Us pake yn Eastemar makke ús froeger bang as wy der jouns noch út gongen. Dan sei er: "Tink der om, gean net to fier fan hûs. Hwant op 'e Swarte Wei rint in fôlle mei in brijpot."
Der hong in sleef yn dy brijpot, wie 't sizzen altyd.
nl.verhalenbank.33099
Japik Rippert (= Jack the Ripper?) dy hat hjir omswurven. 't Wie in tsjoenster, se wienen binaud foar him, fral de froulju. Hy koe troch de slotsgatten yn 'e hûs komme. De frou fan Jan Nijboer wie sa binaud, dat as se turf helje moest út it achterhûs wei, dan roan se achterstefoar.
nl.verhalenbank.23876
Wylde lantearnen woarden hjir froeger oeral sjoen. De lju wienen der deabinaud foar, hwant it wie spûkerije.
nl.verhalenbank.21695
Ik praette ris in kear mei in frommes, dat wie al op jierren. "Froeger Japik," sei se, "kamen wy us yn in hûs to wenjen dêr woe oars net ien yn. It gong dêr altyd bot oan wei yn dat hûs, alles wie altyd stikken en los.
Sy wienen allegear bang foar dat hûs.
Wy kommen der yn. Myn man kreaze der alles op. Hy koe sels hwat timmerje en 't knapte alhiel op. Mar...
nl.verhalenbank.23565
Myn heit syn heit, dat wie greate Anders. Dat wie in keardel as in reus. Hy wie omtrint in heale meter greater as gewoan. En sterk! Mar hy wie sa bang, dat hy is wol dwars troch de wyk hinne gong nei hûs ta. Hy hie in lyts bihindich wyfke, Aeltsje, dêr wied er ek stjerrend-binaud foar.
Hy dolde in weinfol jirappels, en as de kedde 't net lûke koe, dan...
nl.verhalenbank.24232
De minsken dienen froeger duveldrek ûnder 'e drompel, omdat se bang wienen dat âlde Janne Luts oars by har yn 'e hûs komme soe. Janne Luts wie in tsjoenster.
De bern droegen duveldrek op it boarst. Dat wie èk om har.
nl.verhalenbank.37792
Der wie in faem, dy wie to reedriden west oer iis. Mar hja koe net in feint krije. Dat siet har danige dwars. Hja kaem thús en doe sei se ûnder iten: "Dêr duvel, hastû ek hwat", en doe smiet se in stik iten fuort. Doe kaem de duvel by har. Doe wie se deabinaud. Hja sei: "Heare, help my."
Doe is de duvel wer ôfset.
nl.verhalenbank.31126
Op 'e ein fan 'e Boelensloane, flak by de plaets fan Tsjerk Poppinga wienen us fjouwer man by elkoar. It wienen Oeds Mientes, Rinse Koeze, Japik Rot en dan noch ien. Sy sille mei har fjouweren de loane yn.
Doe kom dêr ynienen samar ûnforwachts in fôlle oansetten. Dy kom by Tsjerk Poppinga ta de wâl út. Doe't se kommen to sjen hie dy fôlle egen yn 'e kop...
nl.verhalenbank.21636
In pear wiken letter seach er wer hwat. Doe wie 'k èk by him. 't Wie op Luchtenveld yn 'e buert fan Sipke Lindeboom. 't Wie heldere moanne en der lei snie.
Hy seach wèr in spoek. "Sjoch", sei er, en hy seach wol sa binaud.
De beantsjes op 'e bou stienen op 'e stûke. Dêr njonken seach er hwat. Hwat it wie bin 'k noait gewaer woarn. Ik ha der hinne west to...
nl.verhalenbank.21631
Alde Rikele Myt en noch in frommeske wienen op wei nei de hemel ta. Rikele Myt wie in tsjoenster en koe fleane. Hja sei tsjin 't minske: "Gean my mar op 'e rêch sitten." Sa fleagen se dêr togearre hinne. Doe't se oan 'e himel ta wienen sei Myt: "Hobbe - hobbe - hobbe -" De hemelbewaerders wienen bang woarn en útnaeid en doe makken hja gau dat se yn 'e...
nl.verhalenbank.28403
Skoanheit en syn swager gongen op in joun us togearre om branhout, hwant sy hienen neat mear to stoken.
