Se wienen to Wâlddyk by Ie mei de brêge oan 't meitsjen. It wetter wie dêr sa breed, dat ien fan 'e mannen sei: "Hjir kin de duvel der net oer." (De mannen wienen dêr oan 't wurk)
Mar de oare moarns stie de hynstefoet yn 't beton. De duvel hie dêrmei it biwiis levere dat hy der wòl oer koe.

Frijmitselers ha harsels oan 'e duvel forkocht. Dy't ienkear frijmitseler is mat it altyd bliuwe. In frijmitseler hat in wikseldaelder. In wikseldaelder kinne se noait kwyt wurde, dy komt altyd werom.
Hjir hat in man wenne, dy hiet fan Tseard. Dy hie sa'n wikseldaelder. Tseard wie oars as oars. Dat binne alle minsken dy't in wikseldaelder ha. Dat binne gjin gewoanen. Se koenen Tseard in nuddel troch de pols hinne stekke, sûnder dat hy der hwat fan fornaem.
Dat hie er fan 'e duvel.

Trije mannen fan Kollum wienen op stap. 't Wienen rare, alle trije. Se wienen in ein bûten Kollum.
"Sjoch," sei de middelste, "dêr komt de duvel oan."
Doe waerd er pakt en in ein fuortsmiten. De oare beiden sochten om him en op 't lêst ha se him foun. Hy seach der raer út. Doe kuijeren se mei har trijen fierder. Mar in skoftsje letter waerd er wèr smiten, foar de twade kear. Doe ha se wèr socht, mar doe founen se him dea. De duvel hie mei him rêd.

Yn Uthuzen yn 'e skuorre gong it ûnder ús faek op in kaertspyljen. Soms ta de nacht út. Dêr woarde by flokt dat it raer wie.
Op in kear woarde der midden yn 'e nacht op 'e tafel slein. Wy woarden allegear deabinaud.
Doe sei de keppelbaes: "Nou matte jimme hinnegean en kaertspylje. Toe gau!"
Mar net ien dy't hwat sizze doarst. Dit haw ik sels meimakke.

Mem soe op in moarn om trije ûre nei 't wurk ta. It wie oan 'e Boppewei yn 'e Westerein. Doe seach se hwat oankommen. Hwat it krekt wie, koe se net rjocht sjen, mar 't like wol op in greate bak of greate kiste. It wie op 'e brêge, sei mem, by de opfeart. Doe wie 't ynienen as kommen der geluten fan 'e wei. Krekt as der in kiste troch 't boomiis sonk, sa'n lûd hie 't west. Mem wie deabinaud en wie hurd útnaeid.

Frijmetselers binne kûgelfrij. Hja binne foar altyd oan 'e duvel forkocht. Dy krijt letter har siele, as se dea binne. Hja sitte altyd oan 'e duvel fêst. Ienkear frijmetseler, altyd frijmetseler. Hja krije in wikseldaelder fan 'e duvel. Is it sa dat se mear jild brûke matte, dan hingje se jouns in lege ponge oan 'e kruk fan 'e doar. De oare moarns is dy fol jild.

In neef fan my, dy flokte en swetste altyd hiel bot en dy sei altyd dat er foar gjin duvel bang wie.
Op in kear stie er by in kloft minsken by 't spoar.
Dêr stienen alle jounen in soad minsken by elkoar to praten. Dêr skepte er wer tige op en 't wie allegear raer en ûnfoech hwat er sei.
Doe soed er nei hûs ta. Underweis kom der in houn by him, dy wie sa great as in keal en dy roan mei him oan it hûs fan greate Piter ta. Dêr waerd er wei. 't Wie de duvel. Doe sette myn neef it op in rinnen, sa hurd er koe.

Der wie in mynhear, dy woe forkearing ha mei in faem. Hy frege har as er dan en dan komme mocht.
De faem joech har tastimming, hwant it like in kreaze man. Sy seach net dat it de duvel wie.
Mar doe't er dan dy jouns kom krige se yn 'e gaten dat it gjin goed spul wie.
Hja sei tsjin him: "Ik ha hjir in bosk strie. Wolst dat earst wol bine foardatst der yn komste?"
"Jawol", sei de duvel.
Doe smiet hja in bosk strie bûtendoar, dat fleach fuort yn 'e brân. Dêr bleau neat fan oer. Doe koe er it net mear bine.
"Hjir hast it", sei se.
De duvel makke dat er fuort kom.

It wie merke yn in doarp. Der wie in faem, dy sei de moarns: "Nou wol 'k joun in feint ha, al sil it de duvel ek wêze." Hja gong dy jouns nei 't dounsjen ta, mar se krige net in feint. Sûnder feint gong se ta de dounsseal út. Hja wie op wei nei hûs ta. Underweis, by 't tsjerkhôf, dêr stie de duvel op 'e wei. Hy hie hiele greate gleone egen, sa kaem er har op side. Hy woe har meinimme nei 't tsjerkhôf ta. Hy giet troch 't hek hinne en hja moest mei. Hwant hy wie har feint.
Doe krige hja har bûsdoek út 'e bûs. Dy stiek se troch 't hek hinne en dy rikte se him ta.
Doe wie de duvel fuort en hja makke gau dat se fuort kaem.

