3,289 datasets found
Dutch Keywords: sterven Place of Narration: Twijzelerheide
Myn broer Boardzer fan 'e Boelensloane is mei de helm geboaren. As jonge fan tolve jier moest er al hwat sjen. Nachts moest er der faek út. Dan gong er oan 'e kant fan 'e wei stean. Dan seach er in lykstaesje passearen. Dan wist er wol hwa't it wienen. Hy hat dat nou net mear. De Heare hat him der fan forlost. Hwant it is in straf as men soks hat. Mar der...
nl.verhalenbank.20089
Myn man syn heit kaem to forstjerren. 'k Wie op 'e bigraffenis. Doe't wy fan 't hôf werom wienen, hearden wy in hiele plof. Krekt as wie der in rút ynsmiten of in buordtsje út 'e diggelkast del kaem. Mar doe't wy seagen, wie it de spegel, dy't oer de kachel hinne fallen wie. Hy lei yn alle diggels op 'e groun. Ik sei: "Nou komt der in sippe deaden yn seis...
nl.verhalenbank.21987
Doe't ik boerefeint wie, doe soe ús buorfrou in kear in baerch slachtsje. 't Wie âlde Antsje. De baerch moest noch slachte wurde, 't wie der oan ta. Doe sei se: "Nou woe ik net graech, dat myn leven sa koart wie as dat fan dy baerch." Mar men mat oppasse hwat men seit. Antsje gong nei de feart ta om dêr wetter út to heljen foar de kookpot - dat moest...
nl.verhalenbank.28433
Doe't myn suster sauntjin jier wie kaem se to forstjerren. Sy lei o sa moai yn 'e kiste. Hja hie in glimk om 'e mûle. 't Wie och sa'n beeld fan in faem. Der kaem in lapkekoopman út Dokkum by ús. Dy kaem altyd geregeld. Hy frege heit of er myn suster wol sjen mocht. Heit naem him mei nei har ta en hy hat in prachtich gebet foar har útsprutsen. Hy hie der...
nl.verhalenbank.21984
In neef fan ús hie in húshâldster. Hy hat har skandalich bihandele. Doe't it minske âld waerd, wie se der al hielendal oer. 't Wie in stumper. As hy by 't winter fuort gong moest it sloof yn 'e kjeld sitte. Dan boun er earst in tou om 'e kachel hinne, hwant hy sei, 't wie net fortroud dat sy mei de kachel om gong. Letter, doe't se stoarn wie, koed er har...
nl.verhalenbank.22123
Yn 'e Falom wenne in man, dy moest nachts altyd út bêd wei om hwat to sjen. 't Wie in hiele bêste man. Hy moest soms ûrenfier rinne om by de lykstaesje to kommen. Mem sei al ris tsjin him: "As jo nou us lizzen bliuwe, hwat dan?" "Ei minske," sei er, "dan wie 't net bêst. Dan waerd ik der út smiten." It binne pleagen fan 'e duvel, as men der nachts út mat.
nl.verhalenbank.21994
Tusken Skûlenburch en Jistrum matte trije hûskes stien ha, yn 't iene dêrfan matte pake en dy wenne ha: heit syn âlden. Dêrnjonken wenne in man, dy moest alles sjen. Jouns kom er wol us by pake en beppe. Op in kear hie hy der wer op út west, sa fortelde er. Alhiel oer Eastemar, Sumar en sa nei Swartkrús. "Ik bin der noch raer fan fan hwat ik dêr sjoen...
nl.verhalenbank.23416
As in houn spûkgûlt komt der wis in deaden yn 'e buert. As de klok klept mei in bigraffenis ek. Syberen en Hinke wennen yn Sweagerbosk. Dy hienen in dochter Hinke. Har muoikesizzer hie sjoen dat Hinke har jonkje stoarn wie. De hiele bigraffenis fan it jonkje hied er sjoen. It is krekt sa neikaem. Hinke wennet yn Kollum.
nl.verhalenbank.10682
Us mem hie to praten west nei har swager. Doe't se dêr wie spûkgûlde dêr in houn. 't Wie yn 'e Westerein. Wylst dy houn spûkgûlde wienen der twa froulju oan it sjongen. Doe sei mem tsjin dy froulju: "Jimme matte ophâlde fan sjongen hwant de houn sjocht hwat." 't Wie èk sa, de houn seach in lykstaesje. Twa wiken letter forstoar dêr mem har swager (in broer...
nl.verhalenbank.38332
A[l]de Tsearde Antsje fortelde my ris, der hienen twa âlde mantsjes west. De iene hie de oare biloofd, dat deselde dy't it earst stoar, dy soe de oare in teken bringe hoe't it dêr wie. As er goed yn 'e hemel kom wie of yn 'e hel. Doe wie de iene stoarn. In skoft letter soe de oare to praten. Hy hie allinne op 'e wei west en doe hie der ynienen ien njonken...