Doe kommen se op 'e Jonkerskampen (fan 'e Trije Roeden nei 't Fean). Dêr spoeke it altyd, waerd der sein.
Doe't se dêr goed en wol wienen, sprong skoanheit syn swager ynienen oer de sleat - ja, dat woed er tominsten, mar hy sprong der midden yn, doe by...
nl.verhalenbank.24562
Yn Drachtster Kompenije by de feart wenne in boer. Dat wie ien fan 'e Klaes Tyssingsmanlju. Hy hie in greate rige fé.
Hoefolle feinten as dêr wol net west wienen dat stuts neat net nau. Dêr woe noait ien bliuwe, hwant it doogde dêr net.
Doe kom dêr ris in feintsje, dat wie lytse Albert (= A. Scholte). Dy wie net sa mak.
De earste joun hie de boer al tsjin...
nl.verhalenbank.23568
Yn 'e Harkema spoeke in man, dy seach der krekt út as wie 't fjûr. Dy kom noait ticht by de minsken.
nl.verhalenbank.24235
Sytse Jager fan 'e Harkema wie in neef fan my. Hy fortelde us in kear: "Ik soe nei hûs, Jille, en dat die 'k en doe't ik omtrint thús wie, doe woarde ik oer de sleat smiten. Ik klaude oerein en gong wer nei de oare kant ta. Mar dêr wie 'k noch mar krekt of doe woarde ik wer oer de sleat smiten. En oe, Jille - jong, ik hie it bloed yn 'e skuon sitten.
nl.verhalenbank.23823
'k Haw arbeide oan 'e Ofslútdyk. Yn 'e keet kommen wolris fiskers by ús. Dy fortelden soms oer mearminnen. Dy koenen moai sjonge. Soms kommen se boven wetter. Mar sy wienen der bang foar, hwant as se it skip rekken, koe men der mar fan op oan dat it skip sonk.
"Wy doarsten net to kommen op it plak, dêr't wy se hearden," sei ien fan dy fiskers, "wy wienen...
nl.verhalenbank.24233
Alde Hindrik Mulder wie kloklieder yn 'e Rottefalle. Dy woenen se us in kear bangmeitsje. Twa gongen op in joun nei 't tsjerkhôf ta en dêr gong de iene op 'e oare syn skouder stean, tsjin 'e tsjerkemuorre oan.
Doe't Hindrik Mulder dat seach, sei er: "Sjonge, ik ha wol ris twa op elkoar sjoen, mar dêr noch noait in trêdden boven op."
Doe wie de ûnderste sa...
nl.verhalenbank.23738
Sake Booi wenne njonken Thomas en Klare (dat wienen de âlders fan Boardzer). Sake wie al in pear jier overleden doe kaem Thomas op in joun by ús heit yn 'e hûs stouwen. "O Jan, Jan," rôp er, "Sake stiet yn 'e daem, Sake stiet yn 'e daem!" Hy wie deabinaud en trille as in blêd oan 'e beam.
nl.verhalenbank.31116
Wibe Hut (= Alma A.A.J.) fan 'e Harkema siet us in kear yn 'e kroech. "Ik bin foar gjin duvel bang", hied er sein. Mar doe't er út 'e kroech kom, smiet de duvel him yn 'e feart.
nl.verhalenbank.25604
Us heit Jan Pultrum en myn omke Klaas Weening fan 'e Harkema wienen us in kear by de Bearnedaem op 'e Trije Roede. Dêr spoeke it altyd. Sy wienen mei in foer hea oan 't laden.
Doe sei heit tsjin Klaes-om: "Mast dêr us sjen."
Doe kom dêr in frouljusholle ta de groun út. En doe woarde dat in hiel frommes.
Sy naeiden allebeide hurd út. Doe't se in skoft...
nl.verhalenbank.23728
By de Kompenijsterfeart dêr stie in greate âlde boereplaets. Dêr wennen Klaes Tyssens manlju yn, dy hienen in great stel fé. Mar der wie net in feint, dy't dêr by dy manlju wenje woe. Hwant it doogde dêr net.
It bêdsté, dêr't de feint yn sliepe moest, wie yn 'e stâl, achter de mjilgong.
Alle jounen as de feint yn 'e hûs west hie om to iten, en hy gong op...
nl.verhalenbank.37682