Der wie us in faem, dy sei op in kear: "Ik wol in frijer ha, as soe 't de duvel ek wêze."
De jouns stie der in frijer by de doar en doe wìe 't de duvel. De faem wie krekt oan 't skûtelwaskjen.
Hja wie al hwat skruten doe't se seach dat it de duvel wie. Mar sy sei: "Wolle jo sa lang tiid dwaen dat ik earst de skûtels ôfwaskje?"
"Jawol", sei de duvel.
Doe smiet de faem alle skûtels foar syn fuotten op 'e groun. "Dêr, duvel," sei se, "ik waskje se yn der ivichheit net ôf."
Doe wie de duvel mar fuort gong, hwant sa lang woe er net wachtsje.

Hy hat de duvel ek al ris sjoen, dat hat er faek forteld, ek wol oan oaren. Hy wie doe in jongfeint en hy wie der mei twa fan syn kammeraden op út. Hja hienen kattekwea úthelle; ûndogenske streken. Hwatte krekt, dat wyt ik net, mar 't wie net sa moai. Doe kommen se by de Swâdde. Dy wie dêr och sa smel. Dêr stienen trije húskes oan. Doe seagen se dêr in keardel stean, dy stie strampele oer de Swâdde hinne, mei oan elke kant in skonk. De iene hân hied er om 'e beam hinne en de oare hân hie er útstutsen nei heit en dy ta. 't Wie in keardel as in reus sa great.
De twa kammeraden naeiden út, mar heit bleau stean. Hy tocht: dit is de duvel, ik wol him goed bisjen.
Hy seach nei de fuotten of er ek in hynstepoat hie, mar dat wie net it gefal, hy hie goeije fuotten.
Heit seach even om nei syn kammeraden, hwer't dy bleauwen. Hy hie mar krekt even it gesicht fan 'e duvel ôf. Doe't er wer seach wie de duvel fuort. Salang heit nei him sjoen hie hie hy der west. Doe wie heit ek bang woarn en hurd útnaeid.

Yn Grinslân wenne in man, dy hie in hiele protte jild. Foardat er stoar bigroef er dat yn 'e groun, ergens ûnder in stien. Mar hy die oan duvelskunsten en hy hie it sa dien, dat noait ien dy skat út 'e groun krije koe.
Bigounen se op dat plak to dollen, dan sakke it jild fierder nei ûnderen ta.
Op in kear, foar syn dea, sei er: "Dat jild kin der oars net útkomme as der mat in trije-poatige geit oer hinne springe."
Doe't er dy wurden útspriek sa foar him sels, lei der krekt in skoaijer yn 't strie. Dy hearde dat. De rike man kom to stjerren. Mar net ien dy't it jild út 'e groun krije koe.
Doe oppenearre dy skoaijer him. Hy sei: "As ik de helte der fan ha mei, sil ik it jild sjen to krijen."
Dat wie goed. De skoaijer helle in geit, sloech dêr in poat ôf en dy liet er oer 't plak springe, dêr't it jild forburgen wie. Doe koe er it samar út 'e groun helje.

Us âlde pake fortelde wol us hoe snoad Japik Ingberts net wie. As er yn 'e nacht op roof út woe, died er fan tofoaren krekt as soed er op bêd. Dan kom er de jouns bûtendoar mei in sliepmûtse op en makke alle tariedingen fan ûnder seil to gean.
Sa die er ek ris in kear, doe gong hy der op út en stiel in hynder út in stik lân yn Twizel. Dêr ried er op oan Visvliet ta. Dêr boun er dat hynder oan in hekke en helle in oar hynder út it lân, dêr't er op sitten gong. Op dat hynder ried er oan Súdhorn ta. Doe't er dêr kaem boun er dat hynder ek oan in hekke en socht in nij hynder út in stik lân. Fan tofoaren hied er it plak al útsocht, dêr't er ynbrekke woe. Dêr ried er hinne op it lêste hynder. Doe sloech er dan syn slach. Doe't dat gebeurd wie ried er op deselde hynders wer nei Twizel ta. It lêste ein nei de Koaten roan er.
Mar de plysjes hienen him op 't eech, doe't se de oare deis fan 'e ynbraek hearden. Se wienen al gau by him.
Doe sei Japik Ingberts: "Kom mar ris mei nei buorman ta. Stie ik justerjoun net yn 'e ûnderbroek achterhûs, mei de sliepmûtse op?"
Dat joech de buorman fuort ta, dy hie him sjoen en de plysjes setten wer ôf.

