It reuzefanke en har boartersguod
Op in berch wenne in reus mei syn dochter. Dy berch wie tige heech, mar de reus hoegde mar trije stappen te dwaan, dan wie er ûnder yn 'e delling. Syn dochter wie sa grut noch net, mar dy hoegde dock ek mar in stapmennich te dwaan om ûnder te kommen.
Yn dy delling wennen minsken, gewoane boerkes. Op in kear dat dêr in boer oan 't ploeien wie mei twa oksen foar de ploege, kaam it reuzefanke wer del, en doe't se dy boer dêr efter de ploege seach, fûn se dat sok apart en sok prachtich boartersguod, dat se krige de hiele boel op, de boer, de ploege en de beide oksen. Dy die se yn 'e skelk en se rûn der mei by de berch op.
Sa kaam se by har heit en liet him har nij boartersguod sjen. Doe sei de heit, dy grutte reus: 'Ho ris fanke, dit kin samar net!'
'Hoesa net?'
'Dat is in boer - dy ploeget en sieddet en dan waakst der sie of in oare frucht. Mar as de boer net mear ploeget en sieddet, dan kin net ien mear ite! Bring it gau werom!'
'Och hea', sei it fanke, 'dat wist ik net' en se brocht it hiele spul gau werom.
En de boer ploege wer troch.

It mantsje en de reus
Der wie ris in mantsje, dy gong op in moarn de bosk yn te kuierjen. It wie sierlik moai waar. Hy wiene in lyts eintsje fuort, doe fûn er in dea fûgeltsje op it paad. It hie sokke moaie fearkes, dat hy tochte, ik triuw it yn 'e bûs. Hy kuiere noch in eintsje fierder en dêr siet in fûgeltsje yn 'e toarnen fertiesd. Mar dat libbe noch goed. It wie in prachtich fûgeltsje en dat treau er ek yn 'e bûs.
Hy rûn noch in ein fierder en doe soe er dan mar werom, mar o blinder, hy wie ferdwaald. Hy socht en die in hiel skoft, sûnder dat er it paad werom fûn. Sa stadichoan waard it tsjuster en doe seach er yn 'e fierte in ljochtsje brânen. Hy der op ôf. It die bliken, der stie in hûs. Hy kloppe oan en dêr wenne in reus. Ja, dêr stie it mantsje. 'Kin ik hjir fannacht ek sliepe?' frege er - wat moast er oars? 'Jawol', sei de reus, want dy tochte, hjir ha 'k moarnier in lekker boutsje oan. 'Kom mar yn', sei de reus, 'en dan moatst mar yn myn bêd sliepe'.
It mantsje krige earst noch iten en doe gong er op bêd. It wie sa'n ûnbidich grut bêd, dat hy gong mar skean-oer yn in hoekje lizzen. Mar midden yn 'e nacht tocht de reus, kom, ik meitsje him dea - wacht, ik seagje it bêd dwarstroch. Mar mei't it mantsje skean yn in hoekje lei, kaam him dêr neat fan oer.
De oare moarnes waarden se beide wekker en doe seach de reus, dat er it mantsje net deaseage hie. It mantsje sei: 'No moat ik mar fuort'. 'Nee', antwurde de reus, 'ik lit dy samar net gean. Do moatst dwaan kinne wat ik ek kin. Ast dat net kinste, dan fret ik dy op!'
De reus krige in stien en kniep him sa bot, dat it wetter rûn der út. 'Krij do no ek in stien', sei er, 'en doch itselde'. It mantsje bearde, dat er ek in stien krige, mar hy raamde yntiid gau it deade fûgeltsje út 'e bûs en dat hâlde er sa yn 'e hân dat der neat fan te sjen wie. Doe kniep er efkes goe ta en der rûn bluodrich wetter út.
