Yn Burgum is ris ien formoarde woarn. Dêr siet in bloedplak op 'e muorre, dat der noait wer wei woe.
nl.verhalenbank.11505
Op Skûlenburch seagen se froeger wylde lantearnen. In wylde lantearne wie in fremd ljocht, dat oer de wei hinne gong.
Men moest der noait achteroan gean, hwant sa'n lantearne wie slim misliedend. Hy brocht jen op forkearde plakken.
nl.verhalenbank.31302
Der wie in frou, dy hie in gouden skonk. Hja sei: "As ik der us ôf kom to reitsjen, dan wol ik dy skonk by my hâlde. Dan meije jimme dy der net ôfhelje."
Dat biloofden se har, mar doe't hja stoar, hâldde de man him net oan syn wurd. Hy nom de skonk der àl ôf en it minske kom sûnder gouden skonk yn it graef.
Doe't se ien dei op 't tsjerkhôf lein hie, kom...
nl.verhalenbank.23719
In neef fan my en syn faem en ik mei myn feint ha ris mei ús fjouweren nei de wiersizter ta west. Dy wenne to Ljouwert, achter oan 'e Nijstêd.
Wy hienen bisluten it minske to grazen to nimmen. Myn neef gong njonken my sitten en myn feint by de faem fan myn neef.
Mar it earste dat it minske sei, wie: "Jimme hearre sa net to sitten. Jo hearre dêr by en jo...
nl.verhalenbank.21045
Yn 'e tritiger jierren wienen myn wiif en ik oerdei faek om handel út. As de bern dan middeis út skoalle kamen, ieten se by skoanmem. Mar myn jonge mocht binei gjin iten. Hy wie lusteloas. Men koe ek net sizze dat er siik wie. Hy boarte net mei oare bern. Skoanmem sei: "Dû mast us mei him nei Jonge Jan ta gean fan 't Wytfean, hwant de jonge kin wol...
nl.verhalenbank.19332
Hoe't men in wikseldaelder krijt:
As men in wikseldaelder ha wol, mat men durf ha. En men mat nergens oan leauwe.
Men mat in swarte kat oantuge. Dy kat mat men op 'e rêch yn in sekje drage. It mat roettsjuster wêze, gjin ljochtmoanne. Dan mat men 't hiele tsjerkhôf trije kear yn 't roun rinne. Elke kear as men it yn 't roun roan hat, mat men op syn minst...
nl.verhalenbank.19380
Dyselde omke wie in bern fan acht jier, doe rekke er bitsjoend. Alde Klare wie in heks, dy die dat. Omke syn mem hiet fan Wike. De âlde heks kom faek by harren. Dan sei se: "Och Wike, doe de planke even over. Ik wil even de kleine jongen zien." Hwant omke en dy hienen in draei oer de feart.
Klare wenne yn 'e buert. Hja kom der dan yn en krige kofje. Faek...
nl.verhalenbank.19619
It sil sa'n sechstich jier lyn wêze. Ik hie nei de faem ta west. Sy brocht my in eintsje fuort. Ik sei: "Halt, hwat is dat?"
Wy hearden beide tagelyk in gejammer: Ooh... ooh...
It like op 'e stem fan in âld minske. Mar der wie net in minske yn 'e wide omtrek. 't Wie hjir yn 'e Westerein. "Hjir gebeurt hwat", seinen we.
Tichteby wie in petgat. Dêr binne in...
nl.verhalenbank.21609
Alle Tet wie in greate tsjoenster. Sy koe harsels yn in pod foroarje. Sa kom se dan by de minsken op bêd. Sy wie de greatste tsjoenster fan 'e Harkema.
Mar âlde Eke wie ek in tsjoenster. Dy hat us in bern bitsjoend. It bern woarde gammel en siik. Doe gong de man nei Wopke fan Kûkherne ta. Dat wie dêr de duvelbander, dêr reizgen se út 'e Harkema...
nl.verhalenbank.19559
Ik wie fiif en twintich jier, ik frijgeselle by myn broer. Dy hienen in jonge, dy wie siik.
