Oan 'e Boppewei sit in kiste mei jild yn 'e groun.
Yn Uthuzen wie in spûkskuorre, dêr doogde it net. Dêr woe noait ien sliepe.

Katten hâlde sa nou en dan wolris in forgadering. Mar dan binne it tsjoensters, hear. Se binne wolris op in stik lân, mar ek wol yn in beam.
Ienkear ha 'k se sjongen heard. Doe sieten der in stik of seis, sawn yn 'e beam. As se sjonge ha se in slach dien, dan binne se bliid.
Op sa'n forgadering biprate se hwa't se bitsjoene sille.

Der wienen in man en in frou, dy hienen in famke. De frou rekke siik. Doe't se op har stjerbêd lei, doe sei se tsjin har man: "Astû wer trouste, wolst der dan om tinke, datst myn klean net oan dy frou jowst?"
De man biloofde dat.
De frou kaem to forstjerren en in skoft neitiid troude de man wer. Doe leinen de klean fan dy earste frou altyd yn 'e kast.
De twadde frou tocht: dy klean kin ik wol brûke en hja droech der it ien en oar fan.
Deis wie de man nei 't wurk ta. Jouns kaem er altyd thús.
Op in kear, doe't er wer thúskaem, sei it famke tsjin him: "Heit, mem hat hjir hjoed ek west." Dêr bidoelde hja de man syn earste frou mei.
"Leave," sei heit, "dat kin net, jimme mem is dea."
De oare jouns kaem de heit wer fan 't wurk thús.
It famke sei: "Heit, mem hat hjir wer west."
En dat gebeurde letter al wer en al wer.
Doe bigoun de man op it lêst to twiveljen. Hy wist net hwat hy der oan hie.
"Ik mat mar ris mei ús doomny prate", sei er.
Doe gong er nei de doomny ta en dy fortelde hy hwat der gebeurd wie.
"Hoe sit dat nou?" sei er tsjin 'e doomny.
"Ja," sei de doomny, "dat wit ik ek sa net. Mar ik kom wol by jo. Dan matte wy mar ris sjen."
De doomny kaem en hâldde mei de oaren de wacht.
Doe kaem de frou wer. Doe sei dy frou: "Hwa hat myn klean? Hwa hat myn klean? Hwa hat myn klean?"
Doe die se ynienen in taest en sei: "Dû hast myn klean." Doe hie se de twadde frou by 't skouder beet.
De man wie syn bilofte net neikaem.

Ik wie hwat oan 'e slûge kant. Ik doarst eins neat. Ik hie in faem, mar as ik by har siet wie 'k altyd bleu. It gebeurde wol dat ik by de faem yn 'e sliep foel.
Doe't dat wer ris in kear gebeurde tocht de faem: "Dy slûge, deade fint bliuw ik net by sitten. Ik gean op bêd."
Ik siet by de houtkachel en wylst ik dêr by siet to sliepen gong dy kachel stadichoan út.
De oare moarns waerd ik wekker. Hwat wie 't gefal?
'k Siet mei de iene earm om 'e kachel hinne, en de oare hân hie 'k yn 't jiskelaed.

Sa mat der to Hurdegaryp in hekke wêze by 't slot fan dokter Bontekoe, dy't út himsels altyd wer iepen giet yn 'e nacht.

Oan 'e Boppewei spûket de âlde Hear. Hy komt elk jier in hoannestap tichter by de skat dy't der yn 'e groun sit, sizze se.

In broerke fan my moest koemolke ha. Dat krige er altyd fan Willemke. Mar doe koe mem it op in oar plak in heale sint guodkeaper krije. Doe krige er it dêr wei.
Mar doe woarde myn broerke siker.
Doe hie Willemke him gau bitsjoend, sei ús mem.
Letter is er wer better woarn.

