Yn Jobbegea stie in doomny, dy hiet fan Mol. Dy wie ris in kear op in forgadering, dêr wienen in hiel soad minsken. De sael wie groatfol.
Ien fan 'e bitsjinsters kom op him ta, doe't hy der yn kom.
"Kan mijnheer er door?" frege se.
"O heden ja," sei doomny, "een mol kan door een klein gaatje."

By myn buorman stie in beam, dy trille en skodde nou en dan alhiel, sawol de stamme as de bledden en tûken. En dat gebeurde by blêdstil waer. 't Is hjir yn Drachten gebeurd.

Mem sei ek altyd: Jo matte noait gjin rare gesichten lûke. Hwant as de klok tolve let wylst as jo dat dogge, dan bliuwt it gesicht sa stean.

Frijmitselers ha noait forlet fan jild. Se dogge hwat se wolle salang se yn leven binne. Mar der moat elk jier ien fan harren dea. Se stjerre yn de regel in nuvere dea.
Op 'e kop yn 'e sleat of sa. Der giet eins noait ien normael dea.

Brêgedraeijersswit is tige djûr, net to biteljen.

Der wienen ris in stik of hwat timmerliuwe, dy wienen mei in hûs oan 't bouwen. Dat hûs stie net sa fier fan ien fan dy mannen ôf. Dy man wie noch net sa lang troud. Syn wyfke koe fan 't hiem ôf har man dêr arbeidzjen sjen.
Hja wist ek wol dat, as de spanten op it hûs sieten en de maeijebeam kom der op, dat der dan hwat fan jown woarde.
Elk fan 'e timmerliuwe krige twa ryksdaelders, dat mantsje, dat tichteby wenne, ek. Hy sei tsjin 'e oaren: "Hwat sil myn wyfke dêr mei ynnom wêze!"
Doe seinen de oaren tsjin him: "Bist net wiis? Dy sinten mast sels hâlde, dan kinst der aenst nochris in buorrel foar keapje."
Hy tocht: It is ek sa.
Hy kom dy jouns thús. Under iten sei 't wyfke: "De maeijebeam stiet op it hûs. Ha jim ek hwat krigen?"
"Wis al", sei er. "Mar it binne arbeidersminsken, dan soppet it net sa rûm. Wy krigen allegearre kofje mei in stik koeke. Dat wie bêst."
It wyfke sei: "'t Is ek sa." En der woarde fierder net mear oer praet.
Mar de man hie noed mei syn twa ryksdaelders. Hy hie 't der swier mei. Hy roan mar mei dat jild om en hy wist mar net hwer't er it bringe moest. Yn 'e bûse hâlde koe ûnmooglik, hwant dan soenen se der útrolje as er de broek oer de stoel lei. Yn 'e bûsdoek biknoopje koe like min. Hy prakkesearre mar.
De frou lei al op bêd. Hja hie al in kear of hwat roppen: "Komst ek op bêd?" - dat hy moest op 't lêst ek wol hinne. En hy hie de ryksdaelders noch altyd yn 'e hân. Sa kom er op bêd to lizzen. Mar hy koe noait yn 'e sliep komme. Hwer moest er mei dy ryksdaelders hinne. Hwant hy tochte: As ik moarn wekker wurd tink ik net om dy ryksdaelders en dan bliuwe dy op bêd en dan fynt myn wiif se mei 't bêdopmeitsjen.
Doe't er sa in skoft lein hie en àl mar prakkesearre foun er op 't lêst in útwei. Hy soe se yn 'e flippe fan 't himd biknoopje. Dat gebeurde en doe foel er rêstich yn 'e sliep.
De oare moarns, ûnder thédrinken, woarde der net folle praet. Doe sei de frou sa: "Ik hie in nuver gefal. 'k Hie fan 'e moarn twa ryksdaelders yn myn himd biknope."

De poepen, dy't hjir kommen to meanen, wienen gleon op tsiis. Op in joun mei ljochtmoanne waer wienen twa poepen ûnderweis. Se hienen der op útwest.
De folle moanne skynde yn 't wetter en beide poepen woarden him tagelyk gewaer. Doe sei de iene tsjin 'e oare: "O sjoch, eine Käse."
Hy soe him pakke, mar doe foel er foaroer yn 't wetter en fordronk.