Op in kear gong ik nei Hinke Kaert ta, de kaertlizter fan Nijebrêge.
Ik sei tsjin Hinke: "Myn omkesizzer is siik."
"Ja," sei se, "dy is bitsjoend. Hjir wennet in duvelbander yn Nijebrêge, dêr matte jo mar ris hinne."
Ik dêr hinne. Doe joech dy my hwat guod mei.
Hy...
nl.verhalenbank.21015
Us jongste fanke wie alve jier âld. It wie sa'n skoalfanke. Wy leinen mei 't skip by Drachten, yn 'e Lange Wyk. Sy wie mei Jan, in jonkje fan skoalle ta gien en togearre wienen se oan 't hoepeljeijen.
Doe krigen dy beide bern dropkes fan in frou, fan Ale Bigge.
Doe't se thúskaem hie se smoarge hannen. Ik sei: "Hwat hast hawn?"
"Dropkes fan Ale Bigge", sei...
nl.verhalenbank.20800
Imke koe minsken samar stil stean litte. Hy koe se ek samar útklaeije litte.
Se koenen him net sa bot opslute of hy koe der út komme.
Doe't er ûnder tsjinst wie woarde er fuortjage. Sy koenen dêr neat mei him wurde. Hy krige oarder, dat hy moest om tolve ûre de stêd forlitte.
De wacht moest melde as hy der wie.
Doe gebeurde it eigenaerdige dat Imke der op...
nl.verhalenbank.25589
Pake wie deagraver yn Peasens. 't Wie doe in hiele krappe tiid. Hy helle by nacht wolris in hôfdou út 'e Tsjerketoer, dan hienen se wer hwat yn 'e panne.
Guon wisten dat. "Sille wy dy âld keardel ris bang meitsje?" seinen se tsjin elkoar.
Pake moast troch de lytse doar fan 'e tsjerke om yn 'e toer komme to kinnen.
Doe't hy dêr wer ris hinne soe yn 'e...
nl.verhalenbank.27943
Myn heit hat nou fjouwerensawntich jier wei west. Ik wie goed alwe jier doe't er stoar. Trije wiken foar syn dea sei Knjillis Veenstra tsjin ús mem: "Dû hâldst Fokke net lang mear." En doe wie heit doch noch sa soun as in fisk. Hy krige krampkolyk en hy wie sa soun en sa dea. It wie in keardel as in beam en izersterk. Hy wie noch gjin seisenfjirtich jier...
nl.verhalenbank.19425
Der wie in dief, dy hie stellen. In hiele bult minsken der achteroan. Sy kommen troch in doarp, dat noch gjin namme hie. "Hokker matte wy pakke?" rôpen dy minsken. "De earste mar!" woarde der weromroppen. Doe krige dat doarp de namme Eastemar.
Doe kommen se yn in oar plak, dat èk noch gjin namme hie. Dêr rôpen se: "Sy ha him samar!" Doe krige dat plak de...
nl.verhalenbank.33044
Doe't ik 38 wie, haw ik nei in kaertlizter ta west yn Lukaswoude. Dêr wie it doe merke. Hja sei, ik wie to goed en dêr waerd wol misbrûk fan makke. Ik holp faek oaren en dêr waerd ik net nei bileanne. Ik soe 75 jier âld wurde. Ik bin nou 74.
Doe wie myn maet oan 'e beurt, dat wie Berend Bakker fan Roan. Hja sei tsjin him: "Foar jo ha 'k net sa'n moai...
nl.verhalenbank.19369
D’r ston es ’n soldoat op wach. ’t Was ’n harde wienter. En ’t was bar koud. En de soldoat zèj: “’t Is toch wa um soldoat te zien. Lot de duvel mar soldoat speule!” Hé’j zette zien gewèr ien ’t schildwachhuuske en hé’j liep en stampte hin en wer um de kou wa te verdrieve. Opens hördenie wa. D’r kwam iemand on. De soldoat greep zien gewèr en riep: “Halt,...
nl.verhalenbank.50212
