Foarhinne wienen der minsken, dy woarden mei de helm geboaren. Dy moesten alles sjen. 't Wienen meast manlju. Men heart der nou net mear fan.
nl.verhalenbank.33538
By dyselde boer hat myn wiif har heit arbeider west. It gong dêr altyd raer op dy plaets. Nachts rieden de weinen op 'e telle út har sels hinne en wer. De boer hearde it ratteljen fan 'e weinen en koe der net fan sliepe. Skoanheit wie doe noch jong. Dy slepte yn 'e stâl yn 't bêdsté. Dy stjûrde hy op in nacht nei de telle ta om to sjen. Sels doarst er...
nl.verhalenbank.33537
Ik wie noch gjin 25 jier doe kom ik to wenjen op 'e Skieding tusken Oerterp en Grinzerpein. Doe wienen dêr minsken dy seagen dêr ljochtsjes, sa nou en dan.
"Hjir komt hwat," seinen se, "dat kin net útbliuwe." En it bleau ek net út.
De tram kom dêr lâns. 't Wie tjirmerij.
nl.verhalenbank.33535
Der hie ek us in spoek oan 'e âlde reed op in molkbus sitten mei in aengesicht foar. Feikje koe net sjen of it in frommes of in man wie.
nl.verhalenbank.22310
Wy seagen hjir froeger de wylde lantearnen yn 'e fierte.
Der wienen minsken, dy doarsten dêr net lâns, hwant dy wylde lantearnen kamen dan op har ta, biwearden se.
nl.verhalenbank.29695
Hjir tichteby op Mûntsjetille wenne in frou, dat wie Feikje Postma. Dy wie troud mei Albert Alma. Hja is in pear wiken lyn stoarn.
Op in joun sei se: "Ik haw in spoek sjoen. 't Is in frommes. Hja rint altyd oan myn hûs ta, fan 'e feart ôf. Ik sei tsjin Albert: - Ik wol har hjir net langer ha - Doe is Albert der út gong, achter it spoek oan. Wy ha 't...
nl.verhalenbank.22309
As jo jouns in swarte kat treffe, wêz dan op jou hoede.
nl.verhalenbank.21573
Yn Twizelerheide hearden se midden yn 'e nacht in hoanne kraeijen op 't keale fjild. Mar der wie neat. Tsien jier letter stie dêr in spultsje en dêr wienen ek hinnen en hoannen.
nl.verhalenbank.21680
Fan 'e wike kom hjir in beppesizzer.
"Dû hast hjir fan 'e moarn ek al west", sei 'k.
"Né, beppe", sei se.
"Dû hast hjir west, 'k ha dy sjoen, dû hiest in blauwe jurk oan. Mar dû wytst it sels net."
"Ja," sei se, "'k hie in blauwe jurk oan fan 'e moarn."
nl.verhalenbank.21681
Myn dochter wie ris by my, doe woarde se siik. Doe't ik ris in kear yn 'e hûs kom, woarde ik yn 'e keamer keard. Ik seach net hwat it wie, dat my kearde. De oare deis moest myn dochter opnom wurde yn 't sikenhûs. Doe brochten se in draechbaer by ús yn 'e hûs. Dat wie it ding dat ik de foarige deis sjoen hie en dat my kearde.
nl.verhalenbank.24845
Sa'n trije jier lyn kom âlde Antsje fan 'e Twizelerheide yn 'e hûs (sjoch B65-168 en 169), doe stie der in deakiste by har oer 'e flier. Antsje tocht: hoe kin dit? Sy skrok der tige fan. In skoftsje letter, doe wie de kiste wer fuort.
Hja koe 't har net begripe hwat dat bitsjutte moest.
In troude dochter fan har, dy't net sa jong mear wie, rekke siik. By...
nl.verhalenbank.27977
Myn soan komt hjir jouns altyd om njoggen ûre om de doar op slot to dwaen. Mar ik hear him altyd al fan tofoaren. Alle jounen.
Middeis om in ûre of twa komt hjir faek ien om in praetsje. Dat wyt ik al om tolve ûre. Dan ha 'k dyselde al sjoen.
Ien fan myn bernsbern moest foarige maend examen dwaen. Ik sei: "Meitsje dy mar net ûngerust, hear. Dû komst der...
nl.verhalenbank.27976
Ik wie us by myn suster yn 'e Falom. Sy sei tsjin my: "Sille wy us in eintsje 't lân del? It is sok moai waer." Ik sei: "Goed", en wy kuijeren hwat. Doe bleau ik ynienen stean.
"Hwat is der oan?" sei myn suster.
"Dizze kant fan jimme hûs stiet yn 'e brân", sei 'k.
Mar doe't wy thús kommen, wie der neat to rêdden.
Mar in wike letter is troch in...
nl.verhalenbank.21446
Us mem en dy soenen us in kear nei 't Fean ta. Dêr roannen se hinne. Sy hienen in lytse jonge by har. Doe seagen se ûnderweis in lykstaesje oan 'e oare kant de wei. Dat doogde lang net. Sy binne fuort werom gong.
nl.verhalenbank.22316
It gebeurde in pear jier lyn. 't Wie yn 'e winter, der lei snie. 't Wie op 'e neimiddei. Ik hearde in protte lawaei op 'e wei en by ús op it hiem. Ik hearde ek in greate auto. Doe't ik op it hiem kom wie der alhiel neat to sjen. En doe't ik de oare moarns doe't it ljocht wie, nei spoaren socht yn 'e snie, wienen dy der net. Doe wist ik it oare wol. De...
nl.verhalenbank.21435
Myn suster fan Twizelerheide wie hjir lêsten ien nacht. Wy sieten de jouns yn 't donker. Sa mei 'k altyd graech sitte, mei 't théljochtsje op.
"Dêr komt ien troch de doar", sei myn suster.
Ik sei: "Dêr komt gjin."
Mar letter kom der wòl ien troch de doar. Myn suster hie 't fan tofoaren sjoen. Sy hat it krekt sa as ik.
nl.verhalenbank.21583
Ik haw in dochter wenjen yn Westergeast. Dêr wie ik us. Doe gongen ik en myn dochter togearre dêr op stap nei it café, dêr't de heit en de broer fan myn skoanmem wennen. Doe't wy dêr in skoft sitten hienen wie 't al aerdich let, sahwat alve ûre. Doe soenen wy dan mar wer fuort. Myn dochter sei: "Mem mat my mar yn 'e earm nimme, hwant it is nochal hwat...
nl.verhalenbank.21434
By Mountsjetille oan 't Knjillisdjip seagen se froeger ljochtsjes by jountiid. Doe seinen se: "Dêr komt in wei lâns skielk." En dy wei is der èk kom.
nl.verhalenbank.32662
Bindert Reitsma hat de bank yn Twizel. Dy wie tige min. De minsken tochten dat er it net helje soe. En dat tocht ik sels ek.
Doe kom ûnforwacht syn buorman to forstjerren troch in autoûngelok.
Ik sei: "Nou giet Bindert net dea."
"Hoedat sa net?" sei myn soan.
Ik sei: "Ik haw dêr in bigraffenis sjoen. Ik ha miend dat it dy fan Bindert wie, mar it wie dy...
nl.verhalenbank.21585
Ek op in kear doe soe Wibe Alma nei hûs ta. Doe wie der tichte by syn hûs samar in earm troch de hage hinne kom. ('t Wie in skerpe toarnehage)
Dat wie de duvel, dy woe him ha.
nl.verhalenbank.22320