Yn Egypte wenne in man, dy syn wyfke forstoar, mar nei har dea kom se alle dagen by him. Hy helle de dûmny der by, dy't har oanspruts en frege hwat se bigearde. Oan dy dûmny joech se har bigearte to witen. De man foldie oan dy bigearte en it spoekjen wie dien.
nl.verhalenbank.15731
Yn 'e oarloch fan '14 op '18 wie in soldaet op reis nei hûs ta mei forlof. Hy wenne yn Kollum.
Doe seach er ûnderweis it kistje fan syn eigen bern. In dei of hwat letter kom it bern to forstjerren.
nl.verhalenbank.15733
Frijmitselders ha noait forlet fan sinten. Dy krije se fan 'e duvel. Mar dan is de siele nei de kelder. Dy't ienkear frijmitselder is mat it bliuwe. Wolle jo by de frijmitselers wei, dan wurde jo op de iene of oare wize fan kant makke.
nl.verhalenbank.25197
As der in houn spûkgûlde koe men der mar fêst fan op oan dat der yn 'e omkriten ien deagean soe.
Us mem plichte to sizzen: Hjir tikket in wyld horloazje oan 'e muorre. Dat bitsjutte ek dat der ien weireitsje soe.
nl.verhalenbank.38616
Keke wist altyd krekt hoefolle manlju en hoefolle froulju der yn in lykstaesje meirounen.
nl.verhalenbank.29518
Neitiid hat er wer ris in kear by ús west. Doe seach er iderkear ta 't glês út. Wy wennen doe oan 'e Heidereed. Hy seach nei de Boskreed. Dêr stie in hûs oan, dat wie skean oer.
Sahwat in healjier letter is dêr in dochter fan sa'n sawntsjin, achttsjin jier forstoarn. 't Wie ien fan Jan Visser.
nl.verhalenbank.29512
Yn 'e Westerein wenne in âlde hynstekoopman. It wie bikend dat hy de hynders o sa min bihandele. De dieren krigen hast neat to fretten en kamen heal fan 'e honger om. En hy bihandele se och sa wreed.
Letter kamen dy hynders, doe't se dea wienen, yn 'e nacht by him oan hûs. Dan rinkelen se oan 'e ring fan 'e doar en dan hearde dy hynstekoopman de hoeven...
nl.verhalenbank.29931
Heit hie in broer, dat wie Sytse Koster. Dy wenne yn 'e Hamsterheide, mar hy arbeide yn Eastemar by Wilko Werumeus Buning. Doe seach er op in kear op 'e Boskwei, dêr't er lâns moest in lykstaesje.
It wie in kreamfrou dy't der stoarn wie, hwant hja hie in wyt kleed oer de kiste hinne. De lykstaesje gong him foarby. 't Wie foartjirmerij.
nl.verhalenbank.23665
Frijmitselders hawwe noait forlet fan jild. Se binne kûgelfrij, krekt as deselden dy't mei de helm geboaren binne.
Sa nou en dan mat der ien fan har deamakke wurde. Se komme der noait wer by wei of sy matte stjerre. Sy matte in kontrakt mei bloed ûndertekenje. Sy matte in hiele nacht yn in deadskiste lizze en dêr helje se dan fan alles mei út.
nl.verhalenbank.24083
As men by in boer arbeidet en men mat dêr oernachtsje, mat men der om tinke, dat men noait in bêd makket op in boerewein. Dat waerd ús froeger altyd sein.
Men kin better op 'e groun sliepe. Liz dêr hwat hea del en hwat tekkenspul. Mar net op in wein.
Hwant sa'n wein koe de oare deis of in pear dagen letter us brûkt wurde matte foar in bigraffenis. Dan koe...
nl.verhalenbank.25363
Yn 'e Westerein wie in bern tige siik. It lei op stjerren, mar it bern koe net stjerre. Doe kaem it ien fan 'e omstanders yn 't sin dat it bern in himdsje oan hie, dat op snein makke woarn wie. Doe dienen se gau mei de skjirre in knip yn 't himdtsje en doe wie it bern samar dea.
nl.verhalenbank.29944
Japik Kooistra fan Sweagerfean hie bargen yn 't hok. Boate Griet wie in lyts wyfke, dat tsjoene koe. Dy wenne njonken Japik Kooistra. Sy kom us op in moarn by him yn 't bargehok. Doe striek se de baerch oer de rêch. Doe woe de baerch noait wer frette.
nl.verhalenbank.24078
Dy't mei de helm geboaren is moat fan alles fan tofoaren sjen. Meast lykstaesjes. Tominsten as se de helm der forkeard ôflûke.