De reus seach op 'e noas, mar hy sei: 'Do bist noch net fan my ôf. Ik sil noch in stien krije en dy sil ik sa fier yn 'e hichte smite, dat er seis oeren wurk hat om wer del te kommen'. De reus smiet in stien sa heech, dat it wie net te sjen, wêr't er kearde. 'No do', sei er. Mar doe krige it mantsje dat libbene fûgeltsje út 'e bûs en saaide it de loft yn. It kaam noait iens wer del, want it fleach fuort. Dat it mantsje koe it fan de reus hâlde en dy liet him gean.

Der wie in mantsje, dat soe to kuijerjen yn 'e bosk. Hy wie noch mar in lyts eintsje de bosk yn, doe seach er in dead fûgeltsje lizzen. Doe tocht er: dat beestje hat sokke moaije fearkes, dat stek ik mar yn 'e bûse.
Hy wie noch mar in lyts eintsje fierder, doe seach er in levend fûgeltsje yn 'e toarnen sitten. Dat wie àl sa'n moai dierke. Dat, dat stuts er ek yn 'e bûs.
Hy tocht by himsels: nou mat ik mar wer op hûs oan, mar doe wist er it paed net mear. Hy wie fordwaeld. Hy mar rinne en mar rinne en ja, doe seach er op it lêst yn 'e fierte in ljochtsje. Hwant it wie yntiids al tsjuster woarn. Dêr stevene hy op ôf en doe kom er by in hûs, dêr wenne in reus yn.
Hy kloppe oan en sei: "Kin ik hjir fannacht ek sliepe?"
"Jawol," sei de reus, "kom der mar yn." Hy tocht by him sels: dan fret ik him moarn op.
Mar de reus hie mar ien bêd, dat wie it greate bêd, dêr't er sels yn slepte. Hy sei tsjin 't mantsje: "Dû mast mar yn myn bêd sliepe." En doe tochte er by himsels: dan saegje ik him fannacht dwarstroch.
Mar dat mantsje tochte: - Sa'n ûnbidich-great bêd, dat is fiersto mânsk foar my; ik kin better yn in lyts hoekje lizzen gean. - En dat die er ek.
Dy nachts kom de reus mei in hiele greate sage en dêrmei sage er it bêd dwarstroch. Hy tochte: nou is 't mantsje dea.
Mar de oare moarns, dêr kom it mantsje fan 't bêd ôf en stapte oer de flier. Doe woarde de reus kjel en hy sei: "Ik sil dy it leven bihâlde litte, mar dan mastû yn steat wêze twa dingen to dwaen, dy't ik ek doch." Hy tochte by him sels: dat kin er doch net, en dan meitsje ik him dea.
Earst moest it mantsje in stien sa bot knipe, dat it wetter der út kom. En de reus krige sels in stien fan 'e groun en hy knypte dêr mei safolle kracht yn, dat it wetter kom der út.
"Och heden," sei 't mantsje, "dat is suver neat." En hy helle it deade fûgeltsje ta de bûse út en knypte dêr yn, dat it focht der út kom.
Dat hie de reus net tocht, mar hy hie nòch in taek. Hy sei tsjin 't mantsje: "Nou mast in stien omheechsmite en wol sa heech, dat er earst nei in ûre weromkomt." En de reus krige wer in stien en dy smiet er omheech, en nei in ûre, doe kom dy stien wer del.
"Och heden," sei 't mantsje, "dat is suver neat. Ik kin him wol sa heech smite, dat er hielendal net weromkomt." En doe helle er it levende fûgeltsje ta de bûse út en dat liet er los, en dat fleach fuort, en sy seagen it net wer.
De reus seach yn dat er it mantsje to gering skat hie en hy liet him gean.
(Dit fortelde my in sekere Jehannes Dykstra to Eastemar, gâns jierren lyn)

Leffert wie in sterke man. Mar hy wie to lui om to arbeidzjen. Doe sei er: "Wat moet ik nu doen? Stelen mag ik niet en bedelen, daar schaam ik mij voor."
