[2023] nicht grugen
In Dammwold was en paster, dei harr en Knecht un 2 Mätens. Nu kreg dei Paster eis Besäuk, dun sähr hei, hei harr en Mäten, dei güng, wenn hei sei schicken dehr, inn Düstern nah dei Kirch. Dei Anner wull dat nich glöwen, öwer dei Paster reep sin Mäten un sähr: "Gah na dei Kirch un hal mi dat Bauk von'n Altor". Dei Dirn güng uk. Dei Knecht sähr dun tau dat anner Mäten, dat sin Brud wihr: “Täuw, dei will'k mal grugen maken“. Hei nehm sick en Laken öwer un güng dicht achter dei Dirn an. Sei slöht dei Döhr up; as sei an denn Altor ran güng, kröp hei achter an un stellt sick bi dei Döhr hen. As sei trüg kehm, seeg sei dor wat Wittes stahn, sei güng rut, smeet dei Döhr tau un slöt von buten tau. Hei füng nu, as hei inslaten wir, vör Angst an tau bölken, sei öwer lep weg un gew den Paster dat Bauk. An annern Morgen was Johann Friedrich nich tau finn. Dei Paster frög dei Mätens. Dei Brud sähr, dat hei dei anner nahsläken wihr, üm ehr grugen to maken. Dun vertellt dei:“ Ja in dei Kirch bi dei Döhr stünn wat Witts, dat mag hei west sin". Un nu vertellt sei dat Ganze. Dei Paster güng na dei Kirch, dunn wir Johann Friedrich ganz "schmettert“‚ ein Bein leg up'en Altor,