Ja, van kankerpoppe hebben we duk zat gehörd. Ze hadden ’t er vroeger altied over. Bij bultjes en ontstekingen, die wa lang duurde, waren de minse al drek bang vur kanker. Ze hoalde dan bij de kankervrouw of -kjel popkes. De inhoud mos op te zieke plek geleid worre. En de patiënt mos drie dagen en nachte wakker blieve. Aandre mossen er dan bij waken, dat...
nl.verhalenbank.50242
Ze zèje vroeger: “Ien de kersnach um twoalf ure proate de pèrd”. D’r ware op ’n boerderé’j drie knechs. De kleine knech was ’n grappemaker, die de grote knech er wel es tusse noom. Op ’n kersoavend zèj tège den bouwmeister: “Nou moj toch es heure. Vannach zulle de pèrd wer gon proate”. Den bouwmeister doch: “Dor mot ik toch es meer van wete”. En hi–j...
nl.verhalenbank.49713
Vroeger wiere de dooie begrave mitte de kar. Onder de kis kwamen ’n por buskes strooi te liggen. Dan stoekte de kis nie zo hard. As de man begrave wier en de vrouw lèfde nog, dan kwam ze neve de voerman veur op de kar zitte, op de karkis. Mar ’t gebeurde ’n keer, dat ’t pjed stil bleef stoan. Hé’j kos de kar nie trekke. Zo zwoar was ’t liek. Den dooie was...
nl.verhalenbank.49698
Ik kwam van Nijmegen af, opte fiets. Toe ik goed en wel Lent vörbé’j was, hörden ik fluite. Ielke keer: fuut-fuut-fuut. ’t Geluid ging wel vijf kilometer me mien mee. En toe hörde ik niks mer. Mar ienens kwam er hond nève mien lopen, een heel grote wuiles [onbehouwen dier of mens]. Hé’j was pikzwart. Ik was bang. Want hé’j bleef een lange poos nève mien...
nl.verhalenbank.45075
Hendje Terwiend zèj as ie zat was tegen zien moeder: “Ouwe moor, ge mot dör ’t guitegat”. Wurrum ie da zèj, weet ik nie. Hé’j was helemol nie kwoad vör zien moeder, as ie mar nuchter was. Een zat mins zeit gekke dingen. Hé’j wou zegge, da zien moeder zo klein mos worre, da ze dör ’t guitegat kos.
nl.verhalenbank.50322
Vroeger motten ’r ien Gendt bar zunige boere gewond hemme. As ze hout ien den hèrd gooide, vloog er noa twee dage nog ’n uul uut. Zo hard stokte ze! Mar ien Barneveld ware ze nog veul zuniger. Doar vloog ers veertien dage lotter den uul uut ’t braandende hout.
nl.verhalenbank.50444
Vroeger drèjde ze ’n spiegel aanders um, as ’r ’n dooie in huus was. Of ze dejen ’r ’n doek umhin.
nl.verhalenbank.50450
As ’r ’n kalf zou komme, mos ge nooit ’t hok vur ’t beesje kloar make, veurdat ’t gebore was. Moeder zèj: “Anders kan ’t bé’j ’t kalve wel es nie goed goan”.
nl.verhalenbank.50451
Ik heb nog ’n aander verhaal gehörd over ’n uul, datter ’n klein bietje op ’t vörrige liekt. ’n Boer, die opten diek wonde, gieng tweemol daags de bieste melke ien de ward. Smèrs vroeg zat er bé’j de wei ien ’n boom altied ’n uul te roepe. Ik doch: “Da mo mar es uut zien”. En op ’n mèr noom ik [’t] gewèr, loaidenet en deej bovenien de loop ’n stukske...
nl.verhalenbank.49666
De minse hadden ’t vroeger ok wel es over de St. Hubertusjach. Da was ien de kersnach. Dan verschoten de sterre van links en rechs. En er was veul lève, groot rumoer, ien de loch. Er wier ok geroepe: “prr...prr...partoe, partoe”, net as bé’j ’n driefjach.
