Yn Driezum wie ris in man overleden, dy hie in read plakje op 't wang. Doe sei syn frou: "Sa lang dat reade plakje dêr sit wol ik him net bigraven ha." Njoggen wiken lang hat dat sahwat duorre, sa lang siet dat reade plakje dêr. Doe is dy man wer bykaem. En doe hat er noch in pear jier leefd.
Op in kear sei 'k tsjin myn man: "Us buorman leeft net lang mear." Ik hie sjoen dat er dea wie. Doe wie er net iens siik. In pear wiken letter wie er wei.
Op in kear sei ik tsjin myn man: "Dû komst aenst thús mei in klok en in taffeltsje." Ik hie 't klear yn myn dream sjoen.
14 dagen letter reizge er nei in boelguod, dêr kocht er in pendule en in taffeltsje, dy't er my brochte.
Soms dwaelden der minsken op 'e paden om dy't al stoarn wienen. Dy hienen hwat útheefd en koenen de rêst net fine. Of se hienen noch in bigearte, dy't earst yn forfulling gean moest. Ek guon dy't formoarde wienen dwelmen nachts om. Yn Kollumersweach wie in wiif stoarn, dy har man hie har min bihandele. Nei har dea kaem se hyltyd wer by dy man. Soms roun...
Kollumerzwaag
Wij hewwe 't had in Dokkum in de duvelshoeke. Daar spookte 't in de bakkerij. De bakker had twa dochters. Die kregen ferkering. De feinten wouen bij hen opsitte en froegen of se niet een kamerke hadden, waar se sitten konnen. "Jawel," seien die dochters tegen de feinten, "maar in dat kamerke daar spookt it." Doe seien de feinten: "Dat willen wij us...
By 't spoar woonde in frou, dy kon haar feranderen in een hond. Se kwam door 't sleutelgat in hûs. Douwe Baeije had een suster, die was in ferkeerde handen. As dy frou by 't spoar op bed lag, dan was de siel der út. It lichum lag, maar de geest was weg. Douwe Baeije har zuster is storven. Dy het se doodtsjoend. De buren van de lu die 't famke ferloren...
Kollumerzwaag
Ierdmantsjes hearde men hjir net fan. Der wie allinne in man fan Twizelerheide, dy neamden se Hindrik Ierdmantsje. Dy sutele mei stoven en ierappelskyldersbakjes.
Myn skoandochter har heit, Wybrand Hovius fan Lutjegast fortelde, by Faan hienen guon oan 'e kant fan 't wetter stien en doe hienen se in lûd heard: De tijd is verschenen, de man is er niet. In skoftsje letter wie der ien oanfytsen kom en dy wie dêr fordronken.
Ek in kear doe roannen der trije neakene berntsjes samar njonken him lâns. Dat duorre gâns in ein. Doe woarden se ek samar wer wei.
Op in nacht kom ik by de froulju wei. 't Wie oan 't Wyldpaed. Ik wie to rinnen. Ynienen skynde der samar yn 't holst fan 'e nacht in hiel fel ljocht om my hinne. It duorre miskien in minút. Ik woarde hiel kjel. 't Wie in blauachtich ljocht en 't gebeurde yn 'e hjerst.
Kollumerzwaag
Dy kant nei Strobos út stienen al us minsken by de feart. Dy hearden dêr in stim út 't wetter wei, dy't sei: "De tijd is verschenen, maar de man is er nog niet."
In set letter kom dêr in man op in wein oanriden. Dy ried it wetter yn en de man yn 'e wein fordronk.
Yn 'e Koaten wenne ek in minske, dat tsjoene koe. Har man wie o sa skruten foar har, hwant sy seach mar even ien oan of dyselde wie bitsjoend. Sokken woarden dan siik en ûngedien en dan moest der in duvelbander oan to pas komme. Ut 'e Koaten wei gongen se wol faek nei Sied Harmens fan Feanwâlden, ek wol nei ien fan it Wytfean. (Jonge Jan?)
