fan beskreaun stien en no't dy keardel en syn hiele húshâlding dea wienen, wie hy de iennige erfgenaam.
Sa kamen se dêr yn dat grutte hûs te wenjen. Dêr wie ek allegear folk. En doe hat er dy minsken in wike lang in djip gat grave litten en dêr sels de gouden beker yn bruid. It gat is ticht smiten en hja hawwe der in swiere stien op lein, dat dy beker mar noait wer boppe komme soe.