nl.verhalenbank.57759

Eene moedige dienstmeid.
Voor vele jaren woonde er bij een dorpspredikant eene dienstmeid, die zoowel om hare deugd als door haar uiterlijk bij de jongelingschap in den omtrek hoog stond aangeschreven. Aan bezoeken van vrijers had het haar dan ook nooit ontbroken en zij had ten slotte aan een hunner de voorkeur gegeven. Maar nu en dan werd haar door betrouwbare vrienden en vriendinnen medegedeeld, dat haar vrijer niet zoo oprecht en welmeenend was als zij geloofde. In gezelschap zijner kameraden liet hij zich zelfs over haar uit op eene wijze, die voor haar beleedigend was. Aanvankelijk meende zij deze aantijgingen te moeten beschouwen als kwaadsprekerij, maar eindelijk bleek haar de waarheid. En nu was haar besluit genomen. Toen hij haar weêr op den gewonen tijd kwam bezoeken werd hem de deur gewezen. Alle betuigingen van onschuld hielpen niets: zij bleef onverbiddelijk. Nu veranderde zijne liefde in haat. Hij ging heen met de bedreiging: «daar zal ik je een poets voor spelen, die je niet in de kleêren zal gaan zitten.»

De predikantswoning, een zeer ouderwetsch gebouw, waarvan men in het dorp ook wel eens vertelde dat het er spookte, stond een weinig afgezonderd op een erf, dat van den algemeenen weg was gescheiden door een muur, waarin eene poort. Elken avond tegen den tijd dat het gezin ter rust ging, moest de dienstmeid deze poort sluiten. De afgedankte vrijer wist dit zeer goed. Hij nam nu een zijner vertrouwde kameraden onder den arm om hem behulpzaam te zijn. Hij wilde het meisje zoo doen verschrikken, dat zij er voor geheel haar leven genoeg van had. Op een avond bij helderen maneschijn begaven zich de twee in alle stilte naar de pastorie. Zij ontdeden zich van hunne bovenkleeding, waaronder zij voor deze gelegenheid een geheel wit gewaad droegen. De kameraad plaatste zich aan de binnenzijde der poort ruggelings tegen den muur. De wraakgierige minnaar klom op zijne schouders en zoo vormden zij tezamen eene lange witte gedaante. De dienstmeid kwam de deur uit, om, ouder gewoonte, de poort te sluiten. Zij zag het spook en verschrikte wel, maar begreep weldra wat er gaande was en wie hier de hoofdrol speelde. Eenige oogenblikken beschouwde zij de lange figuur aandachtig, toen zeî ze bij zichzelve, maar hoorbaar genoeg: «dit is iets vreemds! twee witten boven elkander, dat heb ik meer gezien; maar twee witten en daar nog een zwarte bovenop, dat heb ik nooit gezien.»
De kameraad die onder stond dacht: «als daar nog een zwarte boven op staat, kan dat niemand anders zijn dan de duivel.» Zonder, zich te bedenken zette hij 't op een loopen en deed hierdoor zijn makker zeer onzacht tuimelen.