Neakene berntsjes
Alde Saap fertelde, se seinen altyd, dat op 'e Iestpleats rûnen simmerdei faak Iytse bern, pasgeboaren bern, op 'e telle om 'e stile. Se sieten elkoarren nei. De Iestpleats stiet hjirefter (de ferteller wennet oan 'e Hearrewei ûnder Sumar). Der waard altyd sein, dy berntsjes wienen oerwûn troch in faam en dy hie se fermoarde. Se wienen...
nl.verhalenbank.12184
Ik bin us mei in frommes oproan yn 'e Harkema.
Doe seach dat frommes in lykstaesje, mar ik seach neat. Sy skuorde my rimpen fan 'e wei. Oars, sei se, wie 'k oan kant smiten woarn.
Koarte tiid dêrnei is har man stoarn.
nl.verhalenbank.20218
Ik haw us op in moarne bitiid oan 'e Lytse wei by de Harkema âlde Wypke sjoen. Sy hie in Ingelsk learen skelk foar. Doe wie se al in pear jier lyn formoarde.
nl.verhalenbank.20222
Spûkgûlet in houn, dan komt der ien to forstjerren. In soad minsken hâlde stellich fol dat it sa is.
nl.verhalenbank.31903
Egbert Sint fan 'e Harkema hie in wikseldaelder.
Frijmitselders ek. Sy hearre allegear oan 'e duvel ta. En sy matte allegear guon deameitsje.
Tsjoensters ek.
nl.verhalenbank.20229
As jy hoazzen breidzje op snein, dan geane de fuotten it earst dea.
nl.verhalenbank.32476
Der wienen by in boer de moandeis twa dikke bargen dea, doe't er de sneins yn 't hea west hie.
nl.verhalenbank.32477
Myn beppe fortelde, dat der hie in man yn Sumar wenne dy seach in bigraffenis. Dat hat west yn 1897. Hy neamde mar op en hy neamde mar op dy't achter it lyk oanroannen, hy koe se allegear by namme. Mar hy wist net hwa't der yn 'e kiste lei. In fjirtsjin dagen letter hied er sels dea west. 't Wie syn eigen bigraffenis, dy't er sjoen hie.
nl.verhalenbank.32916
As der ien tige siik wie en hy lei op stjerren, dan bigoun ús houn altyd to spûkgûlen. Hy seach it lyk fan tofoaren.
nl.verhalenbank.20393
Ik en Wibe Weening hienen op in joun yn 'e Harkema oan 't kuijerjen west. Doe sei Wibe tsjin my: "Mast even út 'e wei gean." Wy stienen in skoftsje oan 'e kant fan 'e wei. "Nou kinne wy wol wer op 'e wei", sei er. Hy hie in lykstaesje foarbygean sjoen. Mar ik seach neat. 't Wie Pytsje Alma har man, dêr't er de bigraffenis fan sjoen hie. Dy is koart dêrnei...
nl.verhalenbank.20224
As der ien tige siik wie sei ús mem wolris: "Dy redt it net, hwant de klokken bongelje." Dan koe men der mar fêst fan op-oan dat sa'n ien mei koartens stoar.
De branjehandler fan Sumar sei ek: "Ik hear it wol oan 'e klokken, der sil wer ien stjerre. It lûd wol net út 'e klok, dat doocht net."
nl.verhalenbank.20394
De tovenaars en de tovenaressen, dêr leau ik oan.
Yn 'e tiid fan sawn jier matte se ien deatsjoend ha.
Gebeurt dat net, dan gean se der sels oan.
nl.verhalenbank.12250
Knipt men neils op snein, dan mat men dy stikjes neil yn 't hjirneimels allegear wer opsykje.
nl.verhalenbank.36270
Heit kom ris by in âld man op 'e Harste, dy't siik wie.
Hoe giet it? frege heit.
It komt net goed.
Ei, dat falt wol hwat ta, net?
Né jonge, dat falt net ta, sei de âld-man. Myn dagen binne teld. De stienûle hat ta de skoarstien ynroppen "In deze maand zult gij sterven."
Dyselde moanne ìs er ek stoarn.
nl.verhalenbank.12261
Alde Jochums Antsje wenne dêr't nou de widdou Popma wennet. Dy wie mei de helm geboaren en moest der nachts ôf om lykstaesjes to sjen.
nl.verhalenbank.24513
As ien hwat oan hie, dêr't op snein oan naeid wie en hy lei op syn stjerbêd, dan koe der soms net stjerre. Men gong wol hinne en skuor dat wer stikken, dan stoar dyselde fredich.
nl.verhalenbank.12262
Oan 't kloklieden by in bigraffenis koe men hearre of der mei koarten wèr in sterfgefal komme soe.
Datselde koe men ek fan in houn gewaer wurde. Dy spûkgûlde dan.
nl.verhalenbank.31493
Guon ha op 'e Wide Pet ûnder Surhústerfean in stem heard.
't Wie yn 'e winter, der lei iis. Der waerd roppen: "De tijd is verschenen, de man is er niet."
Letter is der yn 'e Bouke-wyk oer iis in faem fordronken.
nl.verhalenbank.20214
Yn Suwâld wenne in frommeske, dat wie in muoike fan Antsje Kak fan Garyp. Dat frommeske wie in raren-ien. Sy wie ek bot oan 'e drank.
Op in moarn ha se har dea foun mei de nekke omdraeid. Dat hie de boaze dien fanwege har rare streken.
nl.verhalenbank.20275
Op 'e Tike wenne Anne Tiekstra, dy wie mei de helm geboaren. Hy moest bigraffenissen fan tofoaren sjen.
Tichteby wie in dobbe. "Hjir sil nochris in bern yn dizze dobbe fordrinke", sei er. Dat hie er sjoen.
nl.verhalenbank.31635