nl.verhalenbank.33515
Der stoar us in frommeske. Mar sy wie net ècht dea. It wie in skyn-deaden. Hja hie in kostbere ring om mei in djûre stien. Sa kaem se yn 'e kiste. Doe't se biïerdige wie, kamen der de nachts twa dieven op it tsjerkhôf. Dy iepenen it graef en de kiste om de ring to stellen. Mar wylst hja dêr mei dwaende wienen kaem dat frommeske oerein. Hja wie skyndea. De...
nl.verhalenbank.22149
Hjir wennen wol in stik of hwat tsjoensters: Minne Ael, Tsjibbe Teats, Boate Griet. En dan wenne der op 'e Sânbulten ek ien. Hja koenen op 'e biezemstôk troch de loft ride, seinen se. Reinde it freeds, dan wienen se oan 't pankoekbakken. Se foroaren har yn katten en as sadanich forgaderen se yn 't greidlân. Ien kat hie de leiding. Ienkear yn 'e sawn jier...
nl.verhalenbank.27382
Tseard Veenstra syn frou Antsje (B65-168, 169) foel us in kear yn 't hokje mei 't gesicht op 'e baelders. Hja wie doe al widdou, har man Tseard wie overleden. Antsje har gesicht wie alhiel iepen, sa raer wie se delkaem. Yn 'e nacht op bêd waerd der tsjin har sein: Dû mast dyn gesicht waskje mei it lapke, dêr't se Tseard mei wosken ha, doe't er ôflein...
nl.verhalenbank.22117
Mem har heit (myn pake) hie in maet, dy wie mei de helm geboaren. Dy moest alles sjen. Hy gong der yn 'e nacht faek ôf. Pake woe net leauwe dat syn maet dan hwat seach. "Dan mast mar us mei", sei syn maet. Sy praetten ôf, as hy der wer op in nacht út moest, soed er pake wekkermeitsje en meinimme. Op in kear gebeurde dat. Togearre roannen se in eintsje de...
nl.verhalenbank.22113
Ik ha twa jier lang forkearing hawn mei in feint, dy hiet fan Oene. Dy syn broer wie mei de helm geboaren. Hy seach altyd lykstaesjes. Op in kear wied er mei oar jongfolk op 'e wei. "Even oan kant," sei er, "der komt hwat oan." Mar de oaren seagen neat en laken him út en sy bleauwen stean. Doe is ien fan har oer hynder en wein en alles hinne smiten. Hy...
nl.verhalenbank.21993
Klaes Kamstra hat syn frou tige min bihandele. Hy hat har wol sa bot slein dat se ûnder 'e blauwe plakken siet. En hy hat har wol oan 't hier út it bêd wei sleept. Doe kaem se to forstjerren. Alle jounen as hy fan 'e trein kaem fan 't wurk, dan moest er it tsjerkhôf foarby en dan fleach der elke kear in wyt ding út it graef wei nei de tsjerke-hikke ta....
nl.verhalenbank.22122
Doe't ús heit (Thomas Bruining) stoar, wied er ien en fyftich jier. Hy hie de hjerstmis nei Dútslân ta west. (seizoenwurk) Dêr kaem er siik wer wei. It hiele winterskoft sukkele er. Op in kear sieten wy by de itenstafel. 't Wie yn 'e Houtigehage. Heit sei: "Ik mat der even út." Hy lei de furke del. Hy kaem fuort net werom. Us mem (Thomas Klare) rôp: "Hwer...
nl.verhalenbank.20090
Op 'e Houtigehage wennen in mem en in dochter, dy koenen beide tsjoene. De mem hiet fan Jeltsje en de dochter Lutske. Net ien fan uzes dy't dêr hwat opite doarst, bihalve ús Boardzer. Mem warskôge him wit hoe faek, mar dêr steurde er him net oan. Ritske en Aeltsje wienen tige earme lju, mar Lutske en har man koenen it skoan rêdde. Doe liende Aeltsje...
nl.verhalenbank.20097
By myn wiif en dy wie sa'n handich jonkje yn 'e hûs, dy wie noait rjocht goed. 't Bern wie in jier of trije, matte jo tinke. Wy sille der moarn hinne to praten. Har âldste suster tjirme ek. Der kom altyd in âld man by harren, dy hiet fan Pôpe. Dy wie forwoechsen. Hy nom dy beide bern altyd hwat mei. Dat ieten se dan op. Mar sy wienen altyd ûnder dokters...
nl.verhalenbank.28447
Ik lei op bêd. 't Wie hjir yn dit hûs. Ik seach in deakiste. Op dy kiste wie in kat. Dy kat sprong mei in plof op 'e groun. De kiste seach ik tige dúdlik. De hantfetten en alles koe 'k bêst ûnderskiede. Doe kaem der hwat by my op bêd. Ik lei op 'e rêch. Datselde kaem op 't fuottenein by my en gong sa by my op oan 'e hals ta. Ik koe net sjen hwat it wie....
nl.verhalenbank.22021