Hjir yn 'e Westerein stie in spûkhûske, dêr doogde it net yn. Dêr doarst net in minske jouns by lâns, sa bot gong it dêr op 'e joun en yn 'e nacht altyd oan wei. Yn dat hûske ha Sake en Elske wenne.
Der flak by dat hûske wie ik ris mei myn maet by de wâllen lâns gien om pealtsjes byinoar to fandeljen foar brandstof. It wie in earme tiid en wy hienen gjin brand. It wie feitlik stellen dat wy dienen, mar as de need twingt, docht men hwat.
Wy kamen dêr op 't lân en hienen al hwat pealtsjes by elkoar. Doe stie dêr in manspersoan midden yn it lân.
Doe't wy him seagen, gongen wy dêr wei, hwant wy woenen foar him net witte dat wy dêr pealtsjes stielen.
Even letter gongen wy dêr wer hinne. Wy hienen in hountsje by ús. Doe stie dyselde man dêr wer. En doe kaem er op ús tasetten mei greate stappen. Wy makken gau dat wy fuortkamen en lieten de pealtsjes lizze.
Mar doe't wy in skoftsje wachte hienen op in oar stik lân, seinen wy: "Wy wolle dy pealtsjes dêr dochs even wei helje." Mar doe't wy wer op dat stik lân kamen, stie dy man dêr wer, op itselde plak.
It hountsje seach him net, dy woe der net hinne.
Doe sei Geart Elzinga, myn maet: "Jow my de bats. Dan slach ik der op. En as ik him net ha kin, mast my helpe." Ik sei: "Dêr kinst op rekkenje."
Doe wy dêr hinne, en - doe wie der neat. It waerd gewoan foar ús egen wei. En dochs hienen wy 't allebeide dúdlik sjoen. Hwat hat dat nou west -

Us mem hat ris by in wiersizter west, dy stie yn in tintsje op Ljouwerter merke. Beppe wie der ek by en noch mear fan ús folk. Doe sei dy wiersizter: "Jimme ha jild yn 'e groun."
Dat kloppe. Hja hienen in stik lân forkocht. Dêr hienen se allegear silverjild foar bard. Dat hienen se yn in âld koekjetromp dien.
Doe wie 't in kear tige swier waer west. Doe hienen se dy tromp mei jild bidobbe yn 'e groun ûnder 't bêdsté.
De wiersizter hie dus gelyk.

Der wie in doomny, dy wie op hûsbisyk. Doe kaem er by in âld frou, in widdoufrou. Hja seach doomny oankommen en doe tocht se: "O heden, dêr is doomny."
Hja pakte gau de bibel en dy lei se foar har op 'e tafel en doe't doomny ta de keamer yn kaem, siet hja to lêzen yn 'e bibel.
Doe sei doomny: "Zo moeke, zit je wat te lezen?"
"Ja, doomny," sei se, "dat mei ik sa graech dwaen: bibellêze."
Mar hja koe hielendal net iens lêze noch skriuwe en de bibel hie se op 'e kop foar har lizzen.
Dat seach de doomny. Hy sei: "Jo ha de bibel op 'e kop lizzen."
"Né, wol doomny?" sei se.
Doe frege se doomny of er ek in kopke thé ha woe. Mar 't wie dêr tige smoarch en dêr wie de doomny hwat fiis fan.
Mar hy sei: "Asjybleaft." Doe't er it kopke thé krige, tocht er: "Nou drink ik it op achter 't earke wei, dêr hat in oar syn mûle grif net hawn."
Mar doe sei 't âld-wiif tsjin doomny: "och heden, docht doomny dat ek? Ik drink ek altiten achter 't earke wei."

By ús woarde it hûs fortimmere. Wy hienen in greate húshâlding, der wienen 9 bern en mem forwachte it tsiende. Doe kom der in frou by ús op bisite. 't Wie âlde Auke Tryn. Dy biseach alles fan de fortimmerderije.
Doe't se thúskom, sei se tsjin har man: "Och och, 't wie dêr allegear folk yn 'e hûs/yn 't achterhûs en om 'e doar. Sil ik dy ris hwat sizze?
Het huis groot,
maar/en de man dood."
Hja hie dêr by uzes in lykstaesje sjoen.
Heit forûngelokke in wike letter.

