To Tsjommearum oan 'e âld dyk hat in slot stien.
Letter stie dêr in âld boerespul, dêr't Jehannes Zwart op wenne. Dêr gong de homeije yn 'e nacht altyd fansels samar iepen.
nl.verhalenbank.22264
Yn 'e Koaten roan froeger in strûpte fôlle mei in brijpot om 'e hals.
nl.verhalenbank.29290
By Reahel is in hynder alris samar yn 'e groun sonken. 't Is wei woarn, sy ha der noait wer hwat fan sjoen.
nl.verhalenbank.33551
Yn Hurdegaryp stiet in hekke, as is dy ek nòch sa fêstmakke, hy giet wer iepen.
nl.verhalenbank.22333
By dyselde boer hat myn wiif har heit arbeider west. It gong dêr altyd raer op dy plaets. Nachts rieden de weinen op 'e telle út har sels hinne en wer. De boer hearde it ratteljen fan 'e weinen en koe der net fan sliepe. Skoanheit wie doe noch jong. Dy slepte yn 'e stâl yn 't bêdsté. Dy stjûrde hy op in nacht nei de telle ta om to sjen. Sels doarst er...
nl.verhalenbank.33537
Op it Langpaed (dat wie froeger it tsjerkepaed fan Harkema nei Surhuzum) binne us guon lâns gong op in joun, doe woarden se keard. Der stie in grouwe, swarte keardel. Dat wie de duvel. Hy stie op in houtsje.
nl.verhalenbank.22314
Der hie ek us in spoek oan 'e âlde reed op in molkbus sitten mei in aengesicht foar. Feikje koe net sjen of it in frommes of in man wie.
nl.verhalenbank.22310
Op 'e hoeke fan 'e Stienzer Hege Dyk (nei Beetgum, Stiens en Froubuorren) wie 't jouns altyd swart fan 'e swarte katten wie 't sizzen altyd. Dy katten spoeken dêr om.
Mar as jy der by kamen wienen alle katten fuort.
nl.verhalenbank.33550
To Burum wenne in boer Jan Melles Kooistra. Dêr wenne in faem by de boer, dat wie Tet. Mei dy faem haw ik forkearing hawn.
Der sloech yn dat hûs nou en dan in klok, dy't der net wie. De faem hie 't my forteld, mar ik woe 't earst net leauwe.
Op in kear sieten wy yn 'e keuken. Doe sloech der in klok twa ûre.
"Hearst it nou wol?" sei Tet.
Ja, doe hearde ik...
nl.verhalenbank.29291
Yn 'e Koaten hat jierrenlang in hûs leech stien. Dat wie it hûs fan Fokke Radema. Yn dat hûs spoeke it altyd, seinen se. Dêr doarst net ien yn. De doarren gongen fansels iepen en ticht en der roannen nachts guon yn om.
nl.verhalenbank.20680
To Hurdegaryp stiet in villa dêr is in singel by. By de wei is in izeren hek. Dat kinne se wol ticht dwaen, it giet altyd fansels wer iepen. Dêr kuijeren altyd in hear en in jiffer yn dy singel om. Dy spûken dêr. As jy goeijenavend seinen, seinen se neat werom.
nl.verhalenbank.33549
To Hurdegaryp, by de villa fan dokter Bontekoe hat in hekke stien dy gong alle nachten fansels iepen. Sy ha him noait ticht hâlde kind, wie 't sizzen altyd.
nl.verhalenbank.32682
Dêr't de grifformearde tsjerke yn Surhuzum stiet, dêr spoeke it altyd. Hwàt der spoeke, wyt ik net. Mar der wienen froeger nochal hwat minsken, dy doarsten dêr by joun net lâns.
nl.verhalenbank.20683
Hjir tichteby op Mûntsjetille wenne in frou, dat wie Feikje Postma. Dy wie troud mei Albert Alma. Hja is in pear wiken lyn stoarn.
Op in joun sei se: "Ik haw in spoek sjoen. 't Is in frommes. Hja rint altyd oan myn hûs ta, fan 'e feart ôf. Ik sei tsjin Albert: - Ik wol har hjir net langer ha - Doe is Albert der út gong, achter it spoek oan. Wy ha 't...
nl.verhalenbank.22309
Yn 'e Westerein dêr stie in hûs, dêr mochten wy net komme.
Dêr spûke 't yn. Mar ik ha 't spûk noait sjoen.
nl.verhalenbank.29568
To Hurdegaryp stie froeger in hekke, dy't altyd fan sels iepen gong.
nl.verhalenbank.29559
Yn Reahel haw ik in âlde buorman hawn, dy hie yn syn jonge jierren boerefeint west yn Droegeham. Hy slepte yn in bêdsté yn 'e stâl. It doogde dêr net, it spûke der. Hy hie mei eigen eagen sjoen dat der op 'e koestâl in ammerke stie to dânsjen.
nl.verhalenbank.33536
Oan 'e Feanster feart, flak by de Harkema stie in hûs mei fjouwer parrebeammen. 't Wie in arbeidershûs.
It hûs is der wei, miskien dat dy parrebeammen der noch stean. Dêr dânsen nachts guon op 'e souder om, dan dreunde it der oer.
De minsken wennen dêr noait langer as in jier. Langer koenen se it net úthâlde.
nl.verhalenbank.22313
Op 'e Spûkloane yn Opperkoaten roan èk in fôlle mei in brijpot om 'e hals. Dy kom ús achternei, seinen se, as wy net om 't lyk woenen.
nl.verhalenbank.32672
By de Bosk yn 'e Harkema roannen twa neakene bern. Der woarde altyd foar warskôge, dêr moest men net lâns gean. Dy bern wienen dêr formoarde, wie 't sizzen altyd. Dy wienen hjir of dêr bistoppe. Dy koenen de rêst net krije.
nl.verhalenbank.22312
