No. 266. Het kun wel zèshonderd jaor geleë zijn, dat er onder Aolst ne joonker woënde, die ze noit anders en heitten as den Rooie Ridder, op azaard ) [Op azaard = waarschijnlijk. (Fr. hazard).], umdat ie ne ròsachtige baord hau. In zunne jonge tijd mot ie nun eurste flierefloiter geweest zijn; hij hà altij ne kaoje naom, en doar wier wel gezeeè, dat ie mee den duvel omgoonk.
Toen ie zoo um en um de veeërtig jaor aud waor, kreeëg ie 't in zunne kop um te gaon treûwe. Nou motte wète, dat er op 't Blartumsch kasteeëleke nen aauwe graof woënde, die zoën schoën dòchter hà, dà ge 't oe nie en kànt verbèlde. Ze heitte Feroon ) [Feroon = Veronica.], en as z' op zun zondagsch angedaon waor, hà ze veul van ons lievraauw in de kèrk. De joonker kreeëg zin in der, mar da aauwe wou van geën vreiën of treûwen heure. Hij hà veul te zeeër het lànd an den Rooie, en Feroon was wel streuis en groat van stuk, mar nog mar te goei zèstien jaor. Wà de joonker al speuiserde ) [Speuiseren = sputteren.], het holp allemaol niks; de graof wou hum ten leste nie meeër te wooërd staon en verbooi hum het hous.
Eeëns op ne zummersche dàg dà juffrauw Feroon mee een kammenièrster te pèrd was gaon reië - want dà kos ze zoo goeëd as ne mans-kèrel, - en locht over den dijk draofde, verschovët ) [Verschieten = verschrikken.] heur pèrd, sproonk op zij out over den slooët en goonk er van deur, da ge 't ze lêve zoo niet gezien en et. An ruupen en schreûwe gin gebrek, mar hoe hàrder de kammenièrster rieëp, hoe wuster het pèrd vortholde.
Dà sô èrg gedaon hebbe, as er nie gaauw en end an gekoëmme waor! Mar - krêk of 't zoo zijn en mos - de Rooie Ridder was in 't Aolster bosch op de jàcht, en toen ie al dà geruup en laweit heurde, goonk ie der op àf en kwàmp nog sjust op tijd, wànt Feroon zò 't nie lank meër volgehaauwen hebbe. De joonker viet het pèrd mee zunne kop en kreeëg het mee veul moeite toe staon. Toen viet ie de juffrauw zôft ) [Zôft = zacht.] van 't pèrd en leei der op de groeës en gàf ur wà-j'-out zun bobbelke ) [Bobbelke = veldfleschje.] te drinke; want ze was meeër doëd as lèvendig.
Toen ze weeër wà toe heur eige gekoëmme waor, brôcht ie ze naor 't kasteel van Blaortum, mar hij mooch nog nie eeëns binne koëmme, wà avèl ) [Avèl = evenwel.] nie schooën was van den graof.
Onderwijl de joonker en Feroon naor 't kasteeël rokke, hân ze saome veul gepraot en overleê, wà ze doën zôn, as den aauwe graof nie toe en kwàmp ) [Toekomen = toegeven.]. Eeër ze thous waore, gàf Feroon an den joonker eeën gaauwe riengenske en zeê, dà z' um noït nie en zô vergète, ja, dà ze mee hem wel veur goed meetrekke wô.
Feroon hà àltij gedâcht, dat het bijgeleê zou worre; mar jawel, de graof wier hoe langer hoe kolèriger ) [Kolèriger = boozer. (Fr. colère).]. Hij zeê, dat ie Feroon liever noar 't kerkhof zàg draoge, as mee den joonker treûwe, en dat ie heur vàst zou laote zette, as ze nie van hem af en bleeëf.
't Ees toch wel iet, as 't zoo geè! Onze lieven Heeër mot er zen eige wel mee moeije, wonnie ) [Wonnie = nietwaar.]?
Um kurt te gaon, op ne keeër in den veurtijd ) [Veurtijd = voorjaar.] kwàmp er op 't kasteeël van den Rooie Ridder ne paôter, die op termijn waor. De joonker hieuw den paôter op den eeët, en schepte goeëd op, gelèk ge wel dènke kant.
Ze aoten zen bèst en droonken der glèske goeëd out, wànt de paôter hà goeien appetijt en de joonker schoonk goeëd in.
Toen de Rooie geheurd hâ, dâ de paoter nog naor 't Blartumsch kasteeëleke wou, zee ie tègen hum:
"Eerweêrde paôter, zôdde mijn nie un plezier wille doen?"
"Jaowel, ter liefde Goeds", zee de paôter.
"Hier hê 'k ne gaauwe rieng, die ge aon juffrauw Feroon most gève, meê een briefke; mar heuren aauwe mâg er niks van mèrke", zeej.
"Dà doei ik nie gèr", zeê de paôter, "dà geë nie goê veur ons."
"Wà sô 't? 't Is nog gunne spreëk wèrd", zeej de jonker. "Daoe zit toch gen kaod in, Kom, drink mar is out", zeej; "ik zul nog is een ànder flèsch haôle", zeej.
Hij haolde toen een flesch van zunne bèsten aauwe wijn en schoonk mar in. Ze kreeëge stillekes aon de hooëgte, wànt de paôter waor oëk geeëne sikkeneur nie, en het waor erge stràffe wijn.
Nao veul reeës euver en weeër zou de paôter den briëf meenème en de joonker gàf zun bêste pèrd van stàl, dan huufde de paôter nie te vuteère ) [Vuteeren = te voet gaan.], want de weg waor mar slècht. 's Aovens zô de paôter nog bescheeëd koëmme brènge.
Toen de paôter een end op weg waor en stillekes deur de hai reê, kree ie beraauw van 't geeën hij gedaon hà.
Hij zàt er geweldig over in en hà wel terug gewild, mar dà goonk ok nie goeëd. Zoo prakkezeeërende, reei ie stillekes vôrt, toe dat ie te leste in slaôp vieël en heeël zôft van 't pèrd op den groond schooëf.
Het pèrd lieeëp naor zunnen stàl terug, en toen de joonker het pèrd alleeën zàg, zonder den paôter, wier ie zoo kolèrig, dat ie een beslàg *) [Beslàg = beroerte.] kreeëg en der in bleeëf.
Toen de paôter wakker wier, keek ie aorig op; hy vreef over zun ooëgen en wis nie waor ie 't hau. Hij stong op en goonk den weg op naor Blaortum.
Toen ie aon 't kasteeëlleke gekoëmme waor, vruug ie naor juffrauw Feroon. Mar, wà stong ie te kijke, toen ie in plak van een joonk mêske een aauw vrummes veur hum zàg! Eeurst docht ie dà z' um veur 't làpke hieuwèn, maor te leste menden ie, dat de duvel mee hum aon den gànk waor, en hij sproonk perdoes het hous out en - rècht naor zun klooëster.
Mar, daor stong het hum niks bèter aon; hij kende ginnen eeënen paôter meeër; alles waor daor veranderd. Hij lieëp naor de kapel en begos zun best te bidde, toedat er te leste nen auwe bruûr kwàmp, die nog iet wis van veur vèftig jaor, toen der is ne paôter weggelooëpe waor.
Mar wà waor der nou gebeurd? Hij hà, toen ie van de joonker zun pèrd gevalle waor, vèftig jaor lànk in de hai geslaope, toe straf van 't geeën ie misdaon hà, omdat ie zun eige in dienge hà gestooëke, die veur ne paôter nie te pas en koëmme.