Der wie in frou, dy woe altyd it lêste wurd ha. De keardel dêr't se mei troud wie krige syn nocht dêrfan. Hy siet bot ûnder 'e tûme fan it minske. Al hie hja ek noch sa bot ûngelyk, it lêste wurd woe se ha.
Op in jountiid rekken se slaende deilis. De man pakt har beet en dondert har yn 'e feart. "Sjesa," tinkt er, "nou haw ik it lêste wurd èk ris."
Mar sa wie 't net. Hwant doe't se goed en wol yn 't wetter lei rôp se: "Help!"

Der wie in boer, dy wie oan legerein rekke. Syn skuorre wie tige min, mar hy koe net in nijen bitelje. Doe kaem de duvel by him. Dy sei: "Ik sil fannacht foar dy in nije skuorre bouwe. Dy skuorre sil klear wêze foardat de hoanne kraeit. Dan helje ik letter dyn siele op. Is de skuorre noch net klear foardat de hoanne kraeit, dan bistû frij."
De boer sei, it moest mar oangean.
Dy nachts kaem de duvel mei in hiele ploech folk. En dat gong op in slaen en klappen op dy skuorre om, dat de boer koe der net fan sliepe. Mar it wyfke wol.
De oare moarns bitiid, doe't se wekker waerd, tocht se: "Bliksem, dit giet mis." Dat sy klapte yn 'e hannen en bigoun to kraeijen, krekt as in hoanne.
En dêr smearde de duvel him, hwant dy tocht net oars as de echte hoanne kraeide. De pleats wie klear op 'e ûlebuorden nei.
Dy ûlebuorden foelen der letter altyd út dat op it lêst hat de boer de gatten tichtmitselje litten.

In heit en in mem en in ûnnoazele soan, dy wienen mei har trijen op stap. Hja hâldden yn in hotel ta.
Doe't se op bêd wienen sei de man tsjin 'e frou: "Nou't wy nou doch op stap binne en wy sliepe op in oar bêd, nou koenen wy ek noch wolris in kunstke dwaen."
De jonge, dy't dêr njonken lei yn 't oare keammerke hearde dat allegear an en kloppe op it sket en sei: Hwat ha heit en dy dêr by de ein? Doe sei dy man: "Ik en jim mem binne oan 't sabeare boartsjen. Dat wie mei de sneltrein."
Doe sei de jonge: "Gean ik dan net mei?"
"Né," sei de heit, "dû mast dysels mar rêdde."
"Nou," sei dy jonge, "dat doch ik dan ek wol. Dan gean ik mei de hankarre."

Froeger hienen se greate kettingeiden (= eggen). Dy dingen wienen hiel swier. Der wienen twa man foar noadich om sa'n kettingeide op 'e wein to lizzen en dan hienen se der nòch tillen oan.
Dyselde luije boer hie sa'n kettingeide by Jan Welling, de smid fan Aldegea. Dêr hie hwat oan mankeard en de smid hie 't makke. De boer kom dêr om de kettingeide op to heljen.
Doe sei Jan Welling: "Ik sil jo even helpe om him op 'e wein to lizzen."
Mar de boer sei: "Ik ha net in wein by my, ik nim him sà mei."
En hy nom de kettingeide ûnder 'e earm en stapte der mei fuort. Underweis trof er Remmelt Boltsje. Doe hat er dêr noch in skoft mei stien to praten, wylst er de eide ûnder 'e earm hie.
En doe is er der mei nei hûs ta gong.

Us heit wie skuonmakker, hy hat in ûngelok hawn en roun sûnt op krukken. Wy wennen yn Boelensloane. Hy kocht in stik groun mei in hûs, dêr't in greate skuorre oan fêst siet. Der wie doe yn dy tiid noch gjin tsjerke yn 'e Boelensloane. Mar doe wienen der lju, die woenen dêr in doomny preekje litte. Dêr wie heit ek in great foarstander fan. En doe waerd der bisluten dat de skuorre soe sadanich ynrjochte wurde dat dat in soarte fan tsjerke waerd.
Ik wie doe noch in jonge. Mar foardat der noch sprake fan wie dat ús skuorre in tsjerke wurde soe hearde ik nachts, as ik yn 't bêdsté lei, it timmerjen fan 'e preekstoel en dat soart dingen al. Ik waerd der altyd wekker fan.

As guon it raer opseinen en biwearden dat se foar gjin duvel bang wienen, woarden se soms troch de duvel smiten.