k Wait nog, dat mien oal heer op n oavend zee: “Ik goa eevn noar de buurn te prootn, heur.”
Hai gung vot, man n zetje loater was e dr al weer; zo wit as n dode. En hai zee man niks.
“Wat non, scheelt die wat?” zee mien moetje.
“Ik bin woor deur hen loopn en k wait nich wat of t was.”
Mien voader was wat biezunder en vuilde, dat er wat op komst was; vast...
nl.verhalenbank.45809
Veurloop.
Ik wait mie te herinnern, dat olle lu scheepn voarn zain hebben over t land, woor nou t neiknoal (= Ruiten-A-kanaal) is.
Op Troapelknoal was al n wieke. Door lagn scheepn in. Soms zagn mensn in de mastn van dei scheepn lichies brannen. Den zeden ze: “Hier komp nog n keer wat te stoan.”
Is uutkomen. Het eerappelmeelfebriek stait er nou.
Nait wied...
nl.verhalenbank.45823
Ik ha guon kend, as dy moarns nei de jister ta soenen to melken, dan hearden se fan fierren al de speten fan 't melken yn 'e earnamers. Dan wienen se der noch lang net oan ta. Dat wie foartsjirmerije.
As men eksters foar hûs sjocht, dan bitsjut dat fleurichheit.
As men eksters achter hûs sjocht, dan bitsjut dat treurichheit.
Yn 'e Smellinger Pein stie master mei in ploechje arbeiders to praten. Wylst lette de klok.
Master sei: "Hearre jim wol hwat de klok seit?"
"Ja, bim-bam."
"Né, hy seit:
"Hjoed oer in jier
komt master Pier."
Krekt in jier letter is er stoarn. Heit hat it my forteld.
Op in joun wienen der guon, dy seagen yn Droegeham in boereplaets yn 'e brân. Dy minsken wennen op Reahel. Sy lieten har oersette oer 't Knjillisdjip hinne en roannen de kant út fan de Ham. Hwat fierder se kommen, hwat fûlder it brânde. Se wienen oan de Ham ta, doe wie 't út. Dy plaets stiet der noch. Hy is noait opbrând. Mar 't gebeurt fêst in kear.
Veurloopn.
Dei bestoan. Het is zulfs zo, dat er bieveurbeeld van ain dode altied n veurloop is. As ik, zeg moar, mörn oet tied kom, dan is door zo’n veurloop van west. Het misschien n woagn bie mie veur t hoes stoan of dr binnen mensn weg komen.
Nou is t in de maiste gevaln zo, dat gain mens dat zain het; doorom is dr nait over proat. As dr touvallig ain...
Jankende honnen, woor ook zoveul volk baange veur was, zeden mie niks. En eeksters, dei aan t roam pikten, ook nait.
Ollere mensn wazzen door doodsbenauwd veur.
Gâns minsken fan Sumarreheide ha fan to foaren de ljochtsjes fan 'e tram sjoen, foardat dy noch ried.
nl.verhalenbank.17123
Knjillis Sytske wenne by 't foetbalfjild. Sy hat baekstere by Frearke Tetsje. Lys, sei se tsjin my, as't leauste wolste, ja of né, op in kear kommen der seis eksters moai achterinoar oan by ús pomp lâns it paedtsje del. Krekt in bigraffenis. Gjin tsien wiken letter wie myn fanke dea.
Sy wie noch mar seis jier âld.
As der trije, fjouwer eksters byelkoar komme, tichte by jins hûs, dan komme der praters. Ik haw der faek om tocht. It komt altyd út.
As ik vrouger as kind bie t heerdvuur zat en lusterde noar de verhoaln van de manlu, dan was k in t leste zo benauwd, dat ik nich meer noar boettn hen dus te pisn. En as k eevn noar dele mus, dan gung t schienvat mit. Kinder binnen eerder slim ploagd mit aal dai vertelsels over heksn en spookn. Man ja, de mensn leufden er aan. Doorum zal ik joe gain...
Doe't ik sa'n jonge wie fan tolve jier gebeurde it dat se yn 'e buert fan Ingwierrum in lûd yn 'e loft hearden. Dat wie krekt it lûd as fan in stoomboat. Letter kommen de stoomboaten pas.
Dat lûd dat se doe heard ha, dat hat in 'foar gespeustel' west.
Doe't Willems Tryn har famke yn 1945 ûnder 'e moalwein deariden is, kommen der trije eksters by har op 't hiem, om har de tiding to bringen.
By ús beppe kom us in ekster yn 't finsterbank. Dy bringt my tiding, sei se. Trije wiken letter stoar se.
Anne fan ús Saek wie hjir. De eksters skatteren wol sa bot yn 'e hege beam, dat ik koe 't net langer forneare. Ik smiet der nei mei stiennen. Sy skatteren mar troch. Ik sei: Nou stiet hjir gau de sikenwein hjir. En 't is ek gebeurd. Under 't selde plak dêr't dy eksters sa skatteren, hat de sikenwein stien, doe't Anne de earm bruts.
Makket men in kikkert dea dan bigjint it to tongerjen.
As ien him ophingje soe, dat wisten se fan tofoaren èk.
Op in kear wie 'k mei noch ien by de Swadde.
"Hark, sa timmerje se dêr", sei myn maet. Ik hearde it ek dúdlik. Mar der wie dêrom neat to sjen.
Efkes letter kaem dêr in hûs to stean.
nl.verhalenbank.17008
Us heit wie us by nacht om in dikke peal út om dy op to stoken. Us mem gong op bêd.
Doe't heit yn 'e hûs kom, sei ús mem: Hast hjir earder yn 'e hûs west? Hast hjir nyskes hwat yn 'e hûs brocht?
Né, sei ús heit, hoe soe 'k dat dien ha.
Nou, hjir is hwat yn 'e hûs brocht. Dat skaefde tsjin 'e middeldoar oan en de klompen woarden tagelyk oer de flier reard....
