nl.verhalenbank.70198

Toen wij zulke jochies waren, mocht’n we graeg nog eens even viss’n in de olde küle kool, waar olde Ties woonde. Maer hij wol ’t eigenlijk niet lieb maer hij leut het dan toch nog toe. Maer hij wol altied hebb’n dat wij zo gauw tegen zunsondergang dan moesten wij daar weg wezen en dat begrep’n wij niet altied even goed want wij wollen dat ook niet graeg. Want krek als het een bietje laet worden dan begon te worden dan begon de aron daer altied zo te bieten he. ’T was een olde kolk die was liggen blieven want ze hebben d’r kunder vrouger recht maekt. En toen was d’r eigenlijk een dooie doarwaeter. Toen Ties daer woonde in zijn jonge tieden toen hij daer kwam als uh jongeman, toen was dat nog een wilde rivier. We snapten ‘r niks van hoe wij dat eigenlijk daer liever niet hadden, dat wij daar visten. Dat snapten wij niet. Maer hij leut het dan toch toe. Maer als achterst zonne tegen ondergang aan was, reup hij ons daer weg. En als wij niet geun, dan pakte hij met sterke arm greep hij ons beet en zeide ie: donder op, he! Zegt: want het is hier gevaarlijk. Hij zei: Je kunt hier nooit iets weten of hier nog wat is. Toen worden we wat nieuwsgierig en toen vreugen we nog een keer want dat dan eigenlijk was. Ja hij zegt: ik weet het niet als het nou nog zo is. Maar ik vertrouw het niet, want je bent ja hummeltie, de kolk is onmetelijke diepe. Maar vroeger waren hier Pietermannen. Hij zegt: dat heb ik aan de lieve ondervunden. Want ik woonde hier nog niet zo lange en ik was nog hartstikke jong, mien vrouw ook. Hij zegt: en dan wil ik ‘s avonds nog wel eens vissen eh. Dan viste ik in de kolk. Hij zegt: en als de rivier niet te wild was dan kon je daer prachtig vissen. Hij zegt: altied had je beet, de kolke had altied onderen. Hij zegt: het was voor mij dan ook geen kunst om vis te kriegen en dat was ook een welkome he. Hij zegt: en toen ’ns op een avond toen stonden we weer te vissen. En het wolde eerst niet en het worde al wat laeter. En het begon te bieben. En hij zegt: Ik uh ik viste wat deur. Hij vong ook zo wat eens een dikke. En het werde al laeter. Mettertied, hij zegt: aardig skiemer over het waeter. En iedere keer mos ik al verder al verder mos ik er in. Met mijn stok kon midden niet meer af, die was tekort eigenlijk, he. Krek, hij zegt, daer piepen wou. Daer moest ik wat verder in de kolk wezen. Dat waadde ik ‘m op zo’n zodde daer stonde ik op. En veulde ik wel daer staet water onder, maer die zodde die kon me krek houden. Hij zegt: dan ik had biet. En naergens geen [harweg], ik keek naar de korke en daer waer zo. En ineen hij zegt: Bewegingen in het water vlak bij mijn benen. En hij zegt: er schuurt er een lange arm, schuut uit het water weg. Hij zegt: wel twee mete lang. Het was krek of als ene was van elastiek. Hij zegt: en hij griep me mij een hand, greep er mee, om eenen van mijn been, en bankschroeffe, ik kon niks. Ik dacht ohoh nou ben ik verleuren. Hij zegt: want ik had wel alles geheurd van Pietermannen. Maer ik was niet zo bijgelovig, ik geloofde er eigenlijk niet in. Maer hij zegt: toen drong het tot me deur, dat ik in de Pietermannen vorschrij drek was. Hij zegt: ik begon als haestig straoten. En mien vrouw mien jonge vrouw en die heurde dat en die kwam op de sokken eraan. Hij zegt: het had geen funf minuten duren moeten of ik was mit d’r naar de kelder gegaen, ha. Ja hij zegt: maar mien vrouw die zag dat ook. Dat ik niks meer kon. Hij zegt: en die zak me mier angelstok toe die ik toen als weggegooid had. En mien vrouw die gilde zo versckrikkelijk, die raasde zo. Hij zegt: dat ding die loat me los. Ik was toen vrij. En jonge jonge je kunt wel weten hoe blie ik toen was.