Sa'n mantsje hat hjir wenne. Bontsje Keeke neamden se him (= Knjillis Veenstra). Dy koe noait thús bliuwe as hy der út moest. Dan woarde er út it bêd weiraemd. Hwant hy mocht net to let komme.
Hy fleach yn in sucht oer de hekken...
nl.verhalenbank.25364
Wij woonden in Winsum. Friesland. Daar het myn man de bloedspuwing kregen. Hij was zeven en dertig jaar toen is ie overleden. Ik bleef met vier kienders sitten.
De jongste was drie jaar. 't Waren arme tiden, ik kreeg vijf gulden onderhoud.
't Was in de eerste oorlog. Daar was geen seep te krijgen. We hadden kleizeep. Wij woonden in de Kerkeburen. Doe...
nl.verhalenbank.24277
Yn 'e foarige ieu wenne Sytse Koster yn 'e Hamsterheide. Hy wie arbeider by Wilco Buning yn Eastemar. Hy wie us oan 'e Boskwei oan 't wurk. Doe seach er in lykstaesje. It wie ljochtskyndei. De kiste stie op 'e wein en der lei in wyt kleed oer de kiste hinne. It wie dus in kreamfrou. De lykstaesje roan him foarby.
Koart dêrnei forstoar der in kreamfrou to...
nl.verhalenbank.15732
In omke fan my wie tachtich jier doe't er my fortelde dat er us in kear to murdejeijen west hie yn 'e boulannen. 't Wie op in nacht. Hy hie dêr in daem fornield trochdat der in murd yn in buis sitten hie. Dy buis hied er útgroeven, krekt yn 'e daem.
Doe wienen der guon oankaem, in man en in wiif. Hy hie se allinne mar heard, hy hie neat sjoen. "Donders,"...
nl.verhalenbank.25191
As eksters om 't hûs hinne skatteren brochten se in biricht. Dan gebeurde dêr gau hwat. 't Hoefde gjin sterfgefal to wêzen.
Foel 't gewicht fan 'e Fryske klok del, dan kaem der ek in deaden yn 'e famylje.
As de klok klepte tidens it lieden mei in bigraffenis, dan wie der gau wer in bigraffenis.
Tikken der wylde horloazjes achter 't bihang, dan bitsjutte...
nl.verhalenbank.29525
Yn Dokkum wie in húshâlding, dêr gong de frou fan út te werken. Dan paste de beppe op 'e bern. Ze hadden twee jonkjes, die werden beide bitsjoend en gingen dea. Doe kregen se weer in jonkje.
De man syn moeke was de tsjoenster, die altyd op 'e jonkjes paste. Dêr hienen sij geen erge yn.
Doe waar daar een buurfrou: "Mag ik vandaag op 't berntsje passe?"...
nl.verhalenbank.25084
Der wenne in man yn Kollumersweach, dy hie lêst fan 'e katten. Op in kear wienen der mar even 12 katten tagelyk by him om 'e doar. Ien wie in gielen, de oaren wienen swart. De giele skeat er yn 'e hals. Alle katten naeiden doe út, mar in âld wiif út 'e buert krige it dyselde deis yn 'e hals. Sy hat noait wer goed west.
Doe't se kom to forstjerren, wie se...
nl.verhalenbank.15742
Soms dwaelden der minsken op 'e paden om dy't al stoarn wienen. Dy hienen hwat útheefd en koenen de rêst net fine. Of se hienen noch in bigearte, dy't earst yn forfulling gean moest.
Ek guon dy't formoarde wienen dwelmen nachts om. Yn Kollumersweach wie in wiif stoarn, dy har man hie har min bihandele. Nei har dea kaem se hyltyd wer by dy man. Soms roun...
nl.verhalenbank.29939
