Om-Auke en syn maet wienen togearre by de boer to meanen. Mar dat wie in deune boer, sy krigen dêr gjin spek. Doe seinen se tsjin elkoar: wy moesten oars al spek ha. Om-Auke sei tsjin syn maet: "Dû mast aenst hinnegean en mei de seine achter de bargen oan."
Dat die dy maet.
Doe sei de boer tsjin Om-Auke: "Hwat bitsjut dat? Mei de seine achter de bargen oan?"
"Ja, boer," sei Om-Auke, "dat komt, hy hat gjin spek hawn. En as dat sa bliuwt, dan slacht er aenst in baerch mei de seine del. Hwant hy wòl spek ha."
Doe krigen se beide spek fan 'e boer.

Der wie in âld-minske, dat hiet fan Tryn. Dêr binne de Trynwâlden nei neamd. Dat âld-minske hie forskillende bern: in Rypke, in Tytsje, in Aldtsje, in Oene, in Readtsje en in Gytsje. Dy bern krigen fan dat âld-minske allegear in hoeke groun mei in tsjerke. Dy plakken waerden neamd Ryptsjerk, Tytsjerk, Aldtsjerk, Oentsjerk, Readtsjerk en Gytsjerk.
Op 'e ein fan 'e Trynwâlden, dêr stie in moune. Dêrom waerd dat plak Mouneein neamd.

Alde Evert Willems wie in raer man. It koe him net folle skele hwat er sei. Mar op in kear op 'e Reidfjildsdyk is de duvel by him kaem. Dy hat him boppe oer de beammen hinne smiten. Doe is Evert aerdich bikaem. Hy is bikeard rekke en gong dêrnei geregeld nei tsjerke.

Ergens yn Readtsjerk wie in beam. As jo dêr lâns kamen, en it waeide, dan sei dy beam: "Sil 'k dy skeare?"

Der kaem ris ien op in jountiid by 't Barrahûs, om dêr to sliepen. 't Wie in man yn frouljusklean. De boer seach dat fuortdaliks net. Hy fortroude 't net rjocht en tocht doe't dy persoan yn 'e hûs wie. "'t Kin wolris in manspersoan wêze."
Dy boer wie net achterop. Hy krige in apel en smiet dy 't 'frommes' ta. Oan 't opfangen seach er dat it in keardel wie hwant de knibbels waerden tsjin elkoar oan slein.
Doe koe dy boer syn maetregels nimme.

Der wie in man, dy hie in ein fangd op in snein-to-moarn. Dêr gong er mei nei tsjerke ta. Hy hie him goed ûnder 'e jas forburgen.
Doe sei doomny: "Ik zie hem."
Doe't de man dat hearde skuorde er de einfûgel ûnder 'e jas wei en sei: "Hjir hast him dan. It is dines ek."
(Hwant hy hie him by doomny yn 'e tún deamakke).
En doe smiet er de einfûgel nei de preekstoel ta.

Der wenne in túnman by in rike mynhear. Dy sei op in kear: "Adam, Adam, hiestû sa net sûndige, dan hoefde ik sa net to werken."
Dat hearde de mynhear. Dy sei: "Sondigestû net?"
"Né", sei de túnman.
Is nijsgjirrichheit ek in sûnde frege de mynhear.
"Ja", sei de túnman.
"Astû sûnder sûnden biste," sei de mynhear, "bistû in frij man. Dû hoechst de sûnden fan Adam net to dragen. Dû krijst fan my dyn wiet en droech op 'e tiid en dû hoechst net mear to arbeidzjen; astû tominsten sûnder sûnden bist."
Doe krige dy túnman elke dei it iten thús. It waerd him brocht yn skalen en pannen en 't wie altyd like lekker. Mar dêr wie ien panne by dêr siet in lid op. Dy panne wie nèt foar de túnman en syn wiif ornearre. Dat woardde mei neidruk sein. Alle kearen stie dy panne op 'e tafel.
De túnman en syn wyfke woenen graech witte hwat der yn dy panne sitte soe, en op 't lêst koenen se har nijsgjirrigens net langer ynhâlde.
Hja dienen it lid der ôf en doe fleach der in mûs ta de panne út.
Doe't de mynhear fornaem hwat der gebeurd wie sei er tsjin 'e túnman: "Dû bist ek neat better as Adam, sjochst dat wol?"
Doe moast de túnman opnij wer werke.

Ûlespegel waerd frege hwer't de midden fan 'e ierde wie. Doe sei Ûlespegel: "Hjir. En as jim 't net leauwe wolle mjitte jim 't mar nei."
Doe fregen se him: "Hoe djip is de sé?"
Ûlespegel sei: "Een steenworp."

Der wei in doomny dy hie oan guon biloofd, hy soe yn 'e tsjerke in gedielte fan 'e harkers laitsje litte en in oar gedielte skrieme. Doe gong er hinne en boun yn 'e preekstoel in deade ka op 'e rêch. Doe gong er sa stean dat se 't oan 'e side sjen koenen. Dy minsken laken har slop.
Mar hy brûkte wylst hiel oandwaenlike wurden, dat deselden dy't de ka net sjen koenen sieten to skriemen.

Der wie ris in feint, dy hie by in faem west. Doe't er thús kaem sei syn mem: "Hast al in tút hawn?"
"Né", sei de feint.
Doe't er de oare sneins wer nei de faem ta soe, sei syn mem: "Dû mast àl in tút ha fan 'e faem."
Earst forgeat er dat. Hy wie al wer ta 't hûs út, doe hied er noch net in tút hawn. Doe kaem 't him yn 't sin. Hy werom en klopje. Doe sei er tsjin 'e faem: "Ik mat noch in tút ha."
Doe skoude de faem it rút omheech en gong mei de bleate kont yn 't finsterbank sitten mei de achterein nei him ta.
Doe joech hy dêr in tút op en doe sette er fol moed op hûs ta.
Doe frege syn mem: "Hast al in tút hawn?"
Hy sei: "Ja."
Doe sei syn mem: "Nou, hoe wie 't ?"
"Nou," sei hy, "hja stonk sa út har azem en de breakrûmels sieten har noch om 'e mûle."

Der wie in poep, dy kaem by in boer yn 't wurk. Dêr hie er it net sa bêst. Hy krige der groattenbrij, mar dêr siet mar in ûnnoazel lyts bytsje groat yn. Doe fiske dy poep dêr op in kear ien sa'n groatkerl út. Dy lei er op 'e tafel del en dêr sloech er op mei de fûst, en doe sei er: "Nou mastû sizze hwer't dyn maten binne!"
Doe't de frou dat hearde kamen der de oare kear mear groatkerlen yn 'e brij.

Yn 'e Broek roan in swarte houn. Dy spoeke dêr; in soart fan pleachbeest. Guon ha him dêr sjoen.

Guon dy't mei de helm geboaren binne sjogge lykstaesjes by nacht. Se warskôgje oaren oan kant to gean, as der ien oankomt.
Soms wurde de minsken keard, dan kinne se net fierder.