Hy nom it bislút noch sa lang to skoaijen oant der ien wie dy't him in stikje tsiis joech, dêr't lucht oan siet.
Mar dêr woed er net om freegje.
Hy die de kost op mei't de minsken him in pear sinten joegen, en nachts slepte er by de boeren yn 'e skuorre. Sa leefde er.
Doe wie der in âld minske, dy wie ek al hwat min op 'e gong, dy sei: "Ik ha hjir in hoekje nageltsiis, hiele lekkere, dêr sit lucht oan. De tsiis is koart en krommelet, sy kin net snien wurde. Dat matte jo mar ha."
Doe die se de tsiis yn in stik papier en sy joech it him.
En doe hâldde Leffert op fan skoaijen.
't Wie yn 'e simmer en 't wie waerm. Leffert reizge nei de sédyk. Hy hie in bolle hoed op en dêr slacht er mei de hân in tear yn. Dêr leit er it stikje tsiis yn; yn dy tear.
En doe joech er him del yn 't gers op 'e sédyk. Dêr lei er moai to slûmerjen.
Doe't er wekker woarde út dy slûmer, doe sieten der in partij miggen op dy tsiis, hwant dêr siet lucht oan, hè.
En doe seit er tsjin 'e miggen: "Ik ha 't opskoaid en jimme sille 't opfrette?"
Doe docht er in slach yn 'e miggen en doe telt er se nei en doe hied er sawn miggen deaslein. Sawn miggen.
Doe skreau er mei kryt op 'e bolle hoed:
Leffert mei syn lamme lea
slacht sawn yn ien slach dea.
Doe gong er op stap en sa kom er yn Feankleaster. Dêr ha je in bulte bosk.
Doe't er in stikhinne Feankleaster wie, komt him in mynhear yn 'e mjitte. Dy wie noch in eintsje fan him ôf, doe lêsde er op 'e bolhoed:
Leffert mei syn lamme lea
slacht sawn yn ien slach dea.
En doe't er oan him ta wie, seit mynhear tsjin him: "Bin jo sa'n man?"
"Sa'n man bin ik", seit Leffert.
Doe seit dy man tsjin him: "Yn 'e bosken, dêr is in reus. Dan doarre jo dy ek wol oan, tink."
"Jawol", seit Leffert.
"In eintsje tobek rint der in reed de bosk yn." Mynhear seit tsjin him: "Jo geane dizze reed mar yn."
Leffert giet in moai eintsje de reed yn. Dan sjocht er in simmerhúske. Dêr sieten twa doarren yn. As jy de doar iepen dienen sloech er fansels wer achter jin ticht.
Dêr sjocht de reus him en dêr komt er hurd oanrinnen. De reus kin folle hurder as hy, mar hy rekket noch krekt op tiid yn 't simmerhúske. Leffert glûpt der wer út, mar de reus koe der net út komme, dy hie gjin forstân fan 'e doarren.
Doe siet de reus yn 't simmerhokje opsluten.
Doe giet Leffert nei de mynhear ta en seit: "Ik ha de reus by de earen yn 't simmerhokje sleept."
"Nou," seit mynhear, "dan sil 'k it gewear krije en nei him ta." Doe kom er by 't simmerhúske. Ja, hear, 't kom út, dêr siet de reus yn. Doe sjitte mynhear de reus dea.
Doe seit mynhear tsjin Leffert: "Nou is der ek noch in reuzinne yn 'e bosk; dy kinne jo ek noch wol oan, tink."
"Jawol", seit Leffert.
Hy giet de bosk yn en sjocht om him hinne en dêr krijt de reuzinne him yn 'e gaten. Hja sil hurd op him tarinne.
Mar dêr wie in âld sleat en dêr siet in stobbe by, dy wie hielendal skean. En de reuzinne, mei't se sa hastich wie, stapt mei de foet yn 'e stobbe. Dy wipt achteroer en de reuzinne forsûpt yn 'e sleat.
