Op in kear kom ik by de faem wei sahwat om trije ûre hinne yn 'e moarn. Myn faem wenne ûnder Twizelerheide. Doe't ik yn Twizelerheide sels wie, tocht ik: "Hwat is dàt."
It wie net tsjuster. Ik seach in lykwein en in hynder mei in kleed en mannen. Ik gong alhiel oan 'e kant fan 'e wei lâns. Ik wie der sahwat in hûslingte fanôf. De mannen droegen de kiste...
nl.verhalenbank.19535
Hy hat de duvel ek al ris sjoen, dat hat er faek forteld, ek wol oan oaren. Hy wie doe in jongfeint en hy wie der mei twa fan syn kammeraden op út. Hja hienen kattekwea úthelle; ûndogenske streken. Hwatte krekt, dat wyt ik net, mar 't wie net sa moai. Doe kommen se by de Swâdde. Dy wie dêr och sa smel. Dêr stienen trije húskes oan. Doe seagen se dêr in...
nl.verhalenbank.34548
Myn skoanmem hat wol faek forteld, hja stie ris by de brêge hjir yn 'e Westerein, doe hearde se trije kear hiel dúdlik 'help!' roppen. Mar hoe't hja ek seach, der wie neat to sjen.
Dy winters binne dêr op dat plak trije bern forsûpt.
Us skoanmem sei altyd: "Dat haw ík fan tofoaren heard."
nl.verhalenbank.33669
Trije bruorren: Bouwe, Gerke en Frederik stiften elk in kleaster: Bouwe-kleaster, Gerkeskleaster en Feankleaster.
nl.verhalenbank.23651
Doe't Knjillis Veenstra noch feint wie, hied er mei trije man der op út west. Hy wie in blaffer. Hy sei, hy woe de duvel wol us sjen.
Doe kommen se de Wedze lâns. Hy roan tusken dy trije kammeraden yn. Mar hy woarde der tuskenwei tild en yn 'e sleat smiten.
Knjillis Veenstra wenne by 't spoar ûnder Kollumersweach.
nl.verhalenbank.19452
As men in apel fan in tsjoenster krijt, mat men dy apel noait hielendal opite. Hwant oars krijt men in levende pod yn 't liif.
Wy mochten ek noait trije kear achter elkoar "ja" sizze. Hwant dan hie de tsjoenster jin yn 'e macht.
Der wie froeger in jonkje, dêr boarten wy wol mei. As der in âld minske foarby gong, dan sei er altyd:
"Ien âlde duvel, twa,...
nl.verhalenbank.20735
Yn Grinslân wenne in man, dy hie in hiele protte jild. Foardat er stoar bigroef er dat yn 'e groun, ergens ûnder in stien. Mar hy die oan duvelskunsten en hy hie it sa dien, dat noait ien dy skat út 'e groun krije koe.
Bigounen se op dat plak to dollen, dan sakke it jild fierder nei ûnderen ta.
Op in kear, foar syn dea, sei er: "Dat jild kin der oars net...
nl.verhalenbank.20730
Yn 'e tritiger jierren wienen myn wiif en ik oerdei faek om handel út. As de bern dan middeis út skoalle kamen, ieten se by skoanmem. Mar myn jonge mocht binei gjin iten. Hy wie lusteloas. Men koe ek net sizze dat er siik wie. Hy boarte net mei oare bern. Skoanmem sei: "Dû mast us mei him nei Jonge Jan ta gean fan 't Wytfean, hwant de jonge kin wol...
nl.verhalenbank.19332
It sil sa'n sechstich jier lyn wêze. Ik hie nei de faem ta west. Sy brocht my in eintsje fuort. Ik sei: "Halt, hwat is dat?"
Wy hearden beide tagelyk in gejammer: Ooh... ooh...
It like op 'e stem fan in âld minske. Mar der wie net in minske yn 'e wide omtrek. 't Wie hjir yn 'e Westerein. "Hjir gebeurt hwat", seinen we.
Tichteby wie in petgat. Dêr binne in...
nl.verhalenbank.21609
Een tsjoenster moet om 'e drie joar een kapot moakn.
nl.verhalenbank.27327
Doe't ús mem noch in fanke wie wennen se op 'e Singel yn 'e Harkema. Har beppe wenne yn 'e Klontsjebuorren, allinne yn in lyts húske. Jouns gong mem dêr hinne to sliepen, hwant it âld-minske koe net mear allinne wêze.
Op in nacht krige 't âld-minske 't binaud. Dan moest har omke altyd komme. Us mem gong der doe yn 'e nacht opút om dy omke op to heljen. As...
nl.verhalenbank.33175
Op 'e Roekekamp spoeken trije neakene lytse berntsjes.
nl.verhalenbank.23677
Trije âlde feinten út Berltsum seinen:
Ons Belkum is een zoeten dal
en die daar komt, die blijft er al.
nl.verhalenbank.20941
As trije katten by elkoar sitte to razen, dan binne dat tsjoensters, dy't in forgadering hâlde, sizze [se].
Hjir ha tsjoensters west, dy't op 'e biezem troch de loft fleagen woarde der sein.
nl.verhalenbank.34466
Je moet bij een tsjoenster nooit driemoal achter elkoar 'ja' zeggen. Dan het se je in de macht.
nl.verhalenbank.27320
Ek in kear doe roannen der trije neakene berntsjes samar njonken him lâns. Dat duorre gâns in ein. Doe woarden se ek samar wer wei.
nl.verhalenbank.23664
Ruerd van der Tuin wie op 'e fyts. 't Wie yn 'e Harkema.
Ynienen woarde er fan 'e wei set sûnder dat er ien gewaer wurde koe. Hy gong wer midden nei de wei ta en soe 't wer bisykje. Mar doe woarde er wèr oan kant set. En hy seach net deselde dy't it die.
It gebeurde in tredde kear noch us. Doe seach er it.
It wie in bigangel.
Trije dagen letter seach er...
nl.verhalenbank.27407
Yn 'e Kompenije hat in hûs stien. Dêr ha achterelkoar trije man yn wenne, dy ha har alle trije ien foar ien opknope.
De earste âld man dy't der yn wenne wie syn libben sêd. Hy hong him op.
In jier of hwat letter hong him dêr wer ien op oan deselde ronge.
In jier of hwat letter wenne Harke Vegelin dêr. Dy die altyd jenever troch de tabak.
Hy gong geregeld...
nl.verhalenbank.23846
Myn heit hat nou fjouwerensawntich jier wei west. Ik wie goed alwe jier doe't er stoar. Trije wiken foar syn dea sei Knjillis Veenstra tsjin ús mem: "Dû hâldst Fokke net lang mear." En doe wie heit doch noch sa soun as in fisk. Hy krige krampkolyk en hy wie sa soun en sa dea. It wie in keardel as in beam en izersterk. Hy wie noch gjin seisenfjirtich jier...
nl.verhalenbank.19425
Lammert van der Sluis en syn broer gongen us nei de Poelbuert ta to jounpraten nei in oare broer; dy wenne dêr mei in geskeiden frou. Sy wienen der omtrint oan ta, doe seagen se in ljocht yn 'e keamer. Der stie in frou yn 'e keamer. 't Wie de earste frou, dy't dea wie.
De beide bruorren seinen: "Der koe wol fisite wêze; wy gean werom."
De oare jouns...
nl.verhalenbank.25930
