G. hett sik, as dat jo ’n Hexenmeister ok deiht, verwandeln künnt.

Gälknoeker

Rosenhg. een hett keen Künner(?), wull giern weck hebben. dor kummt Mann an dat is de hexenmeister wäst. Dee hett em seggt in't ihrste Huus de twate dör dor wier dee in, dee em dat anded. Vornt(?) de Jung wier de Urheber. hadd uns poor brennt.

Rönk (Kl. Welzin etc.) pin 21.6.37

Bleichermädchen hat auf der Bleiche Heu gemacht (beim alten Wismarschen Tor). Sie hat einen Bräutigam gehabt, den haben sie tot gehauen. Sie hat nicht wieder heiraten wollen. Hat ihr Geld an die Kirchen vermacht, dass jeden Dienstagabend Schlag 8 die Glocken geläutet werden sollen. Einmal haben sie das nicht getan, da sind sie von selbst angegangen in der Nikolaikirche.

Bleekermäten hett uppe Bleek heut (bin Ollen W. 1) Duur). hett 'n Brüjam hatt, denn hebben se doot haugt. Se hett nich wedder hei raten wullt. hett ehr Geld an de Kirch vermaat, dat jeden Dingsdag abend klock 8 de Klocken lüdden w.s. 2). Eenmal hebben se dat nalaten, dor sünd se von sülben angahn in Nikolaikirch.

1) Wismarschen
2) werden soelen

Rambow is 'n grot hexenlock west. min gro. het dor jo wahnt. min unkel geit ens na ne anner fru ehren goren, will sik plücken'n por appel, de fru kümmt rut, he löppt weg. as abends is, het se em den kopp rumdrähgt, dat dat mul na hinnen stahn het, dor kann he as'n käster, as ne kreih un allerhand ort stimmen. Dor möt min grossvadder hen un Steffen hahlen, dat sall de hexenmeister west sin över alle hexen. de brukt em wat, dor is he wedder kuriert.

Prohl W

Rethra/Feldberg:
De grote Wils.
In de katholsch Tied, as Fellbarg noch 'n lüttes Dörp wier, het sick in de Seen een mächtig groten Wils rümdräben. Mit desen Wils wier dat so'ne egen Saak. De güng sogor de Minschen an un sall lütt Kinner fräten hebben. Bloß een Fischer künn den Wils regieren. De brukte bloß fleuten, denn keem dat Undiert an. De Fischer het gor kenen Kann
brukt. He het up den Wils räden. De Wils het em ümmer de besten Fisch tojagt. Dat wier de Lüd' oewer doch unhemlich. Bald het dat denn ok heten, de Fischer har mit den Düwel Umgang un de grote Wils wier de Düwel sülben. De Fischer het vör Gericht müßt un dor süll he anlawen, sick von den Düwel aftowennen. Dat het he ok dahn. De Düwel, wat ja de Wils wier, wull sick oewer den Braden nich wegwitschen laten. He keem in de Nacht na den Fischer un bed em, he süll bloß noch eenmal mit em fischen gahn. De Fischer let sick ok beräden un güng hen. Dat wier grad in de Nacht von den'n Gröndunnersdag up den'n Stillen Fridag. De Düwel purrt ümmerto, de Fischer süll sick upsetten, oewer de har dat nich so ilig. Toletzt set't he sick oewer doch up den Wils. In desen Ogenblick, as de Reis grad' losgahn süll, schlög de Klock twölf. Nu, wur de Stille Fridag anbraken wier, har de Düwel keen Gewalt. He verschwünn, un de Fischer leg in't Water. He har versupen müßt, wenn em nich weck rutertreckt haren. Wil he sich oewer doch mit den Düwel wedder afgäwen har, is he in Woldegk, so as dat heet, as Hexenmeister verbrennt worden un dat bi läwigen Liew.


Pfitzner. 19.1.38.