Doe giet Leffert nei de mynhear ta en hy seit, sa en sa ha 'k it hawn en de reuzinne ha 'k forsûpt.
De mynhear seit: "Dan sil 'k it gewear helje." En doe kom er by de sleat, dêr't de reuzinne yn forsûpt wie.
Doe seit mynhear tsjin Leffert: "Ik ha hjir in moai hûs stean yn Feankleaster. Dat kinne jo fan my krije, om dêr yn to wenjen. En sa lang as jo leve krije jo wyks tsien goune pinsioen."
Doe gong Leffert dêr hinne to wenjen en hy hoefde noait wer in slach to dwaen.

De kanalen binne troch reuzen groeven, seinen se. En ek de dwergen ha der oan groeven.
Binoarden Akkrum wienen twa reuzen mei de feart oan 't graven. Akkrum hie doe noch gjin namme. Ien fan 'e reuzen seach om. It wie hwat bryk gong mei 't graven fan 'e feart.
"A - krom!" sei er. Guon hearden dat. Doe krige dat doarp de namme fan Akkrom.

Der wie us in keardel, dy wie to lui om to werken.
Doe sei er: "Stelen mag ik niet en bedelen skaem ik me foor." "Hoe mat ik nou dwaen om yn myn levensûnderhâld to foarsjen?"
De man hiet fan Leffert.
Hy kaem by in arbeiderswente. Dêr wie in âlde frou, dy wie min op 'e gong. Dy sei tsjin him: "Ik haw hjir in stikje tsiis lizzen, dat brokket hwat, mar it is lekker op in brochje."
Der siet hwat lucht oan dy tsiis. Leffert die der in stikje papier omhinne en gong op stap mei syn stikje tsiis.
't Wie midden yn 'e simmer en hy hie in bolhoed op.
Leffert mei syn lamme lea, sa neamde er himsels.
Hy komt by de sédyk. Hy giet tsjin 'e skeante fan 'e dyk oan lizzen. Syn bolhoed hat er njonken him, dêr leit er it stikje tsiis op. Hy jowt him noflik del. Hy falt yn 'e slomme. As er wekker wurdt en hy sil syn hoed opsette, dan sjocht er dat der in hiel soad miggen op 'e reuk fan dy tsiis taset binne.
Hy docht in slach op 'e miggen. En dan binne der sawn dea. Hy giet hinne en skriuwt op in stikje papier:
Leffert mei syn lamme lea
slacht sawn yn ien slach dea.
Dat papierke spjeldet er oan syn bolhoed.
Dan giet er op stap. Hy komt yn Feankleaster. Yn dy tiid wie 't dêr allegear bosk.
Dêr komt mynhear oan, de mynhear fan 't slot. Dy komt him tomjitte. Dy bliuwt stean. En dan lêst er:
Leffert mei syn lamme lea
slacht sawn yn ien slach dea.
Mynhear tinkt net oars as dy sawn, dat binne gjin miggen, mar minsken. En hy seit tsjin Leffert: "Binne jo sà'n man."
"Ja," seit Leffert, "sa'n man bin ik."
"As jo sa'n man binne," seit mynhear, "der is hjir in reus yn 'e bosk. Dy doarre jo èk wol oan, tink."
"Jawol", seit Leffert.
Sy geane in reed del. Der stie in simmerhúske yn 'e bosk. Mynhear hie sein, dêr siet gjin klink op 'e doar en dan foel er ek wer fansels ticht, as men der yn gong.
Leffert giet ta 't hûs yn. De reus hat him sjoen.
Yn in pear stappen is er samar by 't hûske. Hy sjit der yn en Leffert fljocht der meiiens wer út.
Hy giet nei mynhear ta en seit: "Ik ha de reus fangd. Hy sit yn 't simmerhúske."
Mynhear seit: "Ik sil 't gewear even meinimme." En hy sjit de reus dea.
Doe sei de mynhear tsjin Leffert: "Nou is der yn 'e bosk ek noch in reuzinne. Doarre jo dy ek wol oan?"
