Yn Grinslân wienen in stik of hwat sichters by de boer.
Dy ieten dy moarns mei de feint en de faem. De boer hie in greate Sint Bernardhoun, dy wie der ek by.
De faem, Tsjitske, mocht graech oangean, en de feint ek.
It duorre net lang of dy beiden leinen oer de flier.
De faem hie net in rok oan, en de rokken rekken hwat omheech. Doe kaem dy greate Sint Bernard der by en struts mei syn kâlde noas har tsjin 't bleate liif oan.
Doe sei Durk (ien fan 'e sichters): "Hoe is 't, Tsjitske? Foldocht it hwat?"
"Och," sei se, "it snitsket sahwat, Durk."

As jy op in pod traepje dan bigjint it ogenblikkelik to tongerjen.

Yn 'e Westerein wie ik frachtrider. Ik hie in feint op myn auto, dy hiet Sikko Klaver. Dat wie in earste raren. It koe him neat skele hwat er sei. Mendei-to-moarns hied er net in dûbeltsje mear yn 'e bûs. De sneins hied er syn hiele wyklean forsûpt. Hy sei: Ik bin foar gjin duvel bang, en al sokke dingen mear.
Mar doe hat de duvel him pakt. Dy hat him yn in stûpe smiten, tsjin 'e doar oan. Hy wie mear dea as levend, sa'n reis hat er makke. Doe't dat gebeurde, hat er noait ien sjoen.
Mar hy sei letter net wer, dat er foar gjin duvel bang wie.

Der wie in man dy gong op jacht. Doe seach er in keppel guozzen yn 'e loft. Hy laedde 't gewear, mar die 't him net oan tiid om de laedstok der út to heljen. Doe skeat er mei de laedstok. Dy boarre troch sawn guozzen tagelyk hinne. De laedstok mei de guozzen kaem yn in poeltsje del.
Doe't hy se der weihelle sieten syn learzen ek noch fol iel.

Yn Dokkum is in gebou, dat is fan de frijmitselers. It is in hûs mei dûbelde muorren, en sûnder skoarstien.
Dy't lid is fan sa'n frijmitselersboun hat noait gjin forlet fan jild. Hy sit der noait sûnder. Dy hinget jouns de lege ponge oan 'e doar, en dy sit moarns wer fol sinten.

Myn skoanheit syn buorman wie in soan fan Lamke.
Dy hie in dochter Hiltsje.
Reinders Oeke fan Twizelerheide wie de overste fan 'e tsjoensters. Dy learde Hiltsje it fleanen.
Skoanheit sei: "Ja, jimme kinne 't leauwe of net, hwant hja fluttert al fan 'e ûnderdoar op 'e pomp. Jimme kinne wol bigripe, 't sit yn 't laech. 't Is in beppesizzer fan Lamkje! Jimme matte der om tinke, as jimme yn 't hok komme by 't fé, dat Reinders Oeke dan net yn 'e buert is.
Hwant hja sit op 'e hoeke fan 'e bril of op 'e hoeke fan 't hok to loeren of se ek hwat útheve kin. Dan hat se egen as thépantsjes. As se by 't fé komt giet it der oan!"

Hjir wenne in âlde widner. Al gauachtich nei't syn frou stoarn wie sei er: "Myn frou hat hjir hjoed ek wer west."
Hja kaem nou en dan by him.

Us heit fortelde dat yn syn jonge jierren foardat de trein der noch wie fan Ljouwert nei Grins, hienen hja yn Sânbulten de lûden fan 'e trein al heard.

In hynder sûnder sturt mat hjir achter hûs oan 'e Hantsje-loane omrinne, alle nachten.
Dat hynder wie sa wyld. De boer hie 't hynder by de sturt beet. 't Hynder naeide út en doe hâldde de boer de sturt yn 'e hân. (Der wurdt ek wol sein dat Geart Sturtsnijer út 'e Westerein it dien hat.)
Dat hynder spoeke letter.

As jy oan 't tsjernjen wienen en dêr kaem in âld-wiif oan, dat net fortroud wie, en dy struts der mei de hân oerhinne, dan woe der gjin bûter komme. Dan wie de boel bitsjoend.
Dêrom leinen de minsken altyd duveldrek by de keldersdoar del. hwant de tsjoensters moesten gjin kâns ha om hjir of dêr lâns to kommen.

In 40 jier lyn stie der ris by 't molkfabryk yn Sybrandabuorren in timmerfeint. Doe kaem dêr in jongfaem oan.
Doe sei dy timmerfeint tsjin har: "As ik wol, dan komst hjir net wer wei."
Hja leaude der neat fan, sei se.
"Bliuw stean", sei er. En hja koe net fan 't plak komme.
Dy timmerfeint kaem fan Marssum.

As der in houn spûkgûlde koe men der mar fêst fan op oan dat der yn 'e omkriten ien deagean soe.
Us mem plichte to sizzen: Hjir tikket in wyld horloazje oan 'e muorre. Dat bitsjutte ek dat der ien weireitsje soe.

't Gebeurde yn Opper-Koaten ûnder Twizel. Dêr wenne in boer dy wie al hwat op leeftyd, mar dy hie in hiel jonge frou. Dy boer hie ek in feint, dêr gong er moarns mei to melken wylst syn wyfke dan noch op bêd lei.
It wyfke hie net folle oan har man, mar hja mocht dy feint wol lije. En dy feint hàr ek wol.
Op in moarn moest de feint it hynder ophelje út it lân, mar doe wie it hynder fuort. 't Wie de wei út roun, sei er tsjin 'e boer.
De boer en de feint praetten ôf, hja soenen elk in kant út om it hynder to sykjen. (De feint hie it hynder al, mar hy hie it yn 't hea forstoppe yn 'e skuorre.)
De âld boer roan de wei út om it hynder to sykjen.
Wylst giet de feint nei de frou ta dy't noch op bêd leit en dêr wurdt tusken dy twa in bêste put úthelle.
As dat gebeurd is giet de feint achter hûs en slacht it hynder foar de wein. Sa komt de âld boer der oan, trochwiet fan swit.
Doe sei de feint tsjin 'e boer: "Gean jo mar op bêd, boer, hwant jo ha sa'n reis hawn. Ik sil allinne wol melke."
De âld boer komt by de frou op bêd en hy kriget har ûnder 'e tekkens by 't liif en doe wied er trochwiet.
Doe seit er: "Hoe kin dat, datstû dêr sa wiet bist?"
Doe sei se: "Ja jonge, hy hat èk skriemd om 't brúntsje."

Yn 'e Dokkumer Wâlden stie in doomny, dy dronk nochal hwat.
Dêr waerd him in forwyt fan makke.
Doe sei dy doomny op in snein-to-moarn op 'e kânsel:
"Geachte gemeente van Akkerwoude, hóór mijne woorden, maar ziet niet naar mijn daden."