nl.verhalenbank.50323
D’r was es ’n koning, die hiette Frits, den ouwe Frits. Die had ’n prachtige lijfwach. Dor kos ielkeen zo mar nie bé’jkomme. Alleen bar flinke jonge kjels. Die mosse zó groot zien, zó flink. Ze hadden ’t bes bé’j die lijfwach. Mar toch waren ze nie allemol tevreje. En zoas alle soldoate doen: ze kankerde nie weinig. En toe waren ’r van die ondragers...
nl.verhalenbank.49672
As ouwe minse ’t over den ouwe tied hemme en zegge: “Vroeger was ’t zo, vroeger deje ze dat”, zegge d’aandre nou nog duk: “Vroeger, vroeger liep de weg over de kopwillige”. Misschien kan da zo verkloard worre. Vroeger stonne langs de wège veul knotwilge. Ien ’t Gendts; “kopwillige”. En die ware bovenon zo uutgegroeid en ze stonne zo dich bé’j elkoar, da...
nl.verhalenbank.50445
D’r vloge vroeger soaves duk lichjes over ’t veld. ’t Was gevoarlek ze achternoa te goan. Veural ien ’n bos. Ge kos dan gemekkelijk verdwoale. De minse zeie wel, da die lichjes de ziele ware van doodgebore kiender, of van kiender, die gaauw noa de geboorte gestörve ware, vurda ze gedup ware.
nl.verhalenbank.50486
Ik heb ’t van mien moeder gehörd en van wie die ’t wer gehörd het, weet ik nie. Ien Doornenburg lèfde ’n man, die van zien geloof af was. Hé’j had slech gelèfd. Zien vrouw was dood. En zien enige dochter was bé’j ’m ien huus. Toe wier die man es heel erg ziek. Zien dochter zèj: “Voader, bekeer ou toch, vörda ge doodgot”. Mar da woutie nie. Hé’j wier nog...
nl.verhalenbank.49712
Uut de verhoale doarover bliekt, da vroeger de eerlijkheid diep ien de minse zat. Zij, die nie eerlijk ware, bijvoorbeeld minse, die hun schuld nie betoald hadde of geleend geld nie teruggegeve, krege gen rus ien ’t graf. En dan kwame ze er uut en wiere dör de minse gezien.
nl.verhalenbank.50243
Op ’n kermismondag verzwikten ik mien voet. Hé’j wier helemol dik en deej veul pien. Stève Geveling besprok ’m. Dinsdagsoaves hèk op de kermis z’n bes gedanst. En ik heb nèrs las mer van gehad.
nl.verhalenbank.49706
D’r was es zwoar onweer. Ik was buten en onderweg. Ik was kort bé’j de meule. En ik ging schule onder de meule. Ienens sloeg de bliksem op ’n meuleroei. D’r kwam ’n vuurbol nor beneje, mar drie of vier trèj van mien af. D’r gebeurde niks. ’t Stonk ’n bietje. Ik kreeg zeker zwaveldamp ien mien neus. Da kos ik wel ruke. Mar ik mankierde niks. Toen de bui...
nl.verhalenbank.28675
Kankerpoppe ware ongevèr een vingerlid lang. ’t Was ’n klein pekske, woar iets inzat tege kanker. Mar wa da was, wis alleen de kankervrouw of kankerman. ’t Was hun geheim. D’r ware, gleuf ik meer kankervrouwe dan - manne. Um ’t pekske zat ’n duukske en ’n klein rond döske. De kankervrouw mos ers wete, of ’t wel kanker was. Ze mos ers zien, of er zaadjes...
nl.verhalenbank.50241
De ene tee van mien dochter Lies was te lang. De tee wier in de St. Maartenskliniek on den Bergendalseweg te Nimwège iengekort. Toe ze thuis kwam, had ze verschrikkelijke pien. De verdoving was er uut. Ik heb ’t besproke. En toe was ’t drek over.
nl.verhalenbank.49704
Vroeger wier d’r veul over werwolve geprot. Zo’n werwolf sprong iemand, die soaves loat opte weg was soms opte rug. En dan wiertie al zwoarder en zwoarder. Zo iemand kos ’m hos nie mer drage. En hé’j wier woaternat van ’t zweit. As ze bé’j huus kwame, gieng de werwolf van de rug af.
nl.verhalenbank.50490