"Jawol", sei er.
Yn 'e bosken wie in sleat fol wetter en dêr wie in stobbe by, dy wie fanbinnen útholle.
Hy lokt de reuzinne dêr hinne. De reuzinne bliuwt mei de foet yn 'e stobbe sitten. Sy kin net fuortkomme, falt foaroer yn 't wetter en fordrinkt.
Doe gong Leffert nei mynhear ta. Hy sei: Sa en sa ha 'k it hawn. De mynhear seit: "Ik ha hjir yn Feankleaster in nij hûs stean. Dat kinne jo krije mei tsien goune pinsioen, sa lang as jo leve."

Yn Akkrum, dat doe noch gjin namme hie, wie in reus oan 't slatten. Dêr krige er 't bot fan yn 'e rêch. Dat kom om't er hyltyd krûm stien hie ûnder 't slatten mei in bollepream.
Doe sei er: "Ah... krom!"
It plak krige doe de namme Akkrom.
(Der wurdt ek forteld, dat twa reuzen dêr ris mei in kanael oan 't graven wienen. De iene seach achterom. 't Kanael wie lang net rjocht en doe sei er tsjin syn maet: Ah... krom!)

Der binne kanalen yn Fryslân, dy binne troch reuzen groeven.

It sprookje fan Jan Onversaagd.
Der wie us in skuonmakker, dy hie 't tige earm. De man wie warber genôch, dêr mankearde it net oan, mar der wienen in keppel bern en 't kom o sa krap om. Op in kear siet er op syn krukje to skuonlaepjen, doe kom syn wiif der oan en joech him in apel. De skuonmakker die der in byt út en lei doe de apel wer del, sûnder der fierder oan to tinken. In skoft letter seach er de apel wer lizzen. Doe sieten der mar even sawn miggen op, krekt op it plak, dêr't hy in byt dien hie.
De skuonmakker krige in stik lear en sloech ta. En hoe wie it mooglik, dêr hied er alle sawn miggen yn ien slach dea. Dêr moest er hyltyd oan tinke, dat er dat sa moai lapt hie. Sawn miggen yn ien klap.
De jouns sei er tsjin 't wiif: Ik wol myn fortún sykje. Ik leau dat ik wol mear jild fortsjinje kin as mei dat deade skuonmeitsjen. Dû matst dy salang mar hwat rêdde mei de bern.
En doe gong er hinne en hy skreau op in stik papier:
Ik ben Jan Onversaagd,
sloeg zeven dood in een slag.
Dat papier makke er oan 'e pet fêst en doe teach hy der op út. Hy roan de hiele dei en doe't it al in aerdich eintsje yn 'e middei op wie, joech er him del ûnder in beam. It duorre net lang of hy snoarke ta.
Doe kommen dêr in mennich soldaten foarby, dy wienen by de koaning yn tsjinst. "Jonge," tochten dy, "dat is ien dy kin der wol hwat mei. Sawn yn ien slach dea." En sy roannen der yn in wide bôge by lâns. Doe't se by de koaning kommen fortelden se hokfoar man as se dêr lizzen sjoen hienen. Doe sei de koaning: "Jim matte fuort nei him ta gean en him hjir hinne helje. Dy man kin ik wol brûke."
Dat dienen de soldaten en doe forskynde Jan yn 't paleis foar de koaning.
Doe sei de koaning: "Der hûsmannet in grouwe bear yn 'e bosk. Dy makket alles hjir ûnfeilich. Soestû him oandoarre? Dan krigest in knoarre jild."
"Jawol," sei de skuonmakker, "dat doar ik wol oan."
