Voß und wulf
P. zur stadt – hiring – voß springt rup un hahlt enen hiring rut – sammelt se all upn hümpel. – wulf kümmt: „woher?“ int water, dor sall he man n stiert rin hollen, denn hacken se all an. dat freirt – früst em fast. dorvon het de wulf noch kenen stiert.
En fischkierl hett führt. – fuhrsmann. – dodigen voß – angelt – afgäben. – is recht bitterlich kolt. – nückert so n bäten – ne, du möst still hollen. – ward dat wohr – kann nich trecken – dat ies glatt. – ik will hülp hahlen. hahlt de burhunn. ritt sik swanz ut.
De kreih -- de duw hett n stück fleesch hatt. - de
kreih secht, se sall ehr dat gäben (de duw mag jo dat
fleesch nich). - ja, öwer se sall ehr seggen, wo se ehr
nest bugen müßt. ja, dat wull he ehr wull lihren. de kreih
fangt an, as se n poor stücken hen un her lecht hett, segt
de duw: haha, nu kannk't ok. dor nimmt de kreih sin stück
fleesch inn mul un...
Heister bugt son schön nest - hett twe löcker ( enen
ingang un n notutgang - wo minsch rup kümmt un ein gripen
will ) - duw hett em ne koh verspraken ( jede vagel hett
wol n tier hatt - Köster - ) - de heister hett seggt:
giff mi ihrst de koh, nahst höllst du ken wurt. so hett
de duw jo de koh afgeben müßt. as he n poor stöcke hen-
bringt, segt de duw:...
Taube hat zu Anfang das Kleid der Elster getragen; traf
die Elster beim Bau ihres Nestes; bat sie auch so lehren;
dor segt de h. to de d.: will di lihren, wenn du mi dinen
bunten rock giwst -- jawol -- h. fiing an to b. - as he öwer
just n por sprickel henlegt harr, segt de d.: ik weit all -
as se öwer sülwen bugen will un het por stöck henlegt, kann
se...
Häster bi duw -- (lihren). (ja wenn se em ne) bunte
koh (geben will.) -- ( de häster mag girn fleisch.)
(taube): " nu weet ik't all,....." - " weste west, denn
bug din nest." -- flüggt mit (sien) koh (af).
De kreihgen hebben de duben dat neesterbugen lihrt,
hebben ne bubt koh verspräken müßt. die bunte kuh ...
Vadder hett vertellt. duw hett keen nest bugen kunnt.
hääster: se hett em ne bunt koh verspraken. -- ( ego:
quomodo.= ich: auf welche weise. ja dat is mi ok ümmer
snurig vörkamen) - nu nu nu weet'k bescheed. min
schöne bunte koh. vadder säde öfter to mi: di geiht dat so
as de duw', dee meent ok all se kunn dat.
De häster hett jo so bunte feddern (blau etc.), dee
hett he von de duw krägen. dat sünd de "bunte kuh". --
de duw röppt jo noch ümmer: fuh fuh, meine bunte kuh
kuh.
Wolf un voß – ik angel nu fisch – äten em sinen braden up – nu ät ik em ganz up.
...angeln. voß sleiht larm inn dörp, dat he de hunn hinner sik krigt. zu wolf: „vaddermann slah klaben, de buerhund kamen.“ – „ja, nu slah klaben...“.
Voß un wulf. gahn man angeln. de voß is doch so klook... maken n lock int ies... wulf: es beißt mächtig an. voß: halt nur bisschen still, es sind wohl krebse. de v. ritt ut. de w. ritt end von swanz af.
Voß bin boren... fisch angeln... wo... in buerdörp dik – swanz rinhollen... den boren leiwt jo dat... as fast sitt... in’t buerdörp – hunn tohop. öwer boren kamen... biten em tonicht.
Voß un wulf. – de voß hett schäten... wulf fröggt. dee heff ik fischt. lock in iw n swanz rinstäken. de wulf wippt all ümmer hoch. ne, du möst still hollen. ... sitt ganze nacht still... – treck man an...
Voß sett sik up hakelwark hen – släg kregen – möst mi drägen – de krank drecht n gesunnen, de jäger kümmt mit de hunn‘.
Dirn is to stadt gahn un hett semmel hahlt. de voß kümmt an. makt wat vör, as wenn he lahm wir. dor löppt de dirn achter am an. wilt kümt de has bi un hahlt sik n semmel rut up. dor will voß wat afhebben. has: „ se künn sik jo fisch angeln mit sinen langen swanz.“ holt sw(anz) nan water. früsst fast.
De voß – wulf – hollänner in keller tunn bodder. gahn to holl n an – bereden sik. – voß besorgt sik god. – böten uns fuer an. ward wol hinnen rutkamen. breden spohn – klacken bodder. nu’s to sehn.
[1424] Butter war gefressen
Krähe im baum käse essend. fuchs – wat hest du vör n schönen klang. singt – voß stillt sik dod; krähe herunter. büst dod, bick ik di de ogen ut. voß vertehrt’tt em.
[1419] Fuchs schmeichelt der Krähe
Voß wulf angelen. voß sett sik up n fahlt. hollt sik n stück papier vör de ogen un lacht ümmer duller. wulf harr naher segt – nix harr em düller argert, as dat oll wiw mit de nachtmütz wat dor seten h(arr).
Voß hätt inn brunn säten. hett weimert – kann nich rutkamen. en zickbuck geit vörbi. voß: he sull daalkamen, dat wir so sötes water. de z. stigt run. de voß springt up grote hurn von den z. springt rut – de z. blifft in.
