Organizations
Keywords
There are no Keywords that match this search
Danish Keywords
There are no Danish Keywords that match this search
Dutch Keywords
Show More Dutch Keywords
German Keywords
There are no German Keywords that match this search
Icelandic Keywords
There are no Icelandic Keywords that match this search
Place Mentioned
There are no Place Mentioned that match this search
Place of Narration
Narrator Gender
There are no Narrator Gender that match this search
Leaflet | © OpenStreetMap contributors, Points © 2019 LINZ
Der wienen in man en frou, dy krigen ris in hiel great aei. 't Wie in oaijefaers-aei hienen se sein. Mar it aei wie sa great, dat sy ornearren, it soe wol in oaljefantsaei wêze. Wiste hwat? sei de iene tsjin 'e oare? Wy briede it út. Dan ha wy in jonge oaljefant. Doe ynformearren se earst hoelang sa'n oaljefantsaei bibret wurde moast. Dat duorre fjouwer...
Se seinen froeger: in nachtmerje, dat is in frommeske. Dy komt troch 't slotsgat yn 'e hûs en giet sa nei har slachtoffer ta. Men koe har keare troch de toffels achterstofoar foar 't bêd to setten of troch moal op it gesicht to struijen. Se komme ek by hynders. Dy dieren ha dan de oare deis de moanjes yn 'e tiis.
Harkema
Alde Hâns Ale wenne ek yn 'e Harkema. Dat wie in biruchte tsjoenster. Dy bakte altyd pankoeken en dêr fangde se de bern mei. As dy bern sa'n pankoek opieten, dan bigongen se to spuijen. Dan spuiden se allegearre slangehûden út.
Froeger mienden se dat in nachtmerje in frommes wie. De minsken moesten moal struije op 't gesicht en op 'e stoel. Dan krigen se gjin lêst, wie de hiting. Myn omke, Jehannes Jager hie altyd in protte lêst fan 'e nachtmerjes. Dy struide altyd moal op it gesicht. As de nachtmerje dan by him kom, koe se net wer fuortkomme, hwant moal bliuwt sitten en in...
By de dikke beam oan 'e beton-wei, tusken Harkema en it Bomkleaster stienen us op in nacht allegearre auto's. 't Wienen wite auto's, allegear. Dêr roannen nonnen tusken mei lange rokken oan, allegear yn 't wyt. En dêr wie hwat tusken har yn, dat wie krekt in altaer west, hielendal wyt. Myn op ien nei jongste skoansuster kom dêr dy nachts lâns. Dy hat it...
Harkema
Der wie in frou, dy hie in hountsje, dat hiet Dieper. Dêr gong se altyd mei to kuijerjen. En doe gong se op in kear ris mei it hountsje to kuijerjen troch de bosk. Doe raemde in man har. De frou raesde: "Dieper! Dieper!"
"Wel bliksem," sei de man, "ik kin net dieper."
Harkema
Heit fortelde, op 'e merken hienen se froeger swarte spegels. Dy't yn sa'n spegel seach krige 't wiif to sjen, dêr't er letter mei trouwe soe.
Alde Thomas Klare fan Houtigehage koe de takomst forspelle.
Sy die dat mei spylkaerten.
Mem hat faek forteld, dat se froeger timmerjen hearden yn 'e Harkema op plakken dêr't dan letter in nij hûs kom to stean.
Oan 'e Nije Wei yn 'e Harkema, tichte by 't hûs fan Fokke en Syts wie froeger in âld dykje. Us mem en âlde Wyts kamen dêr togearre ris by nacht lâns. Doe seagen se twa neakene berntsjes, dy gongen oer de dyk. Mem hat it faek forteld. "Wy wienen sa bang," sei mem, "dat wy doarsten der hast net nei to sjen." Doe't dy twa berntsjes oer de dyk wienen, sei...
In suster fan Sterke Hearke wie èk sa sterk. Dy wenne by in smid achter Ljouwert út. As se har pleagen, dan helle se 't ambyld ta de smitterij út en dan wie de smit deaforlegen. Dan koenen se 't der net wer yn krije.
Guon kinne mei tolve kaerten de kopkes op 'e tafel dânsje litte. Ik ha 't wol ris sjoen. Sy dogge 't mei fjouwer hearen, fjouwer froulju en fjouwer boeren. Doe bigounen de kopkes moai by de tafelsrânne lâns to marsjearen.
Us mem wie yn forwachting, sy moest in lytsen ha.
Wy hienen in lyts dykje achter hûs. Dêr kom alle dagen in houn boven op en dy spûkgûlde mar.
"O heden," sei mem, "dit komt net goed. Jij dû dy houn dêr us wei", sei se dan tsjin my.
Doe't it bern der kom stoar it fuort dêrnei.
Syn dochter hiet fan Rixt. Dy hat us in kear in swier aambeeld út 'e smederij wei tild nei de wei ta.
Yn Droegeham wenne yn myn bernejierren in âld minske, dat hiet fan Willemke. Ik wyt noch dat se us in kear fortelde fan in lûd út it wetter. Der woarde sein: De tijd is verstreken, de man is der niet. Doe wie der even letter ien fordronken.
Ik ha dy forhaeltsjes meast fan ús Anne-om. Hy fortelde ek dat Rixt altyd dongkroade. Sy wennen yn in lyts spultsje oan 'e Lytse wei. As Rixt mei de kroade fol troch 't mollelân (= 't ploege lân) kroade of oer it hurde paed, dat wie har krekt itselde. Sy koe net warch.
Op 'e Bulten hat ris in frommes bitsjoend west, dy bigong fiskjes to spuijen. Doe wie se gau wer klear.
Der hat hjir yn 'e Harkema in man west, dat wie in sekere Schievink. Dy roan us mei ien op.
Doomny en mefrou roannen der achteroan.
Doomny sei tsjin har: "Hwa't dêr njonken dy man rint, wyt ik net." Doe sei Schievink: "O, dat is de duvel, dy't njonken my is."
Doe is de duvel yn 'e wâl flein.
De manlju hjir seagen wolris yn 'e swarte spegel. Dat wie yn in tinte op 'e merken. Se koenen dan it wiif sjen, dêr't se mei trouwe soenen. Trouden se net dan kom der in deakiste foar. Sy moesten achterstofoar wer út 'e tinte wei.