Doe gong er allerearst op 'verkenning' út. Hy biseach it spul us en woarde gewaer, dat der in hok yn 'e bosk stie mei twa doarren njonken elkoar, dy't fan bûten nei binnen tichtgongen. Dy doarren wiene mei de krukken nei elkoar ta. Doe helle Jan in boar op en twa einen tou. Hy boarre yn elke doar in gatsje en yn 'e want dêr tsjinoer en dêr died er touwen troch, dy't byelkoar kommen yn 't gatsje yn 'e achterwant. Doe sette er de doarren wiid iepen. En doe makke er allegearre meneuvels om de bear to lokjen. Dêr kom de bear al oanrinnen. Dy seach de beide doarren iepenstean en fleach dêr mei in feart ta'n yn, mar wylst makke de skuonmakker gau, dat er bûtenom by de achterwant kom. Dêr luts er gau oan 'e beide touwen en doe siet de bear gefangen.
De skuonmakker gong nei 't paleis ta en sei tsjin 'e koaning: "Sire, de bear sit gefangen yn it hok."
"Hwerom hast him net deamakke?" frege de koaning. "Ik woe him jo levend sjen litte," sei Jan, "mar jou soldaten hoeve him mar even yn 'e poaten to sjitten, dan is er abslút net gefaerlik mear."
De koaning hie yn 'e gaten dat er Jan nou syn bileanning jaen moest, mar hy koe min fan dat skoandere jild ôfsjen. Dat hy joech him gjin bileanning, mar sei: "Ast ek noch mei trije reuzen ôfweefst, krigest net allinnich in protte jild mar ek noch myn dochter ta bileanning. Dy trije reuzen hâlde yn in oare bosk ta."
Jan nom it oan. Hy gong nei de bosk ta. Doe stie dêr in hiele greate beam yn dy bosk en dêr hienen dy trije reuzen har bêd ûnder. Dêr leinen se nachts altyd to sliepen.
Jan socht in pear grouwe bolstiennen op en klom dêrmei yn 'e beam. Doe't er dêr in skoftsje ynsitten hie bigoun de groun to dreunen en de beam bigong to triljen. Dêr kommen de trije reuzen oan. De greatste fan 'e trije wie sa lang, dat hy rikke oan 'e ûnderste tokken fan 'e beam ta.
Sy gongen alle trije lizzen en it duorre net lang of se snoarken sa bot, dat de hiele beam skodde der fan. Doe liet de skounmakker in bolstien falle op 'e holle fan 'e greatste fan 'e trije reuzen. Dy waerd wekker en wie pûrrazend. hy tocht net oars as de reus njonken him hie him dat levere, oan 'e linker kant. Dat dy sloech er fuort de harsens yn dat er opslach kroandea wie. Doe gong er wer lizzen to sliepen.
Even letter liet de skuonmakker wer in bolstien op syn holle falle. Doe tocht de reus dat de oare dat dien hie. Doe hat er dy oare reus ek deaslein. Dêrnei joech er him wer del en snoarke even letter al wer dat it hwat die.
Mar doe liet de skuonmakker him by de beam delsakje. Hy naem in mes en snijde de reus de kop ôf. Dy kop nom er mei nei de koaning ta. "'k Ha se alle trije dea ûnder 'e beam lizzen", sei er tsjin 'e koaning.
Doe moest de koaning him de dochter en it jild eins wol jaen. Mar de dochter woe net mei de skuonmakker trouwe, en de skuonmakker woe ek net mei de prinses trouwe. Hy wie ommers troud en hie in wyfke, dêr't er mâl mei wie. Mar it jild hied er och sa'n forlet fan.
Mar de koaning bitocht in list. Hy sei tsjin syn soldaten - deselden dy't Jan foun hienen - : "Jimme matte fannacht nei syn keamer ta gean yn it paleis en him dêr deameitsje."
Mar der wie ien ûnder 'e soldaten dy hie in goed hart en dy mocht Jan wol graech lije. Hy wie hwat âlder as de oaren en hy gong nei de skuonmakker ta en fortelde hwat de koaning fan doel wie.
"Goed dat ik it wyt", sei Jan. "Dû mast fannacht foaroan stean gean en dy dan hwat oan kant hâlde. Fierder rêd ik der wol mei."
