Fan sawn op elkoar folgjende famkes is ien in nachtmerje, wurdt der wol sein.
Om gjin lêst fan nachtmerjes to hawwen, set men de klompen wol omkeard del by de doar. Men docht ek wol duveldrek ûnder 'e drompel. Ek wol om 'e hals. Sy kinne troch 't kaeisgat yn 'e hûs komme.
In nachtmerje mei neat meinimme. Dêrom gong men ek wol hinne en strui hjir en dêr hwat moal del. Dan koe men se fange.
Us mem wenne doe't se faem wie op 't Fean. Hja fortelde, dêr wennen minsken op 't Fean, dy hienen op in nacht de nachtmerje oankommen heard. Earst hie dy nachtmerje yn 'e beamwâl west. Mar dy lju hienen moal struid, dat doe't dy nachtmerje der goed en wol yn wie, hie se moal oan har krige en doe koe se net wer fuortkomme.
De oare moarns hie se dêr yn 'e keamer sitten.

De nachtmerjes hienen wy 't net op stean. Ien fan sawn dochters wie in nachtmerje. Sy kommen troch 't kaeisgat yn 'e hûs.
Sy leinen in stik roggebrea op 'e stoel foar 't bêd, dan koe de nachtmerje net komme. Myn wiif die altyd de skuon of de klompen of de toffels achterstofoar nêst elkoar. Dan koe de nachtmerje der net yn stappe.
As jy op 'e rêch leinen, dan pakte se jin. Sy smoarde de minsken. Dan koenen se binei gjin siken mear helje.
Men mat noait op 'e rêch lizze.
Myn skoansuster sei, op in hiel lyts eintsje nei (in c.m.) hie de nachtmerje har smoard. "Ik knypte him yn syn dikke hân", sei se. D_ nachtmerje wie in man.
In krús foar de drompel lizze wurdt ek wol dien.

In nachtmerje kin troch in hiel lyts gatsje.
Us Hindrikom en syn broer en noch in pear ha ris meielkoar to apelstellen west by in boer. Doe woarden se troch de plysje attrapearre en kommen yn 'e gefangenis.
Hindrikom hie dêr yn 'e sel alle nachten in nachtmerje. Doe ûntdekte er dat der in gatsje yn 't rútsje siet. Hy frege as dat ticht makke wurde mocht. Dat ha se doe dien en dêrnei hat er noait wer lêst fan in nachtmerje hawn.

Dy't in nachtmerje keare wol, sizze se, mat moal op it boarst struije.
Ik ha ien kear in nachtmerje by my hawn. 'k Wie doe sa'n achtsjin, njoggentsjin jier.
Ik lei noch mar krekt op bêd, doe sûze der hwat. It wie it lûd as kom der in pypke jern by de doar del. 't Kom by my op 't fuottenein tolânne, sa hearde it.
Dêr ynienen bigjint it by myn fuotten. En ik bin as in stokfisk - ik kin my net mear forroere.
Der wurdt wol sein dat ien fan 'e sawn dochters in nachtmerje is.
Nachtmerjes komme ek by de hynders. Ik haw in boer kend, dy hie in swart en in brún hynder. 'k Wie doe noch in jonge. Moarns hienen dy hynders soms prachtige flechtsjes yn 'e manen. Dan sei de boer: "Dat ha de nachtmerjes wer dien."

In nachtmerje wie in frommeske. Ien fan 'e sawn dochters wie in nachtmerje. Men koe in nachtmerje keare troch in fleartûke foar 't bêd to hingjen.

Hynders hienen faek lêst fan nachtmerjes. Heit fortelde, oan 'e Dwarsfeart struiden se altyd kaf op 'e rêgen fan 'e hynders. 't Wie us gebeurd, doe hie de oare moarns de nachtmerje op 'e skerne stien, om de plúskes fan har klean ôf to sykjen. Hwant sy mocht neat meinimme.
Klaes Boelens syn heit seach de nachtmerjes nachts foar 't glês oankommen, as er op bêd lei. Dan hearde er de doar gean en har oankommen. Sy plofte dan boppe op him del.

Myn omke wenne yn 'e Strobosker Mieden. Hy hat it langst by beppe ynwenne. Hy hie faek lêst fan 'e nachtmerje. Dan sei er moarns: "Dêr siet Piters Jel my fannacht wer op 'e bealch." Piters Jel wenne trije huzen fan omke ôf. Greate Piters Jel wie in heks en gong troch foar in nachtmerje.