Der wenne in man yn Jistrum, dy sûpte altyd sa. En dan brûkte hy der rare wurden by.
Doe seinen syn maten tsjin him: "Jonge, dêr mast mei ophâlde." Mar doe flokte hy noch folle mear.
Doe seinen se tsjin him: "As de âlde duvel dy tsjin komt, silst wol oars prate."
"Dan siz ik gewoan 'goeijenavond' tsjin 'e duvel", sei er.
"En as er dan neat seit, sil 'k sizze: 'Bist bang, dat de bek sa lang net mei kin as de kont?'"
Dyselde jouns, nei't er dat sein hie, kom de duvel him tsjin. Hy sei tsjin 'e duvel: "Goeijenavond."
De duvel lake. Hy hie egen yn 'e holle as koallen fjûr. De man skiet hast yn 'e broek fan binaudens doe't er dat seach. Mar de duvel sei neat.
Doe sei de man tsjin 'e duvel: "Bist bang, dat de bek sa lang net mei kin as de kont?"
Doe fleach de duvel op him ôf, mar doe sprong de man gau oer de sleat op in stik rogge. Rogge is heilich, dêr koe de duvel net komme.
De man roan der skean troch hinne. Doe kaem er oan 'e oare kant fan 'e rogge.
Mar dêr wachte de duvel him op en fangde him. Doe hat de duvel him smiten. Hy wie grien en blau doe't er thúskaem en yn 't bûthús stie.
Noait hat er wer flokt en sûpt.

By Albert Dykstra oan 'e feart rekke in bern siik. It wie bitsjoend en gong dea. De tsjoenster wenne flak njonken har; 't wie âlde Hiltsje.
Twa jier letter rekke der wer in bern siik by Albert Dykstra. Dat bern wie èk bitsjoend. Mar nou namen se maetregels. It bêd waerd iepensnien. Der kamen twa krânsen út. Doe gongen se nei de duvelbander ta.
Dy wenne yn Kûkherne. Hja krigen in drankje mei, dêr moesten se goed op passe. As der ien har passeare moest, moesten se der om tinke it drankje oan dy kant to dragen dêr't dyselde net passearde. Ek al moesten se dêrfoar troch in sleat. Oars barstte it fleske.
Dat twadde bern is doe wer better woarn.
Letter waerd Albert syn heit siik. Dat wie doe in hiel âld man. De duvel hie him yn 'e macht, seinen se.
Jurjen hiet er. Syn wiif wie in Antsje. It roun mei him nei de ein. De bile hied er by him op bêd lizzen. As er de duvel seach died er dêr in hou mei.
"De duvel sit op 'e kant fan 't bêd", sei er.
De man waerd stadichoan minder. Albert moest komme om de wacht der by to hâlden.
Antsje sei tsjin Albert: "Hat er him al?"
"Né, mem, noch net, hy leeft noch", sei Albert.
"Nou, ik kin oars net sizze, hwat hat er my altyd min bihandele", sei Antsje.
"Mem moat ophâlde, hwant ik kin wol sljocht wurde", sei Albert.
Doe't de âld man dea wie, kaem er yn 'e kiste. Dy kaem foar de skoarstien to stean. Doe sprong dêr in swarte kat boppe op 'e kiste dêr't de âld man yn lei. Dy kat wie troch de âld boazum hinne sakke.
Dy kat, dat wie net ien oars as âlde Hiltsje.
"Nou hat de kweade him al", sei Antsje.

Der wie in doomny, dy hâldde in weddenskip mei in man. Hwa fan beiden it earst goemoarn sizze soe tsjin 'e oare, dy hie de weddenskip woun.
Doe gong dy man yn 'e nacht nei de pasterije en klom dêr yn in beam. Dy beam stie krekt tsjin 'e faem har keamer oer. De doomny wie net troud.
Doe't er dêr in skoft yn 'e beam sitten hie, gong it ljocht yn 'e faem har keamer op en de doomny kaem der yn. De man koe alles sjen troch 't finster hinne. De doomny gong foar de faem har bêd stean en makke syn ûnderbroek los.
"Hwat is dat," sei de faem, "dat dêr oankomt?"
"Dat is Mozes", sei de doomny.
"Hwat matte jo dêrmei?" frege de faem.
"Dy mat ik troch Egypte bringe", sei de doomny.
"Hwer is Egypte dan?" frege de faem.
"Egypte is dêr", sei de doomny, en doe makke er de faem de broek ek los. En doe brocht er Mozes troch Egypte. De man yn 'e beam hie alles heard en sjoen. In skoftsje letter moest doomny eefkes nei bûten ta. Doe sei de man yn 'e beam: "Goeije morgen, doomny." "Heden man," seit doomny, "zit jij daar? Hoe lang ben je daar al?"
"Ik siet hjir al foardat jo Mozes troch Egypte brochten", sei de man.
Hy hie de weddenskip woun.