Dy nachts gong Jan net op bêd. Hy wachte ôf. Om tolwe ûre hinne hearde hy de soldaten wol by de trap op kommen. Doe't se oan boven ta wienen kom Jan ynienen to foarskyn en hy sei mei in dreunend lûd:
"Ik ben Jan Onvervaard.
'k Sloeg zeven dood in één slag."
Doe woarden dy soldaten sa deabinaud, dat sy kopketûmelen oer elkoar hinne by de trappen del. Guon fan har brutsen earmen en skonken en sy wienen sa bang woarn foar de skuonmakker, dat net ien doarst ea wer nei him ta.
Doe koe de koaning net oars of hy moest wol it bidrach bitelje, dat er de skuonmakker biloofd hie. Dy naem it oan en hy kearde as in ryk hear wer nei syn wiif en bern werom. De âlde soldaet, dy't him holpen hie, naem er as syn knecht dat dy hie by him noch in moaije âlde dei.
(meidield troch ús heit Tseard Veenstra, dy't it yn Twizelerheide hearde yn 't lêst fan 'e 70er jierren)

Hearke wie in hiele greate lange keardel. Fuotten as fan in reus.
Alles wie dûbel oan him (allemaal onjuist A.A.J.)
Syn frou wie ek sa great (allemaal onjuist A.A.J.)

Plysje Berga kom fan Haulerwyk. 't Wie in keardel as in reus. Hy woech 280 poun. Yn Grinzer Pein wied er plysje.
Op in kear hienen twa jonge bazen rúzje. Se wienen sa bot oan 't fechtsjen dat it gong hast op leven en dea. Doe kaem plysje Berga, dy tilde de beide hearen tagelyk fan 'e groun, yn elke hân ien en sa treau er se in pear kearen tsjin elkoar oan. "Nou nèt wer dwaen", sei er.
De bazen wienen koest.

Der is in keardel op 'e merk, dy is ôfgryslike sterk. In hiele swiere gewichtsheffer tilt er mei gemak in ein boppe de holle en hy fortoant noch folle mear dêr't út blykt dat er in reuze kracht hat.
Op 't lêst wit er net mear hwat er dwaen mat, dan hat er sahwat alles fortoand. Dan nimt er in grouwe sinaesapel yn 'e hân en knypt dy sa bot út, dat der alhiel gjin sop mear yn bliuwt.
Dan seit er tsjin 't publyk: "As der ûnder jimme noch ien is dy't der noch ien drip útknipe kin, dy kriget fan my hûndert goune."
Dan komt der ien skriel keardeltsje nei foaren, en dy seit: "Jow my dy sinaesappel ris op."
Hy nimt de sinaesappel en knypt der yn. En wrachtich, dêr komt noch sop út.
De sterke stiet forsteld, en seit: "Myn goeije man, hwat dogge jo foar de kost?"
"Ik bin bilestingamtner", seit er.

Ik wie fjirtsjin jier. Us heit lei yn 't sikenhûs yn Grins. Dêr is er doe letter stoarn. Wy hienen dy deis praters hawn: in âldere suster fan myn lettere frou mei de man. Sy moesten gâns in ein rinne en woenen graech dat wy har in eintsje fuortbrochten oan Blauhûs ta. 't Wie min waer, 't waeide en reinde. Dat lêste eintsje fan 'e Boelensloane oan 't Blauhûs ta, dêr spûke it altyd.
Doe't wy dêr omtrint oan ta wienen, seagen wy dêr in hiele greate keardel stean, in reus, wol twa kear sa great as in gewoan minske. Dy stie dêr oan 'e kant fan 'e wei mei in kleed om, dat wiid om him hinne wappere. 't Wie in hiel grouwe greate keardel.
Hy sei neat en stie stiif as in peal. 't Wie in spoek, dat koe net misse. Wy seinen letter: "As der hwat bistiet, dan hat dat dêr hwat west."