Myn eigen skoanmem is sa ek ris yn 'e sleat smiten woarn. It wie doe noch in fanke. Hja wenne by de Swemmer. Hja wie by de Foarwei by de brêge. 't Wie gewoan op dei. Hja soe de lânnen del. Nei hûs ta moest se trije stikken lân troch. Hja wie noch mar in eintsje fan 'e feart ôf, doe woarde se ynienen opnomd en oer de skerpe tried hinne smiten. Hja kom yn 'e sleat tolânne. Dêr koe se hast net wer útkomme. Mei lijen is se derút rekke. It hat de duvel west dy't har smiten hat. Hwerom, dat ha se my noait forteld.
Mar hja hat noait hwat sjoen.

Lju dy't op snein geboaren binne kinne knoffelbannen lizze.
Alde Age Oene fan 'e Westerein koe it ek. Dy't de foet forknoffele hie of de pols, dy brochten se nei him ta. Hy wreau de foet of de pols en prevele dêr hwat wurden by. As se de pasjint dy't de foet forknoffele hie op 'e fyts nei him tabrochten kom er rinnende wer thús. Sa holp it.
Myn beppe koe it ek. Myn man ek. Dokter sei, myn man hie magyske hannen.

Der wie in jongfeint, dy sei, hy wie net bang foar de duvel.
As hy jild fan 'e duvel krije koe, dan naem hy dat yn tank oan. Dat wie yn 'e kroech, dat er dat sei. Doe moest er yn 'e joun de Twizelerwei lâns. Doe hie dêr ûnderweis ien west - hy koe net sjen hwa of hwatte - dy hie in ponge mei jild hinne en wer skodde. Hy hearde it jild rinkeljen. Dat hat de duvel west. Mar hy doarst dy ponge net oan to nimmen, hy woe 't net ha. Hy makke gau dat er fuortkaem.

Frijmitselers ha harsels oan 'e duvel forkocht. Dy't ienkear frijmitseler is mat it altyd bliuwe. In frijmitseler hat in wikseldaelder. In wikseldaelder kinne se noait kwyt wurde, dy komt altyd werom.
Hjir hat in man wenne, dy hiet fan Tseard. Dy hie sa'n wikseldaelder. Tseard wie oars as oars. Dat binne alle minsken dy't in wikseldaelder ha. Dat binne gjin gewoanen. Se koenen Tseard in nuddel troch de pols hinne stekke, sûnder dat hy der hwat fan fornaem.
Dat hie er fan 'e duvel.

De boer en syn feint wienen togearre op 't lân oan 't wurk. Doe sei de boer tsjin 'e feint: "Gean dû even nei hûs en helje myn moffen op."
De feint gong nei de plaets ta en doe sei er tsjin 'e frou:
"Ik mat jimme alle beide even brûke."
"Gjin sprake fan", sei de frou.
"Nou," sei de feint, "de boer hat it sein."
"Dû liichst it", sei de frou.
"Nou," sei de feint, "dan sil ik de boer noch wol ris freegje." Doe rôp er hiel lûd fan 't hiem ôf: "Ien of allebeide?"
"Allebeide!" rôp de boer werom.
"Nou ha jim 't sels heard", sei de feint. En doe koed er syn gong gean.

Op Sânbulten wenne in mantsje, dat wist ek allegear dingen foarút to sizzen. Yn myn fammejierren - doe wie 'k yn Grinslân oan 't wurk op 'e bou - foarspelde dat mantsje dat der soe nochris in great treinûngelok komme yn Sânbulten. Dat is ek gebeurd. Der is nêst jierren in trein tsjin in bus mei brulloftsgasten oanrekke. Dêr binne doe forskeidene by dea rekke en oaren woarden swier gewond. Dat mantsje wie mei de helm geboaren.
San 30 à 35 jier lyn is der in nije wei troch de mieden oanlein. Foardat dy wei der wie seagen wy wylde lantearens dêr troch 't lân hinnefleanen. Wy seinen doe: dat kin net ljochten fan minsken wêze, hwant it is dêr allegear greidlân. Mar doe't de wei der goed en wol wie tuften de auto's dêr deis en jouns lâns. Dàt hienen de wylde lantearens west, de ljochten fan dy auto's.