59 datasets found
Place of Narration: Skálholt
Kölski vann sem bryti í Skálholti og ætlaði hann að sökkva kirkjunni þar. Bóndi nokkur varð vitni að þessu og náði ásamt biskupi að bjarga kirkjunni og sökkva kölska niður í jörðina.
Þegar Ólafur Gíslason biskup var í Skálholti bjó þar í grennd Guðmundur bóndi. Hann var auðmaður og hafði grætt mikla peninga. Einhverjir báru Guðmundi þá frétt að páfinn hefði skrifaði biskupi bréf og skipað honum að selja himnaríki á uppboðsþingi fyrir peninga og þeir réðu Guðmundi til að kaupa. Hann fór til biskups að ræða um söluna en biskup vildi...
is.sagnagrunnur.SG_9_818
This dataset has no description
This dataset has no description
This dataset has no description
This dataset has no description
This dataset has no description
Sæmundur gaf Jóni vini sínum ráð til að ná bók einni sem grafin var með eiganda sínum í Skálholtskirkjugarði. Jón sagði lagskonu sinni frá ráðum sínum, síðan fór hann í Skálholtskirkju og kvað vísur. Þá gengu allir úr gröfum sínum í garðinum og inn í kirkju. Fyrir broddi fylkingar gekk gamall maður sem hélt á bók. Jón kvað eina vísu enn og opnaðist þá...
Það er kallað að heitast ef menn biðja hver öðrum mikilla óbæna og eiga heitingar oft að hafa orðið að áhrínsorðum. Svo er mælt að þá er skóli var í Skálaholti hafi þar verið tvær skólaþjónustur. Þær vóru báðar illar mjög og þungyrtar ef því var að skipta. Eigi er þess getið að þeim hafi komið illa saman. En svo bar til fyrir jólin einn vetur að önnur...
Skálholtspiltar lásu Vigilius og þar þræta borgarbúi og sveitamaður. Heitir annar Mölebius en hinn Koridon. Eftir lestur bókarinnar ákváðu piltarnir að búa til orðið dóni úr nafninu Koridon.
is.sagnagrunnur.SG_4_4984
Finnur biskup var laus við alla hjátrú og kvað allt vera náttúrulegt. Skólapiltar vildu reyna að hagga skoðun hans. Tók því einn af piltunum sig til og reyndi að hræða biskup. Læddist hann inn til biskups og faldi sig fyrst. Biskup var einsamall og heyrði alls konar læti inni hjá sér. Hélt hann að einhver væri inni og passaði að enginn kæmist út. Fór...
Í fornöld var það siður að leggja grænan klæðnað ofan á rúm biskupsfrúnna, ef þær höfðu ekki heyrt um andlát manns síns. Þannig var frú Jóns Vídalíns látin vita og tók hún missinn mjög nærri sér.
Afi Þóru gömlu Jónsdóttur var bryti í Skálholti og sagði hann að fólkið í Skálholti hafði aldrei fengið að smakka kjöt nema á stórhátíðum. En þegar búið var að bera út fjóshauginn var drepin kýr sem kölluð var haugkýr og gefin fólkinu.
Faðir Þórðar, Þórður að nafni, var vinnumaður í Skálholti. Fór hann einu sinni sem oftar til kirkju að sækja grallarann og fleiri bækur inn á altari í vökulok. Er hann kemur upp að altarinu, heyrist honum einhver ganga inn kirkjugólfið og finnur eitthvað strjúkast við sig. Líkkista gamals manns var þarna inni og engir stólar. Hann fer út úr kirkjunni og...
Skólapiltar í Skálholti tóku einn fyrir. Hann bað þjónustu sína (hún var fjölkunnug) að hjálpa sér en hún var nýlátin. Um leið og hann sleppir orðunum stendur hún í skóladyrunum með nærbuxur í hendinni, ber með þeim á báða bóga og allir hörfa. Þjónustan hafði heitast við aðra á staðnum vegna nærbuxnanna en þær höfðu horfið í þvotti.
Vigfús hét son séra Benedikts og hér verður frá sagt. Hann lærði til prests í Skálholtsskóla Þar var þá ýmislegt upp skrifað hjátrú, rúnum og margslags forneskju, og var svo fram undir 1800. Vigfús færði sér það í nyt og var síðan álitinn allkuklfróður. Sagt er að kerling ein í Skálholti hafi drepið sig þar í heiftaræði við aðra og gekk síðan aftur og...
is.sagnagrunnur.SG_15_4614
Ófúin beinagrind finnst þegar verið er að taka gröf, ekkert gengur að grafa yfir beinagrindina og er hún því færð til kirkju. Ung stúlka er mönnuð upp af skólapiltum að bera beinagrindina út úr kirkjunni og aftur til baka, stúlkan gerir þetta og fer beinagrindin að tala. Segir beinagrindin að hún hafi verið ungur piltur er fékk ekki að njóta biskupsdóttur...
Biskup nokkur heyrði rödd úr á segja að stundin væri komin en manninn vantaði. Maður kom hlaupandi og virtist æðisgenginn. Hann stefndi að ánni en biskup lét handsama hann. Allir sofnuðu og maðurinn hvarf. Talið var að hann hefði farið í ána.
Biskup í Skálholti felldi ástarhug til gestkomandi stúlku og giftist henni. Að kvöldi brúðkaupsdagsins kom ókunnur gestur og vildi hafa tal af biskupi en fékk ekki. Hann lét skila til hans vísu þar sem fram kom að stúlkan var kölski sjálfur (sjá Vísur). Hún sökk niður í jörðina.
is.sagnagrunnur.SG_15_3137