De nachtmerjes kommen troch 't kaeisgat by de minsken yn 'e hûs.

Se seinen ek: as jy jouns op bêd geane, set dan de klompen noait gelyk neist elkoar del. Oars is 't gefaerlik, dat der in nachtmerje by jimme komt.

Fan 'e sawn dochters wie ien in nachtmerje.
Fan 'e sawn soannen wie ien in wjerwolf.

Der wie in mynhear, dy wie oan 't kuijerjen. Hy komt troch de bosk en dêr sjocht er in âld hutsje stean. Hy giet dêr hinne en dêr treft er in jonge en in fanke oan. Dy binne togearre thús.
De mynhear freget: "Hwer is jimme heit?"
De jonge seit: "Heit is op jacht."
"Is er op jacht?" seit mynhear. "Dat mei net yn myn bosken."
"Ja," seit de jonge, "mar hwat mear hy fangt, hwat minder hy thús bringt."
Dêr bigrypt dy mynhear neat fan. Hy seit: "Dat matstû my útlizze."
Doe sei dy jonge: "Dat kin 'k jo gau fortelle. Us heit sit ûnder 'e luzen. Nou is er de bosk yn en hat it himd útlutsen, dat er neisjocht. Hwat mear hy fangt, hwat minder hy thús bringt."
Doe sei dy mynhear tsjin 'e jonge: "Hwer is jimme mem?"
Doe sei dy jonge: "Us mem dy is om skea of om skande."
Dêr woe dy mynhear de bitsjutting ek wol fan wite.
De jonge sei: "Dat sit sjesa: Ús mem hat in timpke brea liend en dat bringt se werom. En bringt se nou tofolle werom dan is dat skealik foar ús. Mar bringt se to min werom dan is dat skande foar dy earme minsken."
Doe frege dy mynhear: "Hwerom gûlt dyn suster?"
De jonge sei: "Dêr't se froeger om lake, dêr gûlt se nou om."
Doe sei de mynhear: "Hoe kin dat?"
De jonge sei: "Dat sil ik jo sizze: Froeger, as der in faem mei in jong siet, dan lake se, mar nou't se sels mei in jong sit, nou jankt se der om."
Doe sei mynhear: "Hwat ha jim dêr oer 't fjûr?"
De jonge sei: "Twist en tweedracht."
Doe sei dy mynhear: "Hwat is dat?"
De jonge sei: "Dat is beantsjes en groat. Dy kobbelje om 't hurdste hwa't it earst gear is."
Doe sei de mynhear: "Ik kin dy skoan brûke. Dû kinst wol by my yn 't wurk." En dat gebeurde. De jonge krige wurk by dy mynhear. Alle karweikes moest er opknappe.
Dêr wie ek in broeikas yn 'e tún, der stie in ierdbeiplant yn mei in hiele grouwe ierdbei dêr oan. Mynhear syn dochter soe dy op 'e jierdei ha.
Mar dy dikke ierdbei like de jonge ek wol lekker ta.
Dat hy gong hinne en pakte him. En hy iet him op.
En doe strûpte er syn broek nei ûnderen en skiet op it plak dêr't dy ierdbei siet.
Dat waerd mynhear fansels gewaer.
Nou stie 't der net bêst mei dy jonge foar. Hy gong hinne en joech dy jonge in briefke oer en sei dat er dat dêr en dêr mar hinne bringe moest.
De jonge sei: "Dat is goed, mynhear." En hy giet mei it briefke op stap. Mar hy is noch mar in eintsje ûnderweis of hy tinkt: "Ik moat ris sjen hwat der op dat briefke stiet."
Dêr stie op: "Geef brenger dezes honderd stokslagen."
Doe tocht dy jonge: "Dat is nochal hwat."
Hy roun in eintsje fierder, dêr seach er in joad oankommen.
Doe sei er tsjin dy joadejonge: "Wolstû in kwartsje fortsjinje?"
"Jawol", sei Moosy.
Moosy krige in kwartsje en brocht it briefke toplak.
Doe gong dy jonge wer nei syn mynhear ta. Fluitsjendewei kaem er dêr oan.
De mynhear frege: "Hast it briefke net ôfjown?"
"Né mynhear," sei de jonge, "dêr haw ik in joad foar naem. Dat karwei wie my to fier."