Gradje Wegh had ’n vèrke geslach. Hé’j verkoch de helf on Chris Kupers, de parlevinker* op de Woal. Gradje woj die helf soaves wegbrenge opte krujwage. Hé’j deej ’r ’n schon wit lake over hin um alles netjes te houwe. Toetie ekkes on ’t krujje was, kwamter ’n zwarte kat bé’j ’m lope. En die sprong ienens opte krujwage, op ’t lake. En toe wier de krujwage zo zwoar, dattie ’m nie mer wieër krujje kos. Hé’j zette de krujwage ner en toe sprong de kat eraf. Mar al was ’t vies wèr en de grond modderig, ge zag gin inkel peutje op ’t lake. As Gradje de krujwage wer vaspakte en wieër wou krujje, sprong de kat er wer op. En dan kos ie nie wieër krujje, zo zwoar was de krujwage dan wer. Gradje zetten ’m wer opte grond. De kat sprong ’r af. Gradje trok zien schoen uut en sloeg ermee nor de kat. Mar die was drek weg. Toe trok ie zien schoen wer on en krujde wer wieër op. Mar toe sprong de kat wer opte krujwage. En ’t krujje was gedoan. Zo istie deurgesukkeld tot de schopschuur [schapenschuur] bé’j de Munnikhof. Ze zèje, dat ’t doar spokte. Toe zag ie de kat nie mer. En hé’j kos ’t halve vèrke den diek op krujje nor de parlevinker.

Ik het dor wel es iets van gehörd. Ze zèje vroeger, da Hend van de Witte da kos. Die kos iemes stil late stoan en ok opte grond loate valle. Teminste, o da zèje de minse. Ik het ’t eiges nooit gezien. Hé’j noom dan ’n buukske uutte tes [zak] en schreef er wa ien. En zèj dan bijvoorbeeld tegen de luj, die bé’j ’m ware: “Zal ik hum doar, die dor löp es loate stil stoan en ’m ok es opte grond loate valle?” En ze zèje, dada dan altied lukte. Hé’j kos ok beeste stil loate ston en loate blentere. Ik het da duk dör mien bruur Bart heure vertelle. Vanwie die ’t wer had, weet ik nie.
Ze waren es ’n keer med’n truupke bé’j mekoare gewes. D’r liepe dor ien de burt wa koeie ien de wei. Hend van de Witte zèj: “Za’k er es één stil loate stoan?” “Ja”, zèje d’aandre, “goed, nim die rooie mar”. Hend begos wer ien ’t buukske te schrieve. En jawel, ’t rooie bees ston stil. Ekkes lotter zeitie: “Za ’k ze nou mar wer loate goan?”. “Ja, doe mar”, zèje ze. En de koe begos drek wer te lope en te weie. Toe zèj Hend: “Za’k er nou ok es één loate blentere [loeien]?” “Ja, doe mar es”, zèje ze, “mar nou ’n aander bees”. “Bes” zèj Hend, “die grote mar”. En hé’j schreef ien zien buukske. En toe begos die koe te blentere, ’t was bar! Ekkes dornoa zeitie: “Nou mot ze mar es uutscheie”. En ’t was gedoan, en ’t bees begos wer drek te weie.

Vroeger reej de stoomtram dör de Langstraat. ’t Was ’n snikhete zommerdag. De machinist stokte ’t vuur nog es wa op. Dor vloge vonke op ’t dak van Van der Heiden. ’t Huus stond al gaauw ien braand. En d’r was ok gevoar vör ’t huus van den burman. Want de wiend stond op ’t huus van Romein. Minsen in de burt zèje: “Ga gaauw de kaploan hoale, dattie de wiend drèjt”. De kaploan is nie gekomme. De wiend is blieve stoan. En ’t huus van Romein is nie afgebraand.

Ik was ’n joar of 18 en ik werkte opte twedde febriek [steenfabriek]. Nöl Tunnisse werkte opte erste febriek. We zate mèd’n pluugske aander minse wa te schofte. Opens hörde we wa bé’j de rivier tegenover de erste febriek. En d’r holde wa minse nor toe. Iemes van ons pluugske zèj: “D’r zal iemes mèd’t steenkrujje van de pril [plank] afgevalle zien”. ’n Aander vroeg on Hendrik Arends, de ploegboas, of ie ekkes woj gon kieke. Die zèj: “Da doe ik nie gern. En d’r is genoeg volk bé’j um te helpe, as ’t mot”. En toe zèj Kees Janse: “Dor ister zeker een verdronke. Da kan zien: Nöl Tunnisse of Wim van Hendje boas”. ’n Schipper, die bé’j ons ston, gieng kieke en toetie wer terugkwam, zeitie: “Kees het geliek. Nöl Tunnisse is verdronke”. “Ja”, zèj Kees, “ik het ’t ow toch vöraf gezeid. ’k Had de liekstoet al gezien”.

As ’n mins oneerlijk verkrege schatte of geld begraaf en de man stèrf, kumter ’s nachs vuur bove die plats. En bé’j da vuur stoan twee gedoantes as manne. Aj metter prot, brèke ze ou den hals. ’t Vuur is eigelijk ’t geld of de schat. Het braandt nie. Ge kunnet medde haand oprape, zonder de vingers te braande. Ien de tied toe d’r nog gin kachels ware, mos ’n vrouw smèrs es vuur hemme, umdaddet hèrdvuur ’s nachs uutgegoan was. Ze gieng nor bute. En ze zag vuur. Ze gieng er metten doofpot hin. En ze schrobdener ’t vuur ien. Ze wier nou gewoar, da ’t vuur nie brien. Toch had ze vuur ien den herd. Toe ’t goed en wel lich was, zag ze dat ’t allemol goudstukke ware. En ze was vör d’r hele lève schatriek.